Thursday, July 30, 2009

ဖုန္းသရဲ

(၁)
(အဲဒီမွာ တယ္လီဖုန္း တစ္လံုး ရွိတယ္ ...။)
ေက်ာင္းပိတ္ခါနီး ဂီတသံေတြက ခြဲခြာျခင္းရဲ႕ ျပယုဂ္တခ်ိဳ႕လည္းျဖစ္ရဲ႕။ အလြမ္းတိမ္တိုက္မဲမဲေတြ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ရဲ႕ အေနာက္ေတာင္ေထာင့္ဆီကေန ထစ္ခ်ဳန္းသံမေပးပဲ တိတ္တိတ္ေလး ၀င္ေရာက္လာေနၿပီေလ။ ဟုတ္တယ္ ... မၾကာခင္မွာ ႏွလံုးသားရွိသူတိုင္းရဲ႕ ရင္ဘတ္ဆီ အလြမ္းမိုးေရစက္ေတြ တဖြဲဖြဲ ရြာသြန္းလာလိမ့္မယ္။
"ေက်ာင္းက တစ္လပဲပိတ္မွာပါ ... ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ရင္ ျပန္ေတြ႕ၾကရမွာပဲ"
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္တစ္လဟာ တစ္ကမၻာေလာက္ၾကာတယ္ထင္ရတဲ႔အေၾကာင္း သူသိသင့္ပါတယ္။ အဲဒီလိုပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ သစ္သီးခ်ိဳေလးက အရာတိုင္းကို ခပ္ေပါ့ေပါ့ေနတတ္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ စကၠန္႔တိုင္း သူ႔ကို လြမ္းေနမယ့္အေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ ေကာင္မေလးရဲ႕မ်က္၀န္းေတြ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေငးၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ ဇူလိုင္လမွာ စကၠန္႔ေပါင္း ႏွစ္သန္းေျခာက္သိန္း ခုႏွစ္ေသာင္းရွစ္ေထာင့္ေလးရာ ရွိေၾကာင္းကို မေျပာလိုက္မိဘူး။
အဲဒီကာလက နာရီေတြ ဆိုးခဲ႔ၾကတယ္...။ သူငယ္ခ်င္းလည္းမက ခ်စ္သူလည္းမက်တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ခြဲခြာခ်ိန္ဟာ ေအးစက္စက္နဲ႔။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ ထိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ မရက္စက္လိုက္ပါနဲ႔ ကံၾကမၼာရယ္ ...။ အလြမ္းေတြ မီးေလာင္ရင္ ဘယ္ေဆာင္းမွ ႏွင္းက်ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။

(၂)
"ငါ သတိရရင္ ဖုန္းဆက္မွာေပါ့ဟာ ... နင္သာ ဘယ္မွမသြားနဲ႔"
(အဲဒီမွာ တယ္လီဖုန္းတစ္လံုးရွိတယ္...။ အဲဒီ တယ္လီဖုန္းေဘးမွာ မိုးေရေတြ ရႊဲေနတဲ႔ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ငုတ္တုပ္ထိုင္ေနတယ္။)
ဖုန္းေဘးမွာ ေစာင့္ေနရင္း ေက်ာင္းပိတ္ခါနီး ဂီတသံေတြ ျပန္ျမင္ေနမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ အခ်ိဳၿမိန္ဆံုး သစ္သီးေလးတစ္လံုးရဲ႕ စကားသံ ခ်ိဳခ်ိဳေလးကို ျပန္လည္စားသံုးမိတယ္။ စိတ္ကူးထဲမွာေပမယ့္ အရသာက သိပ္မကြာလွပါဘူး။
အဲဒီစကားေလးေတြနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ပီတိေတြျဖစ္လို႔။ နယ္ၿမိဳ႕ေလးဆိုေတာ့လည္း ဟန္းဖုန္းေတြ ဘာေတြလည္း မရွိ။ အိမ္က တယ္လီဖုန္းေလး ေနေကာင္းပါေစလို႔ ဆုေတာင္းတတ္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူငယ္ခ်င္းေတြက 'ငေၾကာင္' တဲ႔။ မင္းနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ငါဟာ ေၾကာင္႐ံုတင္မကဘူး၊ အေတာ္ေလးကို ႐ူးသြပ္ေနသူပါ သစ္သီးခ်ိဳေလးရယ္။
လြမ္းလိုက္တာ ေကာင္မေလးေရ ...။ ဖုန္းလာရင္ေတာ့ အလြမ္းရဲ႕ ခါးသီးမႈေတြကို စကားသံခ်ိဳေလးေတြက အႏိုင္ယူသြားၾကလိမ့္မယ္ ထင္တယ္။
[အိပ္မက္ = "မင္းကိုၾကည့္ရတာ သနားလိုက္တာကြာ ... ထမင္းလည္းမစား၊ ေရလည္းမေသာက္ပဲ ငါ့ေဘးမွာခ်ည္း ထိုင္ေစာင့္ေနတယ္။ သြားပါ ... ေအးေအးေဆးေဆးေနပါကြာ ... အရင္ကလည္း ဖုန္းလာရင္ ငါလွမ္းေအာ္ေနက်ပဲ"
ဖုန္းေဘးမွာ အၿမဲထိုင္ေစာင့္ေနတတ္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို သနားသြားလို႔ထင္တယ္။ ေဘးက တယ္လီဖုန္းက က႐ုဏာအျပည့္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာတယ္။
"အခုလာမယ့္ဖုန္းက ငါ့ဘ၀ရဲ႕ အရမ္းအေရးႀကီးတဲ႔ ဖုန္းကြ၊ ဘယ္သူဘာေျပာေျပာ ငါကေတာ့ ဆက္ေစာင့္ရမွာပဲ ... ဘာမွ လာသနားမေနနဲ႔"
႐ုတ္တရက္ ေဒါသထြက္သြားတဲ႔ တယ္လီဖုန္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္ေျပာလိုက္တယ္ ...
"ေနေပါ့ကြာ ... ငါက ေစတနာနဲ႔ေျပာတာကို၊ ဒီပံုအတိုင္းသာ မင္းဆက္ေစာင့္ရင္ မင္းေသလိမ့္မယ္"
"ဟား ဟား ငါမေသခင္ ငါ့သစ္သီးခ်ိဳေလးဆီက ဖုန္းလာမွာပါကြ ... မင္း ေစာင့္ၾကည့္"]
ဒီလိုပါပဲ ... ကၽြန္ေတာ္ဆိုတဲ႔ေကာင္က အိပ္မက္ထဲအထိ တယ္လီဖုန္း ေစာင့္ေနတာပါ။ သူသတိရတဲ႔အခါ ဖုန္းလာလိမ့္မယ္ ထင္တာပဲ။ သစ္သီးခ်ိဳေကာင္မေလးေရ ...။ ငါကိုက ယံုၾကည့္လြန္းပါတယ္ကြယ္။

(၃)
အလြမ္းေတြကလည္း အံု႔မိႈင္းေနတာ ၾကာပါၿပီေကာ။ ေနမင္းႀကီးလည္း အေရွ႕ကေန အေနာက္ကို ေလွ်ာက္ေနလိုက္တာ ခဏခဏပဲ။ အက်ႌအနီေလးေတာင္ အလြမ္းေတြနဲ႔ စိုရႊဲလို႔။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ညမရွိတာ ၾကာခဲ႔ပါၿပီ။
ေကာင္မေလးေရ ...။ ငါ့ႏွင္းဆီခင္းေတြ ေျခာက္ေသြ႕ကြဲအက္ေတာ့မယ္ကြဲ႕။ ယံုၾကည္မႈေတြ တစစ ၿပိဳက်။ ငါ့ႏွလံုးသားဟာ ႐ိုးျပတ္ေတြထဲမွာ ကန္ခံရတဲ႔ ေဘာ္လံုးတစ္လံုးလို နာက်င္ေၾကမြလို႔။ ငါရင္ခုန္ရတာ ခါးလြန္းတယ္ကြယ္။
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ နဲနဲေလးေတြနဲ႔ပဲ တစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္။ လမင္းႀကီးလည္း ကမၻာကို တစ္ပတ္ျပည့္ေအာင္ပတ္ဖို႔ အရွိန္ယူေကာင္းတုန္း။ မိုးေတြကလည္း ထစ္ခ်ဳန္းသံ ေပးတလွည့္ မေပးတလွည့္နဲ႔ သည္းသည္းမည္းမည္း။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဖုန္းဆက္ေစာင့္တုန္းေပါ့။ ဖုန္း ... ဆက္ ... ေစာင့္ ... တုန္း .... ။ ။
(ဇာတ္လမ္းကေလးကေတာ့ ဒါပါပဲ။ ဇာတ္လမ္းမဆံုးလိုက္ဘူး မထင္ပါနဲ႔။ ဇာတ္သိမ္းသြားပါတယ္။ ဇာတ္ေပါင္းေတာ့ ... သစ္သီးခ်ိဳေလးဆီက ဖုန္းမလာပါဘူး။ အဲဒီမွာ တယ္လီဖုန္းႀကီးေျပာတဲ႔အတိုင္း အဲဒီဇာတ္လိုက္ဟာ ဖုန္းေစာင့္ရင္း အေညာင္းမိၿပီး အစာအိမ္မိႈတက္ ေသသြားပါသတဲ႔ ...။
ေၾသာ္ ... ေျပာရဦးမယ္ ...
အဲဒီမွာ တယ္လီဖုန္းတစ္လံုးရွိတယ္။ အဲဒီ တယ္လီဖုန္းက မၾကာခဏ ကလင္ ကလင္ နဲ႔ ထ ထ ျမည္ေနတတ္ေလရဲ႕ ...။)

Friday, July 24, 2009

ပန္း၀င္စား

ငါဟာ ရနံ႔ေတြကို
လွ်ိဳ႕၀ွက္မထားတတ္ခဲ႔လို႔
ရင္ကြဲေသဆံုးခဲ႔ရတဲ႔
ခပ္ၫံ့ၫံ့ ပန္းတစ္ပြင့္ရယ္ပါ ...။

႐ိုး႐ိုးေလးပါပဲ ...
မာယာကင္းလြန္းတဲ႔
နင့္ အၿပံဳးရင္ခြင္ထက္ကို
ေႂကြက် သက္ဆင္းမိတာပါပဲ ...။

ျဖစ္ႏိုင္ေခ်နည္းလြန္းတဲ႔
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အပိုင္းအစေလးေတြကိုေတာင္
ျပန္လည္ ယူေဆာင္သြားတဲ႔
ငါ့ရဲ႕ ... အျဖဴေရာင္ ေလ(ျပည္) လိႈင္း ေရ .....။

နင္ မနမ္း႐ိႈက္ခ်င္ခဲ႔တဲ႔
တစ္ျခမ္းပဲ့ ရနံ႔ေလးေတြကို
ရင္ခြင္ရဲ႕ ဟိုးအနက္႐ိႈင္းဆံုးမွာ
သို၀ွက္ သိမ္းဆည္းၿပီး
ေနာက္ဘ၀ထိေအာင္ သယ္ေဆာင္ခဲ႔ပါ့မယ္...။

အဲဒီအခါ ...
ကမၻာမွာ အာဒံနဲ႔ ဧ၀မေတြ႔ခင္
နင္နဲ႔ငါ အရင္ေတြ႔ၾကမယ္ ... ။ ။

Saturday, July 18, 2009

ေနာက္က်ေနတဲ႔ ကဗ်ာ


တကယ္ပါ ...
ငါ့မွာ ၀င္ခင္းစရာ
ဖ်ာလည္း မရွိဘူး
စိတ္လည္း မကူးခဲ့ပါဘူး ... ။

တခါတရံေလးေတြမွာ
လင္းလက္ခဲ႔တာက လြဲရင္
ငါက ... အေမွာင္မွာ
က်င့္သားရေနတဲ႔
လူစုန္းတစ္ေကာင္ပါ ... ။

႐ိုးသားခဲ႔ပါတယ္လို႔ေတာ့
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေတာင္ မညာခ်င္ပါဘူး။

ေသခ်ာတာကေတာ့
ငါက ေလတိုက္တိုင္းမယိမ္းသလို
မိုးရြာလို႔လည္း ေရခံဖို႔ ေမ႔ေနသူပါ။

အဲဒီမွာ ...
တိမ္လိုက္စီးခ်င္တဲ႔ ေကာင္ ...
သက္တန္႔ခံုးေပၚမွာ
ယိုင္နဲ႔စြာ ရပ္လို႔ ... ။ ။

Monday, July 13, 2009

The Voice Weekly ဂ်ာနယ္မွ ေကာက္ႏႈတ္ေဖာ္ျပခ်က္

The Voice Weekly ဂ်ာနယ္တြင္ ေဖာ္ျပခဲ႔ေသာ ႏိုင္ငံေရးေဆာင္းပါးမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ စြပ္စြဲခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာကို စာေရးသူတို႔ ရရွိခဲ႔ပါသည္။ “ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ ျပည္သူလူထုမပါလို႔ မရဘူး။ ျပည္သူလူထုမႀကိဳက္တဲ႔ အယူအဆကို ေျပာေနတဲ႔ ႏိုင္ငံေရးဟာ ဘယ္မွ မေရာက္ဘူး။”ဟု ေျပာဆိုမႈမ်ား ရွိပါသည္။
အမွန္အားျဖင့္ The Voice Weekly တြင္ေဖာ္ျပေနေသာ ႏိုင္ငံေရးေဆာင္းပါးအားလံုး၏ ပထမဦးစားေပးရည္ရြယ္ခ်က္မွာ Rule of the game ကို ရွင္းျပရန္ ျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ လက္ရွိ ႏိုင္ငံေရး ေရခံေျမခံ ေပးထားခ်က္ကို ၾကည့္လွ်င္ Rule of the game ကို ျပည္သူလူထုက ျပ႒ာန္းျခင္းမဟုတ္ပဲ Guardian ျဖစ္သူ တပ္မေတာ္က ျပ႒ာန္းေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ႏိုင္ငံေရးတို႔၏ထံုးစံအတိုင္း Game Plan ကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း မျမင္သာသည္ျဖစ္ရာ စာေရးသူတို႔က မည္သို႔ေသာ Rule of the game ျဖစ္သည္၊ မည္သို႔ေသာ Game Plan ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ရွင္းလင္းတင္ျပေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ လက္ရွိ Game Plan သည္ ‘စနစ္ေျပာင္း၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူမေျပာင္း’ ျဖစ္ေၾကာင္း ‘စာဖတ္သူမ်ားသို႔’ ဟု အမည္ေပးထားေသာ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ ေရးခဲ႔ဖူးပါသည္။ (ရွင္းလင္းတင္ျပခြင့္ ရေနေသးသည္ကိုပင္ ေက်းဇူးတင္ပါသည္။)
ပို၍ရွင္းေအာင္ေျပာရလွ်င္ စာေရးသူတို႔၏ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ လက္ရွိျဖစ္ေပၚလာေသာ အေျခအေနကို ေပးထားခ်က္အျဖစ္ ေကာက္ယူ၍ ျပည္သူမ်ား ဤ Rule of the game အတိုင္း ကစားရလိမ့္မည္။ မည္သို႔ေသာ Game Plan ရွိေနသည္ ဆိုသည္မ်ားကို အေျခအေနေပးသေရြ႕ ရွင္းလင္းတင္ျပေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဤ Rule of the game ေကာင္း၏၊ ဆိုး၏၊ တရား၀င္၏၊ မ၀င္၏၊ ျပန္လည္၍ Review လုပ္သင့္၊ မလုပ္သင့္ Justify(အဆံုးအျဖတ္ေပးေနျခင္း) လုပ္ေနျခင္းမဟုတ္ပါ။
စာေရးသူတို႔တြင္ Justify လုပ္ရန္ အေျခအေနမရွိသကဲ႔သို႔ လက္ေတြ႕က်သည္ဟုလည္း မထင္မိေပ။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ေျပာရလွ်င္ စာေရးသူတို႔သည္ ဘာသာျပန္ဆရာမ်ားသာ ျဖစ္ၿပီး ေ၀ဖန္ေရးစာေရးဆရာေနရာကို ယူေနျခင္းမဟုတ္ေပ။ ေ၀ဖန္ေရးဆရာအခ်ိဳ႕က စာေရးသူတို႔ကို ေ၀ဖန္ေရးဆရာအမွတ္ျဖင့္ တိုက္ခိုက္ေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ျပည္သူလူထုမပါေသာ ႏိုင္ငံေရးျဖစ္သြားလွ်င္ ပဋိပကၡမ်ား ေနာက္ထပ္ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုစာ ရွည္ၾကာသြားႏိုင္ေသာေၾကာင့္ Rule of the game အေၾကာင္း ျပည္သူလူထုကို ရွင္းလင္းတင္ျပရန္ ႀကိဳးစားေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အမ်ိဳးသားညီလာခံကိစၥကို ဥပမာအျဖစ္ စဥ္းစားလွ်င္ စာေရးသူတို႔ ေနာက္ထပ္ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုစာ ႏိုင္ငံေရးတည္ေဆာက္ေရးအခ်ိန္မ်ားကို ျဖဳန္းပစ္လိုက္ရန္ မသင့္ေတာ္ေၾကာင္း သင္ခန္းစာ ယူသင့္ပါသည္။ ယခု အေျခခံဥပေဒကို စာေရးသူတို႔ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္က ရရွိခဲ႔လွ်င္ ယေန႔ Rule of the game သည္ ယခုထက္ပို၍ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းပါလိမ့္မည္။

ယခုတစ္ပါတ္ The Voice Weekly ဂ်ာနယ္ Vol.5/No.36 ပါ ဆရာေအာင္ထြဋ္ေရးသားေသာ ဘာသာျပန္ဆရာႏွင့္ ေ၀ဖန္ေရးဆရာ အမည္ရွိ ေဆာင္းပါးမွ ေကာက္ႏႈတ္ေဖာ္ျပခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္မိသမွ်ထဲက သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေ၀မွ်ေပးခ်င္တဲ႔ ေစတနာနဲ႔ တင္ေပးလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ ဆရာေအာင္ထြဋ္ကို အသိမေပးပဲနဲ႔ (ဘယ္လို ဆက္သြယ္ အသိေပးရမလဲ မသိတဲ႔ အတြက္) ဆရာနားလည္ ခြင့္လြတ္ေပးႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ အျပည့္အစံု ဖတ္ခ်င္ရင္ေတာ့ ဂ်ာနယ္ကို ရွာဖတ္ေစခ်င္ပါတယ္။