Tuesday, June 23, 2009

ျပန္လြတ္ေပးၾကပါ(သီခ်င္း)

ျခင္ေထာင္ခ်ၿပီး အသံသြင္းထားတဲ႔သီခ်င္းကို တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေအာက္က သီခ်င္းစာသားနဲ႔ တြဲဖက္ခံစားႏိုင္ေအာင္လို႔ပါ ... မလုပ္တတ္ လုပ္တတ္မို႔ နားေထာင္လို႔ အဆင္မေျပရင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။


pyanlootpay.mp3 -

Friday, June 19, 2009

ျပန္လြတ္ေပးၾကပါ

ျပန္လြတ္ေပးၾကပါ


ေတးေရး - ေႏြဆူးလကၤာ
Key - C
Intro : C Am F G_ _ o

.............................. C .......................................... Am
verse 1 : ၾကည္လင္တဲ႔မိုးသားေကာင္းကင္ထက္မွာ ဟိုတခ်ိန္ကေပ်ာ္ျမဴးခဲ႔ၾကတာ
.............. F .................................... G
.............. ငွက္ကေလးေပါင္းမ်ားစြာ ေတးသံခ်ိဳသာ
..................... C .................................. Am
............... ဒီလိုနဲ႔ဆိုး၀ါးလြန္းတဲ႔ တစ္ေန႔မွာ ေလထန္မုန္တိုင္းႀကီးက်လာ
.............. F .................................... G
.............. ငွက္ကေလးမ်ားလည္း ေသြးပ်က္ေျခာက္ျခား
..................... Am .......... Em .............. F .............. C
.............. ဒီအခ်ိန္မွာ ခ်ိဳးျဖဴငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ လမ္းျပေခၚေဆာင္ကာ
....................... F ............. G ......... C .......... Go
............... လံုၿခံဳေအးခ်မ္းလွတဲ႔ သစ္ပင္ႀကီးဆီေရာက္လာ

verse 2: ကယ္တင္ရွင္ခ်ိဳးငွက္ကေလးကဦးေဆာင္ညီညာတဲ႔ငွက္ကေလးမ်ားဟာ
............. လြတ္လပ္စြာ ေပ်ာ္ရႊင္လႈပ္ရွား
............. ဒီလိုနဲ႔ဆိုး၀ါးလြန္းတဲ႔ တစ္ေန႔မွာ လူမဆန္တဲ႔မုဆိုးႀကီးမ်ားဟာ
............. ပိုက္ကြန္မ်ားနဲ႔ ပစ္ခတ္ကာ အဖမ္းမွာ
............. ဒီအခ်ိန္မွာ ခ်ိဳးျဖဴငွက္ကေလးဟာ အားလံုးရဲ႕ အနစ္နာခံကာ
............. ခိုင္မာႀကီးမားလွတဲ႔ ပိုက္ကြန္ထဲကို တိုး၀င္

........................ C ..................................... Am
Chorus : ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခ်ိဳးငွက္ကေလးကို ျပန္လြတ္ေပးၾကပါ
........................ F .................... G
............. ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘ၀ရဲ႕ လမ္းျပၾကယ္ေလးပါ
............. Am ...... Em .......... Am ......... Em
............. အေမွာင္ေတြ လာတုန္းက မုန္တိုင္းၾကမ္းတုန္းက
...................... F ............ G ............. C ... Go
............. ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားကိုးရတဲ႔ မီးအိမ္ရွင္ေလးပါ

................ C ............. G ... Am ....... Em ....... F .......... G ... C G
preCho: တခ်ိဳ႕ငွက္ကေလးမ်ား အေ၀းကိုေျပးသြား တခ်ိဳ႕လည္း ပိုက္ကြန္ထဲမွာ မိၾကရွာ
................ C .......... G ...... Am ...... Em ....... F ........ G ... C Go
...... ဒါေပမယ့္ အားလံုးရဲ႕ႏႈတ္က အၿမဲတမ္း တမ္းတ တခ်ိန္မွာ လြတ္လပ္ျခင္းကို ရၾကမွာ

..... ....... ........ .......... ........ ..........

သီခ်င္းစာသားပဲတင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေရးထားတာကေတာ့ group song အျဖစ္ေရးထားတာပါ။ သံစဥ္သိခ်င္ရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အသံဆိုးႀကီးနဲ႔ တစ္ေယာက္တည္းဆိုထားတဲ႔ အၾကမ္းသီခ်င္းသံပဲ ရွိပါတယ္။ သိတယ္မဟုတ္လား .. ရြာမွာဆိုေတာ့ studio လည္းမရွိဘူး။ အၾကည္ေတာ္ ၀တၱဳထဲကလို ျခင္ေထာင္ခ်ၿပီး အသံဖမ္းထားတာ။ အခုတခါတည္းတင္မထားတာက လာတည္တဲ႔သူေတြ ဖြင့္နားေထာင္မိရင္ ကၽြန္ေတာ့္အသံႀကီးၾကားၿပီး ဒီတစ္သက္ ဒီဘေလာ့ဂ္နဲ႔ အျပတ္ပဲ ျဖစ္သြားမွာစိုးလို႔ပါ:-) ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ခံႏိုင္ရည္ရွိတယ္ထင္သူေတြကေတာ့ နားေထာင္ရဲရင္ cbox မွာျဖစ္ျဖစ္ ၊ comment မွာျဖစ္ျဖစ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို တိုက္႐ိုက္ဆက္သြယ္လို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေတာင္းယူနားဆင္ႏိုင္ပါေၾကာင္း၊ နားေထာင္ၿပီး ျဖစ္လာမယ့္ ေနာက္ဆက္တြဲ ျပႆနာေတြအတြက္ တာ၀န္မယူပါေၾကာင္း ...... ။ ။

Friday, June 12, 2009

သတင္းစာ ႐ွင္းလင္းပြဲ

မုသားေတြနဲ႔ အသားက်ေနတဲ႔ ၿမိဳ႕ပ်က္ႀကီးထဲမွာ ပါးစပ္ႀကီးေတြ ထင္ရာစိုင္းေနၾကတယ္...။
အဲဒီထဲမွာမွ မုသားအမ်ားဆံုး ငံုထားတဲ႔ ပါးစပ္ႀကီး ႏွစ္ခု သံုးခုက သတင္းစာ ႐ွင္းလင္းပြဲလုပ္သတဲ႔ ...။
သူတို႔ရဲ႕ ဆရာႀကီးေတြက သူတို႔အတြက္ က်င့္ႀကံ လုပ္ေဆာင္စရာ ေဆာင္ပုဒ္ေတြေရးၿပီး လည္ပင္းမွာ ခ်ိတ္ဆြဲ ... ေခါင္းထဲကို ႐ိုက္ထၫ္႔ေပးလိုက္ၾကတယ္။ သတင္းစာ႐ွင္းလင္းပြဲမွာ မ်က္စိႀကီးေတြ မွိတ္ၿပီး သူတို႔ ေျပာတာက ...
“ခင္ဗ်ားတို႔က ... ေမးခ်င္တာ ေမး ...
က်ဳပ္တို႔က ေျဖခ်င္မွ ေျဖမယ္ ...။”
“ခင္ဗ်ားတို႔က ... ေမးသင့္တာ ေမး ...
က်ဳပ္တို႔က ေျဖခ်င္သလို ေျဖမယ္ ...။”
“ခင္ဗ်ာတို႔ကို ေမးခိုင္းထားတာ ေမး ...
က်ဳပ္တို႔က အားရပါးရႀကီးကို ေျဖပစ္လိုက္ဦးမယ္ ...။”

ဒီ၀တၱဳတိုေလးနဲ႔အတူ ၁၀.၉.၂၀၀၈ တုန္းက တင္ခဲ႔တဲ႔ ၀တၱဳတိုအေဟာင္းေလးကို ျပန္တင္လိုက္ပါတယ္။

“လကၤာႀကီးေခ်ာ”

မိတ္ေဆြကသူ၏ ကိုယ္တိုင္ေရး ဆိုေသာ လကၤာတစ္ပုဒ္လာျပ၏။
"........ ........ ........"
"ဟင္ ... ခင္ဗ်ားဟာကလည္း တခ်ိဳ႕အခ်က္ေတြက မျဖစ္ႏိုင္ဘူးထင္တယ္ဗ်..."
ကြ်န္ေတာ္က စိတ္ထဲ႐ွိသည့္အတိုင္းေဝဖန္မိေသာအခါ ထိုမိတ္ေဆြကျပန္ေျပာသည္။
"ဟဲ ဟဲ.. ဒီေလာက္ေတာ့႐ွိမွာေပါ႔ဗ်ာမုသား မပါလကၤာမေခ်ာတဲ့ဗ်..."
"ဪ ဒီလိုလား ... အင္း အင္း ဟုတ္ၿပီ"
ေနာက္တစ္ေန႔က် ကြ်န္ေတာ္၏ကိုယ္တိုင္ေရးလကၤာကို သူ႔အားျပလိုက္သည္...။
"... ..... .... ..... ...."
ထိုမိတ္ေဆြကေဒါသတႀကီးႏွင္႔ ...
"ဘာေတြလဲဗ်ာ ခင္ဗ်ားဟာက မျဖစ္ႏိုင္တာေတြခ်ည္းပဲ...."
"ဟင္... ခင္ဗ်ားပဲမုသားမပါလကၤာမေခ်ာဆိုဗ် ... အဲဒါေၾကာင္႔ အေခ်ာတကာ့အေခ်ာဆံုးလကၤာႀကီး ျဖစ္သြားေအာင္ မုသား ေတြခ်ည္းေရးထည့္လိုက္တာေပါ့ဗ်.. ဟဲ... ဟဲ"
႐ွဴးသိုးသိုးႏွင့္ ထိုမိတ္ေဆြလွည့္ျပန္သြားေသာအခါသူၾကားေအာင္ ကြ်န္ေတာ္ေအာ္ေျပာလိုက္သည္...
"ကြ်န္ေတာ္ စကားပံုကို ျပင္ထားတယ္ဗ် မုသားခ်ည္းပါလကၤာႀကီးေခ်ာ လို႔မေကာင္းဘူးလား"။ ။

Tuesday, June 2, 2009

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ႀကိမ္လံုး

(၁)
ကြၽန္ေတာ္တို႔အတြက္ ကံဆိုးသည့္ ႏွစ္တစ္ႏွစ္ ျဖစ္ပါသည္။ မႏွစ္က ေျခာက္တန္းႏွစ္အထိ ကစားလိုက္၊ နားလိုက္၊ စာသင္လိုက္ျဖင့္ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးစြာ ျဖတ္သန္းခဲ႔ၾကပါသည္။
ႏွစ္စဥ္ ႀကံဳေတြ႕ခဲ႔ရေသာ အတန္းပိုင္ဆရာမမ်ားကလည္း လြန္စြာ သေဘာေကာင္းၾကပါသည္။ ကေလးမ်ားကို ေျခာက္လန္႔ရန္ ဝါးျခမ္းျပား ခပ္ငယ္ငယ္ တစ္ေခ်ာင္းကိုသာ ဟန္ျပ ကိုင္တတ္ၾကပါသည္။ အျပစ္ အရမ္းႀကီးေနမွသာ မလႊဲသာ၍ အလြန္ဆံုး တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္သာ ႐ိုက္တတ္ၾကပါသည္။
ယခုႏွစ္တြင္ေတာ့ ထိုသို႔မဟုတ္ေတာ့ပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔အတန္းပိုင္က အလြန္မ်က္ႏွာခက္ထန္ေသာ ဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါသည္။ သူႏွင့္အတူ ကြၽန္ေတာ္တို႔အ႐ြယ္ႏွင့္စာလွ်င္ အလြန္ႀကီးမားေသာ ႀကိမ္လံုးႀကီးတစ္ေခ်ာင္းလည္း ပါလာပါသည္။
ဆရာ၏ ခႏၶာကိုယ္အ႐ြယ္အစားက ပုညက္ညက္၊ ပိန္ေညာင္ေညာင္ေလးမို႔ လူႏွင့္စာလွ်င္ ႀကိမ္လံုးက ပိုထည္ေနပါသည္။ အစကေတာ့ သူ႔ကို ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ မေလးစားၾကမွာစိုး၍ ႀကိမ္လံုးႀကီးကို ဟန္ျပကိုင္ထားသည္ဟု ထင္ေနၾကပါသည္။
သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္စုမွာ ဆရာ႔ကို နာမည္ေတာင္ မသိရေသးခင္ ထိုႀကိမ္လံုး၏ အရသာကို အရင္ ျမည္းခဲ႔ၾကရပါသည္။

(၂)
ထိုေန႔က ေက်ာင္းစဖြင့္ဖြင့္ခ်င္းေန႔ ျဖစ္ပါသည္။ လူလည္းမစံုေသး၍ မည္သၫ္႔အတန္းမွ် စာမသင္ၾကေသးပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းငါးေယာက္မွာ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ အ႐ွိန္မေသေသး၍ ေဘာ္လံုးကန္ ေကာင္းေနၾကပါေသးသည္။ ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္းသံ ၾကားေသာ္လည္း ဆရာဝင္ဦးမည္မဟုတ္ဟုထင္ကာ ဆက္ကန္ေနၾကပါသည္။
“ေဟ့ေကာင္ေတြ... မင္းတို႔ကို အတန္းပိုင္ဆရာႀကီးေခၚေနတယ္”
အတန္းထဲက ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ လာေခၚေနေသာအခါမွ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ေဘာ္လံုးပြဲကိုရပ္၍ လိုက္ခဲ႔ၾကပါသည္။ ေၾကာက္စိတ္ေတာ့ မ႐ွိေသးပါ။ ေက်ာင္းစဖြင့္သည့္ေန႔ ျဖစ္သည့္အျပင္ အျခားအတန္းမွ ကေလးမ်ားလည္း ေဆာ့ကစား၍ ေကာင္းတုန္းပင္ ႐ွိေသးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
အတန္းထဲကို ဝင္လိုက္ေသာအခါ ဆရာက ႀကိမ္လံုးႀကီးကိုင္၍ ေစာင့္ေနပါသည္။
“ဒီကို လာစမ္း ... တန္းစီ ... လက္ပိုက္ထားၾက...!”
ဆရာ့အသံက ေညာင္နာနာႏွင့္ ဩဇာသံမေပါက္ပါ။ ႀကိမ္လံုးကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႀကီးပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဆရာ့ေ႐ွ႕တြင္ လက္ပိုက္၍ ရပ္လိုက္ေသာအခါ... ဆရာက...
“ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္မွာ အတန္းထဲမွာမေနပဲ ... မင္းတို႔ ဘယ္သြားေနၾကတာလ?ဲ တစ္ေယာက္ခ်င္း စတိတ္ေပၚတက္ၿပီး ေ႐ွ႕လွည့္စမ္း... !”
“မဟုတ္ဘူး ဆရာ... ဟို... ဟို”
“တိတ္စမ္း ...! ကဲ မင္းအရင္တက္... ဟိုဘက္လွည့္ ...”
ကြ်န္ေတာ္ ရွင္းျပဖို႔ ႀကိဳးစားပါေသးသည္။ ဆရာက စကားဆံုးေအာင္ပင္ နားမေထာင္ပဲ အတင္း စတိတ္ေပၚတက္ရပ္ခိုင္းကာ တင္ပါးကို ႀကိမ္လံုးႏွင့္ တြယ္ပါေတာ့သည္။
“ဝွစ္... ေျဖာင္း ... !”
“ဝွစ္... ေျဖာင္း ...!”
“ဝွစ္... ေျဖာင္း ...!”
တစ္ေယာက္ သံုးခ်က္စီ တြယ္ခံလိုက္ရပါသည္။ ဖင္လည္း နာပါသည္။ ရင္လည္း နာပါသည္။ ထိုအခ်ိန္ကစ၍ ဆရာ႔ကို ႐ြံေၾကာက္ႀကီး ျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။

(၃)
“အားလံုးမွတ္ထားၾက... ငါက... အခုလက္ရွိ မင္းတို႔ အတန္းပိုင္ဆရာပဲ... ဒီအတန္းကို တရားဝင္ ကိုင္ရမယ့္ ဆရာမက သင္တန္းသြားေနလို႔ ငါက ခဏ ဝင္ကိုင္ေနရတာ... သူျပန္လာရင္ ျပန္ေပးလိုက္မယ္... ငါက အတန္းပိုင္ေတြ ဘာေတြ လုပ္ခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး... ေခါင္း႐ႈပ္လို႔ ... ေအး အထူးသျဖင့္ မင္းတို႔အတန္း... စာေတာ့ ေတာ္ပါရဲ႕ ... ပညာေလးမွ စံုေအာင္တတ္မယ္ မႀကံေသးဘူး... ဟိုဆရာ႔ ပုန္ကန္ခ်င္... ဒီဆရာ႔ မေကာင္းေျပာခ်င္နဲ႔... ၾကပ္ၾကပ္သတိထားၾက... ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္... အခုခ်ိန္မွာေတာ့ မင္းတို႔အတန္းပိုင္ဆရာက ငါပဲ... အဲဒီေတာ့ ငါထုတ္ထားတဲ႔ စည္းကမ္းက မင္းတို႔အတြက္ စည္းကမ္းပဲ... ဂ႐ုတစိုက္ လိုက္နာၾက... တျခားအတန္းေတြ ဘယ္လိုပဲေနေန မင္းတို႔ကေတာ့ ငါေျပာသလို ေနရမယ္... ငါ့စည္းကမ္းကို မလိုက္နာတဲ႔ေကာင္ေတာ့ ႀကိမ္လံုးၾကည့္ထား...”
အတန္းထဲက ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြ တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္ရဲၾက။ အၾကည့္ေတြကေတာ့ ႀကိမ္လံုးႀကီးဆီပဲ စုၿပံဳေနၾကေလသည္။
စကားေတြ အမ်ားႀကီး ေျပာလိုက္ရ၍ ဆရာ ေမာသြားဟန္ တူပါသည္။ အတန္းေထာင့္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေသာက္ရမည့္ ေရအိုးထဲက ေရေတြကို ဂလု ဂလုႏွင့္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေသာက္ခ်လိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္ ဆရာက စာစသင္ရန္ ျပင္လိုက္သည္...
“မင္းတို႔ကို ငါသင္ရမယ့္ဘာသာက သမိုင္းပဲ... သမိုင္းမွာ ျမန္မာ့သမိုင္းနဲ႔ ကမၻာ႔သမိုင္းဆိုၿပီး ႏွစ္ဘာသာရွိတာ မင္းတို႔သိၿပီး ျဖစ္တယ္... ငါကေတာ့ မင္းတို႔ကို ျမန္မာ့သမိုင္းပဲ သင္မယ္... ကမၻာ႔သမိုင္းကိုေတာ့ တျခားဆရာတစ္ေယာက္ သင္လိမ့္မယ္... ကဲ... စာအုပ္ထုတ္ၾက...”
သမိုင္း သင္မည္ဆို၍ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္စု ေပ်ာ္သြားၾကသည္။ အေၾကာင္းမွာ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ သႀကၤန္ၿပီးကတည္းက ၿမိဳ႕ထဲရွိ က်ဴရွင္တစ္ခုသို႔ အိမ္က လိုက္အပ္ေပးခဲ႔သည္။ က်ဴရွင္ဆရာက အၿငိမ္းစား ေက်ာင္းဆရာႀကီးတစ္ဦး ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ျမန္မာစာကလြဲ၍ ဘာသာစံု သင္ေပးပါသည္။ ျမန္မာ့သမိုင္းကိုလည္း က်ဴရွင္က သင္ေပးထားသျဖင့္ ေရွ႕ပိုင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အလြတ္ရၿပီး ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အတန္းပိုင္ဆရာက စာေမးလွ်င္ အလြယ္တကူ ေျဖဆိုႏိုင္မည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ႀကိမ္လံုးရန္ အနည္းငယ္ ေအးသြားမည္ ျဖစ္သည္။

(၄)
ေက်ာင္းဖြင့္ၿပီး တစ္ပတ္ခန္႔အၾကာ...
ဆရာက စာတစ္ပုဒ္သင္ေပး၍ အတန္းထဲ၌ပင္ အလြတ္ရေအာင္ က်က္ခိုင္းထားသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ထိုအပုဒ္ကို ရၿပီးျဖစ္၍ ဟန္ျပသာ က်က္ေနၾကပါသည္။
ေဘးက သူငယ္ခ်င္းက ကြ်န္ေတာ့္ကို တိုးတိုးေလး စကား စ ေျပာသည္...
“ေဟ့ေကာင္... ငါတို႔ အတန္းေျပာင္းရေအာင္ကြာ... ငါတို႔ အတန္းပိုင္ဆရာက အုပ္ခ်ဳပ္ပံုက ၫံ့ေသး... အသင္အျပလည္း မေကာင္းဘူး... ဒီၾကားထဲ အ႐ိုက္လည္း ၾကမ္းေသးတယ္”
“အတန္းက ကိုယ္ေျပာင္ခ်င္တိုင္း ေျပာင္းလို႔ရတာ မဟုတ္ဘူးကြ... အဲဒီကိစၥကလည္း သူ႔လက္ထဲမွာပဲ ရွိတာ... ၿပီးေတာ့ ဒီဆရာက ခဏပါပဲ... သင္တန္းသြားတက္တဲ႔ ဆရာမ ျပန္လာရင္ အတန္းပိုင္ ေျပာင္းသြားမွာပဲ... ဒီအေတာအတြင္းေတာ့ ေအာင့္အီးၿပီး ေနၾကတာေပါ့”
ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း၏ မ်က္လံုးေတြ ဖ်က္ကနဲ အေရာင္ ေတာက္သြားကာ...
“ေအးကြေနာ္... ဒါနဲ႔ မင္းသိၿပီးၿပီလား? အဲဒီဆရာမက ငါတို႔ က်ဴရွင္ဆရာႀကီးရဲ႔ သမီးတဲ႔ကြ... က်ဴရွင္မွာလည္း ျမန္မာစာကို အဲဒီဆရာမ သင္မွာပဲတဲ႔... အရမ္းလည္း သေဘာေကာင္းတယ္ ေျပာတယ္”
အဲဒီအေၾကာင္းကို ကြ်န္ေတာ္ မသိရေသးပါ။ ႐ုတ္တရက္ ကြ်န္ေတာ္လည္း အံ့ဩ ဝမ္းသာ သြားသည္
“ဟုတ္လား အဲဒါဆို ေပ်ာ္စရာႀကီးေပါ့... ဆရာမကလည္း ဘယ္ေတာ့ ျပန္လာမလဲ မသိပါဘူးကြာ... သင္တန္း ျမန္ျမန္ၿပီး ၿပီး ျမန္ျမန္ ျပန္လာပါေစလို႔ ဆုေတာင္းရမွာပဲ”
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ အတန္းပိုင္ဆရာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ခံုနား ေရာက္လာသည္။ ႀကိမ္လံုးႀကီး တကိုင္ကိုင္ႏွင့္ပင္...
“မင္းတို႔ စာရၿပီလား?”
ကြ်န္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္း ငါးေယာက္စလံုး ခံုတန္းတစ္ခုတည္းမွာပင္ အတူထိုင္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
“ရပါၿပီ ဆရာ...!”
ၿပိဳင္တူ ေျဖလိုက္ၾကပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ဆရာက တစ္ေယာက္ခ်င္း စာျပန္ခိုင္းပါသည္။
“ေအး ဟုတ္ၿပီ... မင္းတို႔ၾကည့္ရတာ ဉာဏ္ေကာင္းမယ့္ပံုပဲ...”
မေျပာစဖူး ဆရာက ခ်ီးမြမ္းလိုက္သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဝမ္းသာ သြားၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ဆရာက ဆက္ေျပာသည္...
“မနက္ျဖန္ မနက္ ေျခာက္နာရီ အိမ္ကို လာခဲ႔ၾက... ငါ့ က်ဴရွင္လာတက္... မင္းတို႔ ဒီထက္ ပိုေတာ္သြားေစရမယ္...”
“ကြ်န္ေတာ္တို႔ ... က်ဴရွင္ .. ရွိ.. . ၿပီးသား...”
ေဘးက သူငယ္ခ်င္းက လြတ္ခနဲ ေျပာမိသြားသည္။ ကြ်န္ေတာ္ အခ်ိန္မီ သူ႔ေျခေထာက္ကို နင္း၍ သတိေပးရသည္
သို႔ေသာ္ ဆရာ ၾကားသြားပါသည္။ မ်က္ႏွာလည္း ေတာ္ေတာ္ တင္းသြားသည္။
“ေအး မင္းတို႔ ဘယ္မွာ တက္တက္ပါ... ရတယ္ ကိစၥမရွိဘူး... ဒါေပမယ့္ ႀကိဳေျပာထားမယ္ေနာ္... ငါသင္တဲ႔ သမိုင္းက ငါ့သမိုင္းပဲ... စာေမးပြဲမွာလည္း ငါပဲ ေမးခြန္းထုတ္မွာ... ငါသင္ထားတဲ႔ ငါ့သမိုင္းအတိုင္း မေျဖလို႔ကေတာ့... ငါ့အဆိုးမဆိုနဲ႔”
မႈန္သိုးသိုးႏွင့္ ဆရာလွည့္ထြက္သြားသည္။
ေနာက္မနက္က် ဆရာ့က်ဴရွင္ကို ေျပးတက္ၾကရပါသည္။ ဆရာကိုင္ထားေသာ ႀကိမ္လံုးႀကီးကိုလည္း ေၾကာက္ရပါသည္။ ဆရာသင္ေသာ သမိုင္းကိုလည္း ၏ သည္ မေရြးက်က္၍ က်ဴရွင္၌ အရင္သိခဲ႔ေသာ သမိုင္းကို ေမ့ပစ္ရပါသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း စာေမးပြဲ ေအာင္ခ်င္ပါသည္။

(၅)
ထိုသို႔ျဖင့္ပင္ အခ်ိန္ေတြတျဖည္ျဖည္း ကုန္သြားသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာစာ ဆရာမလည္း သင္တန္းၿပီး၍ ျပန္ေရာက္ေနပါၿပီ။ သို႔ေသာ္ ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့ မသိပါ။ ႀကိမ္လံုးႀကီးႏွင့္ ဆရာကသာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အတန္းပိုင္ ဆက္လုပ္ေနပါေသးသည္။
“မင္းတို႔ ဆရာမက... သင္တန္းမွာ အရမ္း ပင္ပန္းလို႔တဲ႔... ငါ့ကို ခဏေလာက္ ဆက္ၿပီး ကိုင္ထားေပးပါဦးလို႔ ေျပာတယ္”
ဆရာကေတာ့ ထိုကဲ့သို႔ ေျပာပါသည္။
က်ဴရွင္မွာ ျမန္မာစာ သင္ေနတာ တစ္လေလာက္ ရွိပါၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း မဝံ့မရဲႏွင့္ အားမလိုအားမရျဖစ္ကာ ဆရာမကို ေမးၾကည့္ၾကသည္
“ဆရာမ... ကြ်န္ေတာ္တို႔ အတန္းကို လႊဲမကိုင္ေသးဘူးလား? ဆရာကေျပာေတာ့ ... ဆရာမ ပင္ပန္းေနလို႔ သူ႔ကိုပဲ ဆက္ကိုင္ခိုင္းထားတာဆို...”
ဆရာမက ၿပံဳးၿပံဳးေလး ျပန္ေျဖပါသည္
“ေအးကြယ္... သင္တန္းက ပင္ေတာ့ ပင္ပန္းတာေပါ့” ... တဲ႔။
ေမးလိုက္တိုင္း ထိုသို႔ပင္ ျပံဳး၍ ျပန္ေျဖသည္။ ဆရာမ အၿပံဳးက အရမ္း ေအးခ်မ္းပါသည္။ ၾကားထားသကဲ႔သို႔ပင္ သေဘာလည္း အလြန္ေကာင္းပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဆႏၵကေတာ့ အတန္းကို ျမန္ျမန္ လႊဲယူေစခ်င္ပါသည္။ ဆရာ့ ႀကိမ္လံုးဒဏ္လည္း ခံရတာ မ်ားလွပါၿပီ။

(၆)
အျပန္လမ္းမွာ ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ ကေလးအေတြးမ်ား ေတြး၍ ကေလးစကားမ်ား ေျပာျဖစ္ၾကသည္...
“မင္း ဘယ္လိုထင္လဲ? ငါတို႔ အတန္းပိုင္ဆရာက ဘာလို႔ ...ဆရာမကို အခုခ်ိန္ထိ အတန္းလႊဲ မေပးေသးတာလ?”
ကြ်န္ေတာ္ကေမးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက ျပန္ေျပာသည္...
“မသိပါဘူးကြာ... တျခား ဆရာ ဆရာမေတြ ေျပာသံၾကားတာေတာ့... ငါတို႔ အတန္းက... သူေဌးသားသမီးေတြ မ်ားလို႔ ဆရာက ျပန္မေပးခ်င္တာတဲ႔... သူ႔အတြက္ အရမ္း အဆင္ေျပလို႔တဲ႔ကြာ”
“ဘာဆိုင္လို႔လည္း မသိဘူး... ငါတို႔လည္း နားမလည္ပါဘူးကြာ... ဒါနဲ႔မ်ား အစက သူေျပာေတာ့ ... သူက အတန္းပိုင္ေတြဘာေတြ လုပ္ခ်င္တာ မဟုတ္ဘူးဆို...”
“ေအး... အခုမွ လုပ္ဖူးေတာ့... အတန္းပိုင္ဆရာ ဘဝကို ... သူသေဘာက်ေနတာ ျဖစ္မွာေပါ့ကြ... ဆရာမကို ျပန္ေတာင္ ေပးပါဦးမလား မသိဘူး...”
“ေအးကြာ... စိတ္ညစ္ပါတယ္... ဟိုးအရင္ႏွစ္ေတြက အတန္းပိုင္ေတြနဲ႔ လံုးဝ မတူဘူးကြာ... သူ႔က်မွ ႀကိမ္လံုးႀကီး တရမ္းရမ္းနဲ႔ ... အာဏာေတြ အရမ္းျပတာပဲကြာ...”
သက္ျပင္းခ်သံ ၾကားရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကပဲ သက္ျပင္းခ်မိတာလား၊ ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းဆီကလားေတာ့ မသိပါ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တစ္တန္းလံုး ပစၥဳပၸန္ကို စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ပင္ လက္ခံထားၾကရပါသည္။

(၇)
ထိုေန႔ညက ကြ်န္ေတာ္ အိပ္မက္ မက္ပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ အတန္းပိုင္ဆရာမက ျမန္မာစာ သင္ေနပါသည္။
ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြ အားလံုး ရႊင္လန္း တက္ၾကြလို႔ ။
“ေဒါင္...!”
အခ်ိန္ေျပာင္း ေခါင္းေလာင္းသံ ၾကားရသည္။
“ေနာက္အခ်ိန္က ဘယ္သူ႔အခ်ိန္လဲ?”
ဆရာမက ေမးလိုက္ေတာ့ အားလံုး မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္ႏွင့္ ျပန္ေျဖၾကသည္...
“ျမန္မာ့သမိုင္း...!”
ကြ်န္ေတာ္ ေၾကာက္လြန္း၍ ေယာင္ရမ္း ေအာ္မိသည္...
“အား ... !!!”

(၈)
အိပ္မက္က လန္႔ႏိုးလာသည္။ နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ မနက္ ငါးနာရီခြဲ...။
ကြ်န္ေတာ္ ထေနက် အခ်ိန္ျဖစ္သည္။
အတန္းပိုင္ဆရာ၏ သမိုင္းက်ဴရွင္ကို ေျပးရဦးမည္။
ဆရာ၏ ႀကိမ္လံုးႀကီးကိုလည္း ေၾကာက္လွပါသည္။ ။