Friday, August 24, 2012

သူတို႔ ငါ့ကို စ ညာေနၾကၿပီ



 
အၿပံဳးတ၀က္ ဆိုေပမယ့္ ...
က်ေနာ္ ... ယံုေပးလိုက္ပါတယ္ ...။

ဒီလိုပါပဲ ... ေလာကႀကီးရယ္ .....။

က်ေနာ္က ...
`ဗ´ထက္ခ်ိဳက္ေလာက္ေတာင္
ဟန္ေဆာင္ မေကာင္းတဲ႔ ေကာင္ပါ ...။

ေျပာင္းျပန္ ျမင္ေနၾကသူေတြကို
.... .... ေျပာခ်င္တယ္ ...။

က်ေနာ္က ... `၀´လံုးေလးဗ် ...။

(ခြင့္လႊတ္ၾကပါ ...)
အဲဒါ ... က်ေနာ္ `မဲ႔´ လိုက္တာ ...။      ။


Friday, August 10, 2012

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေထြရာေလးပါးျပဇာတ္



က်ေနာ္ႏွင့္ ၀ိညာဥ္ေခၚသံ

ပ်င္းပ်င္းရွိတာနဲ႔ အိမ္ၿခံ၀င္းတံခါးအျပင္ကို ထြက္ၿပီး က်ေနာ္ ေခၚလိုက္ပါတယ္ …။
၀ိညာဥ္ေတြကိုပါ …။
ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး။ စကားေျပာေဖာ္မရွိလို႔ ေခၚမိတာ ..။
ေရာက္လာပါတယ္ …။
အလံုးအရင္းနဲ႔ကို ေရာက္လာတာ …။
သူတို႔ကို ၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္ စိတ္ပ်က္သြားတယ္ …။
ဒါနဲ႔ပဲ ကိုယ္ေခၚထားတဲ႔ ၀ိညာဥ္ေတြကို ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ျပန္ႏွင္ရတယ္ …။
“ ဟာဗ်ာ … သြားေတာ့ သြားေတာ့ … က်ေနာ္ စကားမေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး ”
အဲဒီ ၀ိညာဥ္ေတြကလည္း က်ေနာ့္ကို ျပန္စိတ္ပ်က္သြားတယ္။
“ ဘာလဲဟ … ”
“ ဘယ္လိုေကာင္ပါလိမ့္ ... ”
“ ….. ….. ….. ”
အသံမ်ိဳးစံု ေရရြတ္ရင္း ၀ိညာဥ္ေတြ အလံုးအရင္းနဲ႔ပဲ ျပန္လွည့္ထြက္သြားတယ္။
၀ိညာဥ္အိုႀကီး တစ္ေယာက္/ တစ္ေကာင္/ တစ္ခုကေတာ့ ျပန္မသြားေသးပဲ က်ေနာ့္ကို နားမလည္သလို ၾကည့္ၿပီး ေမးတယ္ …။
“ ေနပါဦး … မင္းပဲ ငါတို႔ကို ေခၚတာေလ … ခုေတာ့ ဘာမွ မေျပာပဲ ဘာလို႔ ျပန္ႏွင္ထုတ္ရတာလဲ ”
က်ေနာ္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ / မေျပာခ်င္ေျပာခ်င္/ စိတ္မပါ့တပါ နဲ႔ပဲ ရွင္းျပလိုက္ရတယ္။
“ ဟုတ္ပါတယ္ … က်ေနာ္ ေခၚတာပါ … ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္ စကားေျပာခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့ဘူး ”
၀ိညာဥ္အိုႀကီးက ျပန္ေမးပါတယ္ …။
“ ေအး … အဲဒါ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ”
“ ခင္ဗ်ားတို႔က နာမ္ခ်ည္းပဲကိုး … ႐ုပ္မွ မပါတာ …”
က်ေနာ့္အေျဖကို ၾကားေတာ့ ၀ိညာဥ္အိုႀကီး မေက်မနပ္ ျဖစ္သြားပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ ကတ္ကတ္ မလန္တလန္နဲ႔ က်ေနာ့္ကို ျပန္ရန္ေတြ႔ပါတယ္ …။
“ ေအာ္ … ငါတို႔ကလည္း မင္းလို ေခါင္းမရွိတဲ႔ ေကာင္နဲ႔ စကား မေျပာခ်င္ပါဘူး ”
က်ေနာ္ ေၾကာင္သြားတယ္။ ကိုယ့္ေခါင္းကိုယ္ ျပန္စမ္းရင္း သူ႔ကို ျပရတယ္ …။
“ ေခါင္း … ရွိပါတယ္ဗ် … ဒီမွာေလ … က်ေနာ့္ ေခါင္း ”
“ ငါေတာ့ … မျမင္ဘူးကြ … ”
၀ိညာဥ္အိုႀကီးက ေခါင္းခါရင္း ေျပာပါတယ္ …။ ( ဟင့္ … ႐ုပ္ရွိတဲ႔ က်ေနာ့္ ေခါင္းကို မျမင္ပဲ ခါေနတဲ႔ အဲဒီၤ နာမ္ ေခါင္းႀကီးကို က်ေနာ္ ျမင္ရတယ္ …။ မုန္းလိုက္တာ … )
“ မင္း … ေတာ္ေတာ္ စားသလား ”
၀ိညာဥ္အိုႀကီးက ေမးတာပါ။ က်ေနာ္ ထပ္ေၾကာင္သြားတယ္ …။
“ ဟင္ … ဘာ … ဘာလဲ ”
“ မင္း … ေတာ္ေတာ္ စားသလားလို႔ ”
က်ေနာ္ သေဘာေပါက္သလို ျဖစ္သြားပါတယ္။ သူျမင္သလား၊ မျမင္သလား မသိေပမယ့္ က်ေနာ္ ရွက္ၿပံဳးေလး ၿပံဳးရင္း ျပန္ေျပာရတယ္ …။
“ အဟဲ … ဟဲဟဲ … စား … စားပါတယ္ ”
“ ဪ … ဪ … အဲဒါေၾကာင့္ကိုး … ”
၀ိညာဥ္အိုႀကီးက သူ႔နာမ္ေခါင္းႀကီးကို တၿငိမ့္ၿငိမ့္ လုပ္ရင္း ေျပာပါတယ္။
က်ေနာ္ သံုးခါေျမာက္ ထပ္ေၾကာင္ရပါတယ္ …။
“ ဘာ … ဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္ ”
“ မင္းက လူေတာ့ … လူပဲကြ … ”
“ ဟုတ္ … ဟုတ္တယ္ေလ … ”
“ ဒါေပမယ့္ … စားလြန္းလို႔ ေခါင္းမရွိတာလား … ေခါင္းမရွိလို႔ စားတာလားေတာ့ မသိဘူးေပါ့ကြာ… ”
က်ေနာ္ ေလးခါေျမာက္နဲ႔ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ ေၾကာင္ သြားပါတယ္။ ကိုယ့္ ေခါင္းကိုယ္လည္း မယံုမရဲနဲ႔ ျပန္စမ္း ၾကည့္ရတယ္။
၀ိညာဥ္အိုႀကီးက ေနာက္ဆံုးစကား ေျပာပါတယ္ …။
“ မင္းကေတာ့ … ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မသိတာ ေနမွာပါကြာ … အခု … မင္းက ဘဲဥႀကီး ျဖစ္ေနၿပီကြ … ”

က်ေနာ္ႏွင့္ ကဗ်ာဆရာ

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲမွာ က်ေနာ္ ထိုင္ေနတုန္း နယ္က ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ ၀င္လာတယ္ …။
က်ေနာ့္၀ိုင္းမွာ ၀င္ထိုင္ရင္း ဟိုအေၾကာင္း ဒီအေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။
နာမည္ေတြ အေၾကာင္း စကားစပ္မိရင္း သူက ေျပာတယ္ …။
“ ငါတို႔ၿမိဳ႕မွာ ရွိတယ္ကြ … ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ … နာမည္က ေအးေအာင္နဲ႔ ေအာင္ေအး တဲ႔ကြာ … သူ႔မိဘေတြက ဘယ္လို စိတ္ကူးနဲ႔ ေပးခဲ႔ၾကတယ္ မသိဘူး ”
က်ေနာ္ နားလည္သလို အၿပံဳးနဲ႔ သူ႔ကို ျပန္ေျပာရပါတယ္ …။
“ ဪ … မင္းတို႔ ေျပာေျပာ ေနသလိုေပါ့ကြာ … စကားလံုး ရွားပါးမႈဆိုတာ … ”
က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္း ကဗ်ာဆရာ ဘာမွ ျပန္မေျပာ ႏိုင္ပါဘူး။
( သူ႔မွာကလည္း အာေမဋိတ္ေတြ ရွားပါးေနလို႔ ထင္ပါတယ္ေလ။ )

က်ေနာ္ႏွင့္ ပညာတတ္ အသိုင္းအ၀ိုင္း

“ မင္း မယံုမရွိနဲ႔ … ငါက ပညာတတ္ အသိုင္းအ၀ိုင္း ကကြ … ”
လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ထဲမွာပဲ က်ေနာ္ ႂကြားေနတာပါ။ ( ကိုယ့္အိမ္မွာ ကိုယ္ ႂကြားလို႔လည္း ရတာမွ မဟုတ္တာ။ )
“ ငါ့အေဖက ဆယ့္ႏွစ္ႀကိဳး ဦးမိုး ”
“ ငါ့အေမက ကေ၀ပညာရွင္ ရတနာခင္ ”
“ ငါ့ဦးေလးက ေအာက္လမ္း တဆံုး ေမာင္ဖိုးလံုး ”
“ ….. ….. ….. ”
“ ….. ….. ….. ”
“ ကဲ … ငါမေျပာဘူးလား … ငါက ပညာတတ္ အသိုင္းအ၀ိုင္းကပါလို႔ … လက္ဖက္ရည္ဖိုး မင္း ရွင္းလိုက္ေတာ့ ”
ေျပာၿပီး က်ေနာ္ ထ ျပန္ခဲ႔လိုက္တယ္။ သူ ထ မ႐ိုက္ခင္ေပါ့ …။

က်ေနာ္ႏွင့္ စိတ္ကူးယဥ္၀တၱဳ

အခု ေရးၿပီးတဲ႔ ၀တၱဳကို IDEA မဂၢဇင္းတိုက္ကို သြားပို႔ေတာ့ အစ္မ မေနာ္ဟရီနဲ႔ ေတြ႔ပါတယ္။
ၿမိဳ႕ထဲေရာက္ရင္ သူ႔ဆီကို ၀င္မယ္လို႔ ေျပာထားတာကို သတိတရနဲ႔ …
“ ေအာ္ … ဆရာေလး ၿမိဳ႕ထဲေရာက္လို႔ ၀င္လာတာေပါ့ေလ … ”
“ ဟုတ္တယ္ဗ် … က်ေနာ္လည္း ဒုတိယၿမိဳ႕ထဲမွာပဲ က်င္လည္ေနတာ … ပထမၿမိဳ႕ထဲကို အေရာက္အေပါက္ နည္းတယ္ … ”
အစ္မ မေနာ္ဟရီ ေၾကာင္သြားပါတယ္။
“ ဘာလဲဟဲ႔ … ဒုတိယၿမိဳ႕ထဲ ဆိုတာ … ”
“ လွည္းတန္း တ၀ိုက္ကို ေျပာတာပါ အစ္မရယ္ … ”
သူ သေဘာေပါက္ သြားပါတယ္။ ( ေအးေလ … သူလည္း ဂ်ာနယ္ေတြ ဖတ္ထားမွာေပါ့ )
ေနာက္မွ သူက ဆက္ေျပာပါတယ္။ ဒီတခါ က်ေနာ္ ေၾကာင္ကလွည့္ပါ။
“ ဒါနဲ႔ … ေႏြဆူးလကၤာ … နင္က နာမ္ခ်ည္းပဲကိုး … ႐ုပ္က ဘယ္နား ထားခဲ႔လို႔လဲ …”
“ ဗ်ာ … အဲ ”
(၀တၱဳအစ က ၀ဋ္ … ၀တၱဳအဆံုး မွာကို လည္ေတာ့တာပဲ။)
ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ …။
က်ေနာ္ကလည္း စိတ္ကူးနဲ႔ စာမူ သြားပို႔ေနတာကိုး … ။