တခါတခါ အခ်စ္ဆိုတာ

တန္းစီထားတဲ႔ လူေတြထဲ မၾကည့္ပါနဲ႔ ...
ဟိုး ... ေနာက္ဆံုးမွာေတာင္
ကိုယ္က ရပ္ခြင့္မရွိတဲ႔ ဘဝပါ ....။

စိုက္ၾကည့္ေနတဲ႔ လူေတြထဲ မရွာပါနဲ႔ ...
ဟိုး ... ေခ်ာင္ထဲကေတာင္
ကိုယ္က ေမွ်ာ္ခြင့္မရွိတဲ႔ ဘဝပါ ....။

ကိုယ့္ဘဝ ကိုယ္သိလို႔
မ်က္လံုးစံုမွိတ္ၿပီး
မင္းနဲ႔ ေဝး ... ရာ ...... ထြက္ ....... ေျပး .......
အား !!! ဘယ္လိုမွ မရပါဘူး ....။

ခ်စ္ျခင္းနတ္သမီးေလးေရ ....

ဖြင့္မေျပာတဲ႔ အခ်စ္ကလည္း
အခ်စ္တစ္ခုပဲ မဟုတ္လားကြယ္ ....

ေသခ်ာပါတယ္ .... တိတ္တိတ္ေလးေပါ့ .......။ ။

ကၽြန္ေတာ္ေရးထုတ္လိုက္တဲ႔ စာအုပ္ေၾကာင့္ အေတာ္ေလး ပြက္ေလာ႐ိုက္သြားပါတယ္။ ကဲ႔ရဲ႕သံေတြ၊ ႐ႈတ္ခ်မႈေတြ၊ ေတြေဝမႈ၊ အံ့ၾသမႈ၊ နားမလည္ႏိုင္မႈေတြ ဆူညံသြားပါတယ္ ...

“အဓိပၸာယ္မရွိဘူး ... ဒါ စာေပ ဒႆနကို အေရာင္ဆိုးတာပဲ ...”

“ဘယ္လိုႀကီးလဲဟ ... ဒီေကာင္ အ႐ူးလား? ”

တခ်ိဳ႕ကက် ဘာေျပာရမွန္း မသိေအာင္ကို ျဖစ္သြားၾကပါတယ္ ...

“ ......... .......... ...........”

သြက္သြက္လက္လက္ရွိတဲ႔ ဂ်ာနယ္လစ္တစ္ေယာက္ကေတာ့ အေတာ္ေလး သည္းညည္းခံထားရတဲ႔ မ်က္ႏွာထားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို လာေမးပါတယ္ ...

“ ဒီစာအုပ္ကို ဘာရည္ရြယ္ခ်က္၊ ဘယ္လို အေၾကာင္းေၾကာင့္ ထုတ္လိုက္တယ္ဆိုတာ သိခ်င္ပါတယ္?”

ကၽြန္ေတာ္ ခပ္တိုတိုပဲ ျပန္ေျဖခဲ႔ပါတယ္ ...

“က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွာ အရမ္းလိုအပ္တဲ႔ အရာေတြကို ေရးထုတ္လိုက္တာပါ ...”

ဂ်ာနယ္လစ္လည္း မႈန္ကုတ္ကုတ္နဲ႔ ျပန္လွည့္ထြက္သြားတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စာအုပ္ထဲမွာ ညီမွ်ျခင္းေတြက လြဲလို႔ ဘာမွ ေရးမထားပါဘူး ။ ။

မီးျပတိုက္ရဲ႕ အလြမ္းသီခ်င္း

လိႈင္းေတြ တသီတတန္းနဲ႔ဆိုေတာ့
ငါ့ ရင္ခြင္ အကန္းကလည္း
ကမ္းမျမင္ လမ္းမျမင္ကို ေငးလို႔ .....။

ငါက ဘယ္မွ မသြားခဲ႔သလို
သူကလည္း ဘယ္မွ မသြားခဲ႔ဘူး ...
အစကတည္းက ...
ငါ့တို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကား
ပင္လယ္တစ္ကမ္း ေကာင္းကင္တစ္ခုစာ
ေဝးခဲ့ၾကၿပီးသားပါ။

ေကာင္မေလးေရ ...
ငါက မုတ္သံုေျပာင္းျပန္နဲ႔ ေကာင္ပါ
စိတ္ေတြက ေလႏွင္ရာ လႊင့္လြန္းတယ္ ...။

ခုေတာ့လည္း ...
ငါ့အိပ္မက္ေလးကို လြတ္ခ်ထားလိုက္ၿပီ ...။

ေတးမသီေတာ့တဲ႔ ငွက္ကေလးလို ...
ဟိုး .... ခပ္ေဝးေဝးကို
ပ်ံ ... သန္း .... ရင္း .......
ေနတတ္သလို ေနဖို႔ .......။ ။

သူငယ္ခ်င္းေရ .. ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး

နိဒါန္း

ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက .........

စာကိုယ္

ကိုယ္ေစာင့္နတ္ကေလး ခါရာ ေနမထိ ထိုင္မသာ ျဖစ္ေနေလသည္။ အေၾကာင္းကေတာ့ သူ႔သခင္ ေႏြဆူးလကၤာ အပ်င္းႀကီး၍ ဘာစာ ဘာကဗ်ာမွ မေရးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကိုယ္ေစာင့္နတ္ကေလး ခါရာ ေရရြတ္လိုက္သည္ .....

“ေတာက္ ! ဒီလူ အပ်င္းႀကီးၿပီး ဘာစာမွ မေရးပဲနဲ႔ အေဟာင္းႀကီးကို အသစ္လိုလိုနဲ႔ ျပန္တင္ထားတာ သူမရွက္ေပမယ့္ ... ငါ ရွက္တယ္” (မွတ္ခ်က္။ ။ တစ္ခါတည္းပါ။ အရင္တင္ထားတဲ႔ ကံၾကမၼာအတုက အေဟာင္းႀကီးဗ်။ ဘာမန္႔မွ မရလို႔ အသစ္လိုလို ျပန္တင္ထားတာ ... ဟီး ဟီး)

ထိုစဥ္ ....
ေဖာက္ကနဲ အသံႏွင့္အတူ ခါရာ့ေဘးသို႔ နတ္တစ္ပါး ေပၚလာေလသည္။

“ ..... ..... ..... ..... ”

ခါရာ။ ။ “ဟင္ ... နင္ ... နင္ ဘယ္လို ေရာက္လာတာလဲ? သူ သူ .. ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္လာၿပီလား?”

ထို ကိုယ္ေစာင့္နတ္မေလး၏ အမည္မွာ ဗာေဒ ျဖစ္ပါသည္။ ခါရာ့သခင္ ေႏြဆူးလကၤာ၏ သူငယ္ခ်င္းမေလးတစ္ေယာက္ကို ေစာင့္ရေသာ ကိုယ္ေစာင့္နတ္မေလးျဖစ္ပါသည္။

ဗာေဒ။ ။ “ဘာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာလဲ? မေရာက္ပါဘူးဟာ”

ခါရာ။ ။ “ဟင္ ... ဒါဆို ... နင္က ဘယ္လိုေရာက္လာတာလဲ? ေလယာဥ္နဲ႔လား?”

ဗာေဒ။ ။ “ဟဲ႔ ... နတ္ဟဲ႔ နတ္ ... ဘယ္က ေလယာဥ္စီးစရာ လိုမွာလဲ”

ခါရာ။ ။ “ေအး ... ဟုတ္သားပဲ ... ထားေတာ့ဟာ နင္လာတာ ဘာကိစၥလဲ?”

ဗာေဒ။ ။ “ေအာင္မယ္ ... နင့္ဆီကို ငါက ကိစၥမရွိပဲ လာရမွာလား?”

ခါရာ။ ။ “ေအး ... အဲဒါေတာ့ ဟုတ္တယ္ ... ဒါဆို ဘာကိစၥလဲ?”

ဗာေဒ။ ။ “ငါ့သခင္မရဲ႕ ေမြးေန႔ နီးၿပီေလ ... အဲဒါ နင့္သခင္ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ တစ္ခုခု ေရးရေအာင္ လာသတိေပးတာ”

ခါရာ။ ။ “အဲဒါ ငါသိတယ္ ... သတိလည္း ရတယ္ ... ခက္တာက နင့္သခင္မက ငါ့သခင္ကို စကားမေျပာဘူးဟ ... အဲဒါေၾကာင့္ ငါ့သခင္က ေရးရခက္ေနတယ္ ”

ဗာေဒ။ ။ “ေအး ... ဟုတ္တယ္ ... ဒါေပမယ့္ ... မေရးလို႔ မရဘူး ... ေရးကို ေရးရမယ္ ... အဲဒါ နင့္မွာ ဘာအႀကံရွိလဲ?”

ခါရာ။ ။ “ဒီလိုလုပ္ ... အရင္ဆံုး နင့္သခင္မက ငါ့သခင္ကို စကားေျပာေအာင္ လုပ္မယ္ အဲဒါမွ ငါ့သခင္က နင့္သခင္မကို ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေပးဖို႔ တစ္ခုခု ေရးလာလိမ့္မယ္”

ဗာေဒ။ ။ “ေအးဟ ... အဲလိုပဲ ႀကိဳးစားၾကည့္တာေပါ့”

ထို႔ေနာက္ ခါရာႏွင့္ ဗာေဒတို႔သည္ အိပ္မက္နတ္သမီးထံ သြားေရာက္၍ ဗာေဒ၏သခင္မအား အိပ္မက္တစ္ခုခု ေပးရန္ စီစဥ္ၾကေလသည္။

အိပ္မက္နတ္သမီး။ ။ “ဘယ္လို အိပ္မက္မ်ိဳး ေပးေစခ်င္လဲ?”

ဗာေဒ။ ။ “ေႏြဆူးလကၤာနဲ႔ ပတ္သက္တာ တစ္ခုခုေပါ့”

အိပ္မက္နတ္သမီး။ ။ “အင္း အင္း ... ဟုတ္ၿပီ ... ဒီေန႔ည ေပးလိုက္မယ္”

(ဘယ္လို အိပ္မက္လည္းေတာ့ က်ေနာ္လည္း မသိဘူး။ သူကလည္း ေျပာမျပဘူး သတ္ခ်င္သတ္ပစ္လိုက္လို႔ ျပန္ေျပာတယ္ဗ် :-)

ဤသို႔ျဖင့္ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ........

သူငယ္ခ်င္း။ ။ “ .............. ............ ”

ေႏြဆူးလကၤာ။ ။ “ ............... ............ .........”

သူတို႔ အရင္အတိုင္း သူငယ္ခ်င္း အစစ္မ်ား ျပန္ျဖစ္သြားၾကေလသည္ ...။

ထို႔ေၾကာင့္ ေႏြဆူးလကၤာက ထိုသူယ္ခ်င္းမေလးအတြက္ ဤဝတၱဳအား ေမြးေန႔လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေရးေပးလိုက္ေလသည္။

နိဂံုး

ၿပီးပါၿပီ ..................
ဒန္ တန္႔ တန္ ...........။ ။

(မွတ္ခ်က္။ ။ ဆရာနီကိုရဲ၏ နတ္ငယ္အား အေျခခံပါသည္။)

ကံၾကမၼာ အတု

ညတစ္ည ... ကြင္းျပင္က်ယ္ထဲမွာ မိုးေပၚကို ခဲနဲ႔လွမ္းလွမ္းပစ္ေနတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို အဘိုးအိုက နားမလည္ႏိုင္စြာ ေမးလိုက္တယ္။

"လူကေလးရယ္... ဘာအက်ိဳးရွိမွာမို႔ မိုးေပၚကို ခဲနဲ႔ လွမ္းပစ္ေနရတာလဲ?"

ေကာင္ေလးကလည္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အထင္ႀကီးတဲ့ေလသံနဲ႔ ျပန္ေျဖပါတယ္။

"ကၽြန္ေတာ္က ေယာက္်ားတံခြန္ လူရည္ခၽြန္ဆိုတာမ်ိဳးေလ ... အဲဒါ ၾကယ္ကိုလွမ္းဆြတ္ေနတာေပါ့ ... ရမွာပါ ..."

တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပင္ ခဲတစ္လံုးပစ္အၿပီး မၾကာမီ ၾကယ္တစ္စင္း ေၾကြက်သြားသည္။ ေကာင္ေလးက ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားစြာျဖင့္ အဘိုးအိုကို လွည့္ၾကည့္ကာ ...

"ျမင္လား အဘိုး ... ၊ အဘိုးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတာ္ေတာ္အထင္ေသးတာပဲ .. အင္းေလ... အဘိုးတို႔ငယ္ငယ္က ကၽြန္ေတာ့္လို မေတာ္ၾကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္တာကို အဘိုးတို႔ ဘယ္ယံုၾကည္ႏိုင္ပါ့မလဲ..."

ေျပာၿပီး ေကာင္ေလးလွည့္ထြက္သြားသည္။ အဘိုးအို ဆက္ေျပာေသာ စကားကိုေတာ့ ၾကားမသြားပါေခ်။

"အင္း ... ကံၾကမၼာဆိုတဲ့ နားကန္းေကာင္ကလည္း လူမိုက္ကို ေျမႇာက္ထိုးပင့္ေကာ္ လုပ္ေပးတတ္ပါလား"။ ။

ကဗ်ာ မဆန္တဲ႔ ကဗ်ာ

ငါ့ရဲ႕ ကစားပြဲတိုင္း အ႐ံွဳးေတြခ်ည္း ထပ္ခဲ႔
ဒါေပမယ့္ .... အခြင့္သင့္ရင္
ဝွက္ထားတဲ႔ စပိတ္တစ္ကို ထုတ္အသံုးခ်ခ်င္တယ္ ...
လွည့္ျဖားတတ္တဲ႔ ကံၾကမၼာကို
တခါတေလေတာ့ ျပန္ၿပီး ေကာက္က်စ္သင့္တယ္ေလ။

ဒီလိုနဲ႔ ... လဲက်ေနတဲ႔အထိ
ကံဇာတာက တက္မလာဘူး .....
အတိတ္တစ္ခုလံုးလည္း ေမွာင္လွၿပီ။

ေနာင္တေတြနဲ႔ မြန္းက်ပ္ဖူးပါရဲ႕ ....
အဲဒီလြတ္လပ္မႈေတြကိုပဲ အျပစ္တင္ရင္း
မေျဖခ်င္တဲ႔ ေမးခြန္းကို
ထပ္ခါတလဲလဲ ေျဖေနရ .....။

တကယ္ဆို ဒီေနရာက ထြက္သြားသင့္ၿပီ
ငါဘာကို ေၾကာက္ေနတာလဲ?
ေလာကမွာ ဘာကို ေၾကာက္လို႔ ေၾကာက္ရမွန္းမသိတာ
ေၾကာက္စရာ အေကာင္းဆံုးပဲ။

အတၱႀကီးလြန္းတဲ႔ လူေတြကို ငါမုန္းတယ္။

မွန္အၿမဲၾကည့္ေနတဲ႔ လူေတြကို ငါမုန္းတယ္။

ကယ္တင္ရွင္ေယာင္ ေဆာင္တဲ႔ လူေတြကို ငါမုန္းတယ္။

ေသခ်ာတာကေတာ့ ...
လူမဆန္တဲ႔ လူေတြကို ငါ မုန္း တယ္။ ။