ပန္းမရွိတဲ့ကမၻာထဲက လိပ္ျပာအိပ္မက္

မလွမပ ရက္ဖြဲ႔ထားတဲ႔
မိုးတိမ္စေတြကိုပဲ အျပစ္တင္ရမလား ...
တကယ္ဆို ငါ့ေကာင္းကင္က
ဟိုးတုန္းကတည္းက မွိန္လြန္းပါတယ္။

မႈန္သီ၀ါးေ၀ေနတဲ႔
ၾကယ္တပြင့္တေလေတာင္
ရင္ခြင္မွာ ခ်ိတ္ဆြဲမေနဘူး ...
ကာရန္ပ်က္ေနတဲ႔
ကဗ်ာနက္နက္ေတြပဲ
ပန္းခ်ီကားထဲ ေခြေခါက္တြန္႔လိမ္လို႔။

ေသခ်ာပါတယ္ ...
ဒါပါပဲကြယ္လို႔ မင္းမေျပာသေရြ႕
ဒါဟာ ပံုျပင္မဟုတ္ေသးဘူး။

ရပါတယ္ ...
ရင္ဘတ္တစ္ျခမ္းနဲ႔ေတာင္
ငါ့ကို မလြမ္းပါနဲ႔ ...
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အိပ္မက္ဆိုေပမယ့္
တစ္ကမၻာလံုးေတာင္ ပါလို႔ရတာပဲေလ။

ဘယ္ေလာက္ေ၀းမွာလဲ
ဘယ္ေလာက္ အေ၀းမွာလဲ
မီးက်ိဳးေမာင္းပ်က္ဇာတ္ခံုမွာ
ကန္႔လန္႔ကာခ်ၿပီး ထားသြားေပမယ့္
ညကနက္ေနဆဲမို႔
ငါ့ကို ဆက္အိပ္ခြင့္ျပဳပါ။ ။