ျပတင္းေပါက္က ေလေတြ အရမ္းတိုက္တယ္

၁။ ျပန္စာမလာပဲ မိုးလင္းခဲ့ရေသာ ညမ်ား ...

၂။ သန္းေခါင္ေက်ာ္မွာ ဖြင့္ျဖစ္တဲ႔ အလြမ္းသီခ်င္း ...

၃။ အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ အသည္းခြဲတဲ႔ အသံ ...

၄။(ရင္ဘတ္မပါပဲ) မ်က္လံုးနဲ႔ ဖတ္ခဲ႔တဲ႔ ခပ္ညံ့ညံ့ အခ်စ္ဝတၱဳ ...

၅။ ေရေႏြးမ်ားသြားတဲ႔ ေပါ့ရႊတ္ရႊတ္ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ ...

၆။ ျခင္ေဆးထြန္းဖို႔ ေမ႔ေနတဲ႔ ေျခေထာက္မ်ား ...

၇။ အဆင့္ခ်င္းကြာလြန္းေပမယ့္ သိပ္မဆိုးတဲ႔ ေဘာလံုးပြဲ ...

၈။ အဆက္မျပတ္ ဝါးေနတုန္းက မသိပဲ
ကုန္လို႔ စားစရာမရွိေတာ့မွ အရသာသိတဲ႔
ေထြးခံအျပည့္နဲ႔ ကြမ္းေသြးေတြ ...

၉။ အရာရာဟာ ... ငါ မဟုတ္ပဲ
လႊင့္ေမွ်ာ ေပ်ာက္ ဆံုး ခဲ႔ ရ တဲ႔ ...
ည ..... ။ ။



ခင္ဗ်ားတို႔ သေဘာတူသည္ ျဖစ္ေစ၊ သေဘာမတူသည္ ျဖစ္ေစ ... က်ေနာ္ကေတာ့ ဒါကို ကဗ်ာလို႔ သတ္မွတ္ပါတယ္။

က်ေနာ့္ရဲ႕ အတိတ္တခ်ိဳ႕မွာ အရာရာ လႊင့္ေမွ်ာ ေပ်ာက္ဆံုးခဲ႔ရတဲ႔ ညေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိခဲ႔ဖူးပါတယ္။ အတိတ္ဆိုတာ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ Rewrite ျပန္လုပ္ခ်င္တဲ႔ CD တစ္ခ်ပ္ပါပဲ။ သူလို ကိုယ္လိုပါပဲ ... က်ေနာ္လည္း မွားခဲ႔ဖူးတယ္။ အခုေတာ့ ... က်ေနာ့္ ျပတင္းေပါက္က ေလစိမ္းေတြပဲ တိုက္ေတာ့တယ္ ....။

၁။ ျပန္စာကို မေမွ်ာ္လင့္ရဲေတာ့တဲ႔ ဘဝမွာ က်ေနာ္ ... ဖုန္းေလးကို သံေယာဇဥ္ ကင္းကင္းနဲ႔ပဲ ပိတ္ထားတတ္ခဲ႔ၿပီ။

၂။ သန္းေခါင္မေက်ာ္လည္း က်ေနာ့္ဘဝ အစိတ္အပိုင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အလြမ္းသီခ်င္းေတြနဲ႔ အသားက်ေနပါၿပီ။

၃။ အသံ တစံုတရာေရ ... ဟယ္လို .. အသံ တစံုတရာေရ ... ၾကားရလား?

၄။ ခပ္ညံ့ညံ့ အခ်စ္ဝတၱဳေတြ ဖတ္ၿပီးရင္ က်ေနာ္ညံ့ေၾကာင္း ပိုသိလာတယ္။

၅။ ေကာင္မေလးေရ ... ခုေတာ့ ဘဝခါးခါးထက္ ဘယ္ေကာ္ဖီကမွ ပိုမခါးႏိုင္ေတာ့ဘူးကြဲ႕။

၆။ အဲဒီေန႔ကစၿပီး က်ေနာ္ ျခင္ေဆးမထြန္းေတာ့ဘူး။ ေသြးအလွဴႀကီး ေပးပစ္တယ္။ အို ... ျခင္ထီး .. ျခင္မ ... ျခင္ၾကားအေပါင္းတို႔ ... ကၽြႏု္ပ္၏ ေသြးအား ၿမိန္ရည္ ရွက္ရည္ လာေရာက္ သံုးေဆာင္ၾကပါေလာ့ ....။ “ကဲကြာ ... ျဖန္း .... ကြိ ...”
ျခင္။ ။ “ဟင္ .. ခင္ဗ်ားႀကီး ... က်ဳပ္တို႔ကို မာယာနဲ႔ လွည့္စားတယ္ေပါ့ ... ဟုတ္လား ... ျမႇဴဆြယ္ျဖားေယာင္းမႈနဲ႔ ခင္ဗ်ားကို တရားစြဲမယ္ .... ဟင့္ ..”
ႏုပ္။ ။ “မဟုတ္ .. မဟုတ္ပါဘူးကြာ ... အက်င့္ပါသြားလို႔ပါ ... ေဆာတီးေနာ္ ... ဆက္လက္ သံုးေဆာင္ေတာ္မူပါ ကိုကိုျခင္ရယ္ ...”
(ေတာက္! ဒီေနာက္တီးေနာက္ေတာက္ စိတ္ကေတာ့ကြာ ... အလြမ္းစာေရးတာေတာင္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္း မေရးရဘူး ... ဟင္း .... ကဲ ထူးပါဘူးကြာ ...)
(မွတ္ခ်က္။ ။ဤကဗ်ာသည္ သိပၸံနည္းက် ကဗ်ာ မဟုတ္ပါ)

၇။ ခုေတာ့ က်ေနာ္ ေဘာလံုးပြဲ မၾကည့္ေတာ့ဘူး။ တင္းနစ္ပြဲေတြ ေျပာင္းၾကည့္တတ္လာတယ္။ (အို ... ရွာရာပိုဗာ ... သင္ အားႀကိဳးမာန္တက္ ႀကံဳးဝါး၍ ႐ိုက္လိုက္ေသာ ေဘာ္လံုးကား ဆရီနာဆီသို႔ မေရာက္ပဲ ကၽြႏု္ပ္၏ ႏွလံုးသားထံသို႔သာ အရွိန္ႏွင့္ ျပင္းစြာ လာေရာက္ ထိမွန္ခဲ႔ပါေတာ့တယ္ ...)

၈။ က်ေနာ္ .... ခု ... ကြမ္းမစားေတာ့ဘူး ...။ လမ္းထိပ္က ဝယ္စားေနက် ကြမ္းယာသည္မေလး လင္ေနာက္လိုက္ေျပးသြားကတည္းက က်ေနာ္ ကြမ္း ျပတ္ေတာ့တာပဲ .... :-)

၉။ ၿပီးပါၿပီ ....။ ။