Saturday, October 26, 2024

လွန်ခဲ့တဲ့ ၁၁ နှစ်‌ကျော်က VOA ကပြောတဲ့ ကျနော့်အကြောင်း

Depression ဆိုတာ ဘာမှန်း မသိခဲ့ဘူး။
မျိုးကျော့မြိုင် သီချင်းထဲက Depression တွေ ဝင်လေလေ ဆရာဝန်တွေဆီ ပြေးသွားဆိုတဲ့ စာသားပဲ ကြားဖူးခဲ့တာ၊ Depression ဘာမှန်း သေချာ မသိခဲ့ပေမယ့် အခု ပြန်စဉ်းစားကြည့်တော့ အချိန်တစ်ခုမှာ ကျနော် Depression တွေ ဝင်ခဲ့တာ သေချာတယ်။

အဲဒီ ကာလ၊ 2012 လောက်ကစပြီး လမ်းတွေပျောက်၊ Depression တွေ ဝင်နေတဲ့ ကာလ၊
VOA က ကိုဇော်ဝင်းလှိုင်က Blog လေးဝင်ကြည့်မိပြီး အင်တာဗျူးချင်လို့တဲ့ email တွေ့တယ်။ တကယ်တော့ အဲဒီအချိန်မှာ ကိုယ်က ဘာမှ မဟုတ်တာ၊ ဗျူးမယ်ဆိုတော့လည်း ဗျူးပေါ့။ ဘာတွေ ပြောမိမှန်းလည်း မသိဘူး၊ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် အမြီးအမောက် မတည့်မှန်းလည်း သိတယ်။ ဖြေပြီးတဲ့အချိန်မှာ ဘာမှလည်း ထပ်ပြီး မဆက်သွယ်ခဲ့တော့ မသုံးဖြစ်ဖူးလို့ ထင်ပြီး ထားလိုက်တာပဲ။ စိတ်လည်း မဝင်စားနိုင်တဲ့ အချိန်လေ။ နောက်ပိုင်း မေ့တောင်နေပြီ။ ကိုယ်စိတ်ဝင်စားတဲ့ နိုင်ငံရေးက ကိုယ့်တာဝန် ပြီးပြီထင်လို့ ဘာမှလည်း စိတ်မထည့်မိတော့ဘူး။ နို်ငံရေး ဖြစ်စဉ်တွေ သိနေ တွေ့နေပေမယ့် ကိုယ်နဲ့ မဆိုင်သလိုပဲ နေလာခဲ့မိတာ။
ဒီလိုနဲ့ အမြစ်မပြတ်ခဲ့တော့ ငါလည်း နိုင်သလောက် လုပ်ရဉီးမှာပါလားလို့ သိပြီး လုပ်ပေမယ့် အရင်ကလို စိတ်သွားတိုင်း ကိုယ်မပါတော့ဘူး။ အရာရာ နောက်ကျနေလို့ အမှီလည်း မလိုက်နိုင်ပြန်။ လူငယ်တွေကို ကြည့်ပြီး အားပေးခဲ့ အားရခဲ့ရတာပါပဲ။
ဒီလိုအချိန်ထဲမှာပဲ 2022 လောက်ကလား မသိဘူး။ VOA က Link လေး ပြန်ရှာတွေ့တာ။ လွှင့်ဖြစ်တာလား မလွှင့်ဖြစ်တာလားလဲ မသိပါဘူး။ အမှတ်တရအနေနဲ့ တွေ့လို့ သိမ်းမိ၊ ဘာရယ်မဟုတ်‌တောင် အနည်းဆုံးတော့ ဟာသအနေနဲ့  ကိုယ့်ကိုကိုယ် ပြန်ရယ်လို့ ရတယ် မဟုတ်လား 😁


Friday, August 29, 2014

ျပည္ေထာင္စု သမၼတ ေယာ႐ုဝ ႏိုင္ငံေတာ္





ေရွ႕က ေရာက္လာသူကိုေရာ … ေနာက္မွ ေရာက္လာသူကိုပါ ယမမင္းက ေမးတယ္ …

“ ကဲ … ေျပာပါဦး … မင္းတို႔ကို ႐ူးသြားေစေလာက္တဲ႔ အရာက … ဘာလဲ ? ”
ႏွစ္ေယာက္လံုးက တၿပိဳင္တည္း ျပန္ေျဖတယ္ …

“ …. အာဏာပါ … ”

အားလံုး တိတ္ဆိတ္သြားတယ္ …။ ေနာက္မွ …

“ ေတာက္ … ”
ယမမင္းက `တက္´ ေခါက္တယ္ …။

သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို မသတီသလို ၾကည့္ရင္း …

“ ငါတစ္ေယာက္တည္းရဲ႕ ဆႏၵ အရဆိုရင္ မင္းတို႔ မလြယ္ဘူး ” “ ခုေတာ့ … ဟင္း … ”

ဟိုလူႏွစ္ေယာက္ကလည္း ၿပိဳင္တူလိုလို ျပန္ေျပာပါတယ္ …

“ ခုေတာ့ … ဘာျဖစ္လို႔လည္းဗ် … အဘ ရွိတာပဲဗ်ာ … ဟဲ ဟဲ ”
ယမမင္း ေဒါသ ထြက္သြားပါတယ္ …။
ဟိုလူ ႏွစ္ေယာက္ကိုလည္း ျပန္ေဟာက္ပါတယ္ …
“ ေဟ႔ေကာင္ေတြ … မင္းတို႔ အဘက က်န္ခဲ႔ၿပီကြ …
မင္းတို႔ အဘကို ျပန္ တ ေနရမယ့္ ေခတ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး ”

ဟို ႏွစ္ေယာက္ နည္းနည္း အံ႔ဩသြားတယ္ …။
ေနာက္ေတာ့မွ … နားလည္သြားသလိုလိုနဲ႔ အနားမွာ ရွိတဲ႔ တပည့္ကိုယ္စီကို ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္တယ္။

(ထိုအခါ …
လူႏွစ္ေယာက္ ထြက္လာၿပီး … ကိုယ္စီ ကိုင္ထားေသာ ဆာလာအိတ္မ်ားထဲမွ US ေဒၚလာမ်ားကို ထုတ္၍ လမ္းသဖြယ္ ခင္းက်င္း လိုက္သည္။)

တဒဂၤေတာ့ ယမမင္းႀကီး မင္သက္သြားတယ္။
ေနာက္မွ သတိရၿပီး …

“ မင္းတို႔ … ဘာလုပ္တာလဲ ? ”

ဟိုႏွစ္ေယာက္ကလည္း အရင္လို ေလသံနဲ႔ပဲ ျပန္ ရယ္ျပၾကပါတယ္ …

“ ဟဲဟဲ … ဟဲဟဲ ”

“ ေတာက္ … ”

ယမမင္းႀကီးက ေဒၚလာေတြကို ၾကည့္ရင္း `တက္´ ထပ္ေခါက္တယ္။
ေလသံနည္းနည္း ေပ်ာ့သြားရင္း …

“ ငါတစ္ေယာက္တည္းရဲ႕ ဆႏၵအရ ဆိုရင္ … မင္းတို႔ … ကြာ ”

ယမမင္းႀကီး တစ္ခုခုကို အလိုမက် ျဖစ္ေနတဲ႔ အသံနဲ႔ ေျပာတယ္။
ဟိုႏွစ္ေယာက္ကလည္း အဆင္ေျပၿပီ ထင္ၿပီး … ဟဲဟဲ … ဟဲဟဲ နဲ႔ ထပ္ရယ္ျပေနၾကတယ္။

“ ဒါေပမယ့္ … ”

ယမမင္းႀကီးဆီက အသံ ထြက္လာတယ္။
ဟိုႏွစ္ေယာက္ ၿငိမ္သြားတယ္။
ယမမင္းႀကီးက ဆက္ေျပာတယ္ …

“ လႊတ္ေတာ္ကို တင္ျပ ရဦးမယ္ … ”

“ ဗ်ာ … ”     “ ဗ်ာ … ”

ဒီတခါေတာ့ ဟိုႏွစ္ေယာက္ တၿပိဳင္တည္း အသံ မထြက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေၾကာင္းတူ သံကြဲ ျဖစ္သြားတယ္။
အဲဒီမွာ ယမမင္းႀကီးက မလံုမလဲအသံနဲ႔ မိန္႔ခြန္းရွည္ႀကီး ေျပာခ်လိုက္ေတာ့တယ္ …

“ မိဘ ျပည္သူမ်ား ခင္ဗ်ား … ဟဲဟဲ … ဟဲဟဲ … ဟဲဟဲ … … ” ။      

(ေရးထားတာေတာ့ ၾကာလွၿပီ။ ခုမွ ေအာက္ဆံုးမွာ နဲနဲ အက္ဒစ္ၿပီး ဘေလာ့ဂ္ေဒး အမွတ္တရ တင္ျဖစ္ပါတယ္။)

Tuesday, March 18, 2014

လက္လြတ္စပယ္ ေျပာတတ္သူမ်ား

  
က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္နာမည္ႀကီးၿပီးသည့္ေနာက္မွာ က်ေနာ့္ေနာက္သို႔ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လိုက္လာၾကေလသည္။
     က်ေနာ္ ကိုင္လိုက္လွ်င္ ေရႊေတာင္ ရႊံ႕ ျဖစ္သည္ဟုပင္ နာမည္ႀကီးေနေသာ က်ေနာ္၏ ေခတ္ ျဖစ္ေနပါသည္။
     (ထိုအခ်ိန္ကာလက ရႊံ႕မ်ား အေတာ္ရွားသြား၍ ေဈးေကာင္းရေသာႏွစ္ ျဖစ္ေလသည္။ ရႊံ႕ျဖစ္ရာေနရာ လယ္ေျမမ်ားလည္း မရွိေတာ့ေလာက္ေအာင္ ရွားပါးသြားေလၿပီ။)
     ထုတ္ေဝသူ တခ်ိဳ႕ လာၾကသည္။
     ဂ်ာနယ္လစ္ တခ်ိဳ႕ လာၾကသည္။
     အယ္ဒီတာ တခ်ိဳ႕ လာၾကသည္။
     “ဆရာရယ္ ... ဆရာ ေရးၿပီးသမွ်စာကို က်ေနာ္ လာယူပါ့မယ္။ ဆရာ ေရးၿပီးသမွ်ကို က်ေနာ္တို႔ ထည့္ပါ့မယ္ ဆရာ”
     ဒါေတာ့ လြန္ၿပီ။ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ တင္း သြားသည္။
      (သို႔ ... ဒါ႐ိုက္တာ ... ဤေနရာတြင္ေအသင္ခ်ိဳေဆြ၏ သီခ်င္းကို ဇာတ္ဝင္သီခ်င္းအျဖစ္ မထည့္ဖို႔ အႏူးအညြတ္ ေမတၱာရပ္ခံပါသည္။ ဤအကြက္မ်ားသည္ ႐ိုးလြန္းေနၿပီ ျဖစ္သည့္အတြက္ သင္ထည့္မိလွ်င္ ကၽြႏု္ပ္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတ္ေသသြားႏိုင္သည္ဟု ကၽြႏု္ပ္ကို ကၽြႏု္ပ္ အသက္အႏၱရာယ္ ၿခိမ္းေျခာက္စာ ပို႔ၿပီး ျဖစ္သည္။)
     “ခင္ဗ်ားတို႔ လက္လြတ္စပယ္ မေျပာၾကနဲ႔ဗ် ... က်ေနာ္ ေရးသမွ် ထည့္မယ္ ဟုတ္လား? ... က်ေနာ္က စိတ္မထင္ရင္ မထင္သလို ခံစားမိတဲ႔အတိုင္း သီခ်င္းစာသားေတြ ခ်ေရးေနမိတဲ႔ အခ်ိန္ေတြလည္း ရွိတယ္ဗ်။ ... ကဲ ... အဲဒါေတြေရာ ခင္ဗ်ားတို႔ ထည့္မွာလား ...?”။     ။

    

Tuesday, March 4, 2014

ျဖတ္လမ္း

ငါ့ကို ခြင့္လြတ္ပါ ... ကဗ်ာ ရယ္ ...။

မိုး ..... ဆိုေတာ့လည္း ...
... ငါ့ စိတ္ေတြ ... ရြဲတယ္။

ျပန္မက္ခ်င္စရာေကာင္းတဲ႔
အိပ္မက္ေဟာင္း တစ္ပုဒ္တေလေလာက္ေတာင္
ငါ့ ဒိုင္ယာရီေထာင့္မွာ ခိုကပ္မေနဘူး။

ခပ္ယိုင္ယိုင္ ဘဝေလးကို
ခိုင္မတ္ေအာင္ ေက်ာင္းေနရတာနဲ႔တင္
စကားေတြလည္း နာခဲ့ၿပီ။

တံခါးေတြကို လိုက္ရွာေဖြသူဟာ
ေသာ့ကို ရွာဖို႔ ေမ့ေလ်ာ့ .....။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ...
ေမာ/တိုးလ်စြာ ကံၾကမၼာကို ေမးမယ္ ...
ေသျခင္းကို သြားဖို႔ရာ ...
ဘယ္လမ္းက ... အနီးဆံုးလဲ?။     ။

Saturday, September 15, 2012

ေၾကျငာလာေနတာ မဟုတ္ပါ





ကၽြန္ေတာ္၏ ဇာတ္လိုက္ ကိုေလးျဖဴသည္ unplugged ႐ွိဳးပြဲတစ္ခု သီဆိုေဖ်ာ္ေျဖရန္ ဟိုတယ္တစ္ခုရွိ ခန္းမအတြင္းသို႔ ဝင္ေရာက္လာေလသည္။ သို႔ေသာ္ စားပြဲအသီးသီးတြင္ ထုိင္ေနၾကေသာ ဂ်ာနယ္လစ္မ်ား၊ ပရိတ္သတ္မ်ားႏွင့္ ဘာမသိညာမသိလူအမ်ားကမူ တုပ္တုပ္မွ် မလႈပ္ၾကေခ်။ ထူးေတာ့ ထူးေနေလၿပီ။ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ နာမည္အႀကီးဆံုး အဆိုေတာ္ႀကီး ဝင္လာသည္ကို ျမင္ေနေသာ္လည္း တုပ္တုပ္မွ် မလႈပ္ၾကသည္မွာ ထူဆန္းေလသည္။ ပရိတ္သတ္မ်ားႏွင့္ ဘာမသိညာမသိလူအမ်ားက မလႈပ္သည္မွာ သိပ္မထူးဆန္းေသာ္လည္း ဂ်ာနယ္လစ္ဆိုသူမ်ား မလႈပ္သည္မွာ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ထူးဆန္းေနေလသည္။

“ ဘယ္သူမွ မမွတ္မိၾကပါလား ”

ထို႔ေၾကာင့္ ကိုေလးျဖဴ သူ႔ကိုယ္သူ ျပန္စစ္ရေလသည္။ ထိုအခါ … ေတြ႕ပါၿပီ။ ကိုေလးျဖဴသည္ သူ၏မ်က္ႏွာကို ျပန္စမ္းၾကည့္ေသာအခါ ႏႈတ္ခမ္းေမႊး၊ မုတ္ဆိတ္ေမႊး၊ ပါးသိုင္းေမႊးမ်ား မရိတ္တာၾကာ၍ ေတာ္ေတာ္ ရွည္ေနေၾကာင္း ေတြ႕ရေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘယ္သူမွ သူ႔ကို မမွတ္မိျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း သိသြားေသာ ကိုေလးျဖဴသည္ ထို အေမႊးမ်ားကို ရိတ္ရန္ အိမ္သို႔  ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္လိုက္သည္။

သို႔ေသာ္…
ဤဟိုတယ္တြင္ သူ႔အတြက္ ျပႆနာ နည္းနည္းရွိသည္။ ဟိုတယ္တြင္ အားအားယားယား ဘယ္သူကမွန္းမသိ ေမြးထားေသာ ေခြးႏွစ္ေကာင္၏ ျပႆနာျဖစ္သည္။ သာမန္အားျဖင့္ ေခြးႏွစ္ေကာင္မွာ လိမၼာသည္ဟု ဆိုႏိုင္ေသာ္လည္ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ … ကိုေလးျဖဴကိုေတာ့ မွတ္မိသည္။ ႐ိုး႐ိုးမွတ္မိတာမဟုတ္။ ဆံပင္ ရွည္ရွည္ အရပ္ ကလန္ကလားႏွင့္ ကိုေလးျဖဴ ဝင္လာတိုင္း အစဥ္အလာမပ်က္ ထြက္ဆြဲ တတ္ေလသည္။ ကိုေလးျဖဴ ဤဟိုတယ္ကိုလာတိုင္း ေျပးရတာ အေမာ။

အလာတုန္းကေတာ့ ကားေပၚမွမဆင္းခင္ကပင္ လံုၿခံဳေရးေလးကို ေခၚကာ သူ႔အကာအကြယ္ျဖင့္ လာခဲ႔ေသာေၾကာင့္ ထို ေခြးႏွစ္ေကာင္ကို အရိပ္ပင္ မျမင္ခဲ႔ရ။ ယခု ျပန္အထြက္မွာေတာ့ ဘာလံုၿခံဳေရးမွ မရွိေတာ့။

ထိုစဥ္ … ကိုေလးျဖဴ တစံုတစ္ရာကို သတိရလိုက္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရဲရဲဝင့္ဝင့္ပင္ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ လွည့္လိုက္သည္… ။

တစ္လွမ္း …
ႏွစ္လွမ္း …
သံုးလွမ္း ………။ ဝုတ္ …. ဝုတ္ ….။ ေခြးႏွစ္ေကာင္ ထြက္ဆြဲေလၿပီ။ ထံုးစံအတိုင္း ကိုေလးျဖဴလည္း သူ႔ကားဆီ အေရာက္ ေျပးရၿပီ။

ဝုန္း …. ဂ်ိမ္း …။ ကားဆီအေရာက္ ကားေပၚေျပးတက္ကာ ကားတံခါး ဆြဲပိတ္လိုက္ၿပီးေသာအခါ ကိုေလးျဇဴ ေခြးႏွစ္ေကာင္၏ အႏၱရာယ္က လြတ္ေလၿပီ။

“ေဟာဟဲ.. ေဟာဟဲ … ဟဲ့ေခြး … ေတာက္ … မင္းတို႔ကေတာ့ ငါ့ကို မွတ္မိတယ္ေပါ့ေလ … ေကာင္းကြာ”

စိတ္ညစ္ညစ္ႏွင့္ပင္ အိမ္သို႔ ေမာင္းလာခဲ႔ရာ လမ္းတြင္ ကားတစ္စီးက လမ္းပိတ္ကာ တားၿပီး လူႏွစ္ေယာက္ဆင္းလာကာ …

“ကိုေလးျဖဴ …. ”

ေခၚသံႏွင့္အတူ လြယ္အိတ္ေဘးတေစာင္း လြယ္ထားၾကေသာ ပုဂၢိဳလ္ ႏွစ္ေယာက္။

“က်ေနာ္တို႔နဲ႔ ခဏ လိုက္ခဲ့ပါ … ေမးစရာေလး နည္းနည္း ရွိလို႔ပါ …”

ဘယ္လို အေၾကာင္းကိစၥပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုေလးျဖဴမလိုက္ခ်င္ပါ။ ႐ွိဳးပြဲက အေရးႀကီးသည္။ ကတိေပးထားၿပီးၿပီ။ သြားကို သြားမွ ရမည္။ ဒီလူႏွစ္ေယာက္ကလည္း မရမက ေခၚမည့္ပံု ေပါက္ေနသည္။

ထိုစဥ္ … ကိုေလးျဖဴ တစံုတစ္ရာကို သတိရလိုက္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔ကို ပံုမွား႐ိုက္ရန္ စဥ္းစား၍ ေျပာလိုက္သည္။

“ခင္ဗ်ားတို႔ လူမွားေနၿပီထင္တယ္ဗ် … က်ေနာ္ ေလးျဖဴမဟုတ္ပါဘူး …”

ထိုလူႏွစ္ေယာက္ နည္းနည္းေတာ့ ေၾကာင္သြားသည္။ ကိုေလးျဖဴကို ေသခ်ာ ထပ္ၾကည့္ရင္း ေျပာသည္။ ေဒါသလည္း အနည္းငယ္ ထြက္လာပံု ရသည္။

“မေနာက္ပါနဲ႔ဗ်။ က်ေနာ္တို႔က တာဝန္အရပါ။ ခင္ဗ်ား ေလးျဖဴဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္။ က်ဳပ္တို႔ ခင္ဗ်ားကို မမွတ္မိစရာ ဘာအေၾကာင္းမွ မရွိဘူး။ ေအးေအးေဆးေဆးသာ လိုက္ခဲ႔ပါ။ က်ဳပ္တို႔ကို ဘာေကာင္ေတြ မွတ္ေနလဲ …”

ထိုစဥ္ … ကိုေလးျဖဴ တစံုတစ္ရာကို သတိရလိုက္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကိုေလးျဖဴက ေခါင္းတၿငိမ့္ၿငိမ့္ႏွင့္ …

“မင္းတို႔ကလည္း ငါ့ကို မွတ္မိတယ္ေပါ့ေလ …။ ေအးပါ .. မင္းတို႔ ဘာေကာင္ေတြလည္းဆိုတာ ငါသိသြားပါၿပီ”

ေၾကျငာလာေနတာမဟုတ္ပါ။ ဤတြင္ ကၽြန္ေတာ္၏၀တၱဳ ၿပီးပါၿပီ။       ။


( ဤ၀တၱဳတြင္ ကိုေလးျဖဴ၏ အမည္ကို အသံုးျပဳထားေသာ္လည္း ကာယကံရွင္ ကိုေလးျဖဴထံမွ ခြင့္ျပဳခ်က္ မေတာင္းခံႏိုင္ခဲ့ပါ။ ဤ၀တၱဳေၾကာင့္ ကိုေလးျဖဴ၏ ဂုဏ္သိကၡာ တစံုတရာကို မထိခိုက္ႏိုင္ဟု ယံုၾကည္မိေသာေၾကာင့္ ေရးမိ တင္မိပါသည္။ ကိုေလးျဖဴကို ခ်စ္ေသာစိတ္ျဖင့္ ဇာတ္လိုက္တင္ေရးမိျခင္းသာ ျဖစ္ၿပီး အေၾကာင္းအရာမွာ စာေရးသူ၏ အာေဘာ္သာ ျဖစ္ပါသည္။)

ေႏြဆူးလကၤာ

Friday, August 24, 2012

သူတို႔ ငါ့ကို စ ညာေနၾကၿပီ



 
အၿပံဳးတ၀က္ ဆိုေပမယ့္ ...
က်ေနာ္ ... ယံုေပးလိုက္ပါတယ္ ...။

ဒီလိုပါပဲ ... ေလာကႀကီးရယ္ .....။

က်ေနာ္က ...
`ဗ´ထက္ခ်ိဳက္ေလာက္ေတာင္
ဟန္ေဆာင္ မေကာင္းတဲ႔ ေကာင္ပါ ...။

ေျပာင္းျပန္ ျမင္ေနၾကသူေတြကို
.... .... ေျပာခ်င္တယ္ ...။

က်ေနာ္က ... `၀´လံုးေလးဗ် ...။

(ခြင့္လႊတ္ၾကပါ ...)
အဲဒါ ... က်ေနာ္ `မဲ႔´ လိုက္တာ ...။      ။


Friday, August 10, 2012

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေထြရာေလးပါးျပဇာတ္



က်ေနာ္ႏွင့္ ၀ိညာဥ္ေခၚသံ

ပ်င္းပ်င္းရွိတာနဲ႔ အိမ္ၿခံ၀င္းတံခါးအျပင္ကို ထြက္ၿပီး က်ေနာ္ ေခၚလိုက္ပါတယ္ …။
၀ိညာဥ္ေတြကိုပါ …။
ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး။ စကားေျပာေဖာ္မရွိလို႔ ေခၚမိတာ ..။
ေရာက္လာပါတယ္ …။
အလံုးအရင္းနဲ႔ကို ေရာက္လာတာ …။
သူတို႔ကို ၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္ စိတ္ပ်က္သြားတယ္ …။
ဒါနဲ႔ပဲ ကိုယ္ေခၚထားတဲ႔ ၀ိညာဥ္ေတြကို ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ျပန္ႏွင္ရတယ္ …။
“ ဟာဗ်ာ … သြားေတာ့ သြားေတာ့ … က်ေနာ္ စကားမေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး ”
အဲဒီ ၀ိညာဥ္ေတြကလည္း က်ေနာ့္ကို ျပန္စိတ္ပ်က္သြားတယ္။
“ ဘာလဲဟ … ”
“ ဘယ္လိုေကာင္ပါလိမ့္ ... ”
“ ….. ….. ….. ”
အသံမ်ိဳးစံု ေရရြတ္ရင္း ၀ိညာဥ္ေတြ အလံုးအရင္းနဲ႔ပဲ ျပန္လွည့္ထြက္သြားတယ္။
၀ိညာဥ္အိုႀကီး တစ္ေယာက္/ တစ္ေကာင္/ တစ္ခုကေတာ့ ျပန္မသြားေသးပဲ က်ေနာ့္ကို နားမလည္သလို ၾကည့္ၿပီး ေမးတယ္ …။
“ ေနပါဦး … မင္းပဲ ငါတို႔ကို ေခၚတာေလ … ခုေတာ့ ဘာမွ မေျပာပဲ ဘာလို႔ ျပန္ႏွင္ထုတ္ရတာလဲ ”
က်ေနာ္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ / မေျပာခ်င္ေျပာခ်င္/ စိတ္မပါ့တပါ နဲ႔ပဲ ရွင္းျပလိုက္ရတယ္။
“ ဟုတ္ပါတယ္ … က်ေနာ္ ေခၚတာပါ … ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္ စကားေျပာခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့ဘူး ”
၀ိညာဥ္အိုႀကီးက ျပန္ေမးပါတယ္ …။
“ ေအး … အဲဒါ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ”
“ ခင္ဗ်ားတို႔က နာမ္ခ်ည္းပဲကိုး … ႐ုပ္မွ မပါတာ …”
က်ေနာ့္အေျဖကို ၾကားေတာ့ ၀ိညာဥ္အိုႀကီး မေက်မနပ္ ျဖစ္သြားပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ ကတ္ကတ္ မလန္တလန္နဲ႔ က်ေနာ့္ကို ျပန္ရန္ေတြ႔ပါတယ္ …။
“ ေအာ္ … ငါတို႔ကလည္း မင္းလို ေခါင္းမရွိတဲ႔ ေကာင္နဲ႔ စကား မေျပာခ်င္ပါဘူး ”
က်ေနာ္ ေၾကာင္သြားတယ္။ ကိုယ့္ေခါင္းကိုယ္ ျပန္စမ္းရင္း သူ႔ကို ျပရတယ္ …။
“ ေခါင္း … ရွိပါတယ္ဗ် … ဒီမွာေလ … က်ေနာ့္ ေခါင္း ”
“ ငါေတာ့ … မျမင္ဘူးကြ … ”
၀ိညာဥ္အိုႀကီးက ေခါင္းခါရင္း ေျပာပါတယ္ …။ ( ဟင့္ … ႐ုပ္ရွိတဲ႔ က်ေနာ့္ ေခါင္းကို မျမင္ပဲ ခါေနတဲ႔ အဲဒီၤ နာမ္ ေခါင္းႀကီးကို က်ေနာ္ ျမင္ရတယ္ …။ မုန္းလိုက္တာ … )
“ မင္း … ေတာ္ေတာ္ စားသလား ”
၀ိညာဥ္အိုႀကီးက ေမးတာပါ။ က်ေနာ္ ထပ္ေၾကာင္သြားတယ္ …။
“ ဟင္ … ဘာ … ဘာလဲ ”
“ မင္း … ေတာ္ေတာ္ စားသလားလို႔ ”
က်ေနာ္ သေဘာေပါက္သလို ျဖစ္သြားပါတယ္။ သူျမင္သလား၊ မျမင္သလား မသိေပမယ့္ က်ေနာ္ ရွက္ၿပံဳးေလး ၿပံဳးရင္း ျပန္ေျပာရတယ္ …။
“ အဟဲ … ဟဲဟဲ … စား … စားပါတယ္ ”
“ ဪ … ဪ … အဲဒါေၾကာင့္ကိုး … ”
၀ိညာဥ္အိုႀကီးက သူ႔နာမ္ေခါင္းႀကီးကို တၿငိမ့္ၿငိမ့္ လုပ္ရင္း ေျပာပါတယ္။
က်ေနာ္ သံုးခါေျမာက္ ထပ္ေၾကာင္ရပါတယ္ …။
“ ဘာ … ဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္ ”
“ မင္းက လူေတာ့ … လူပဲကြ … ”
“ ဟုတ္ … ဟုတ္တယ္ေလ … ”
“ ဒါေပမယ့္ … စားလြန္းလို႔ ေခါင္းမရွိတာလား … ေခါင္းမရွိလို႔ စားတာလားေတာ့ မသိဘူးေပါ့ကြာ… ”
က်ေနာ္ ေလးခါေျမာက္နဲ႔ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ ေၾကာင္ သြားပါတယ္။ ကိုယ့္ ေခါင္းကိုယ္လည္း မယံုမရဲနဲ႔ ျပန္စမ္း ၾကည့္ရတယ္။
၀ိညာဥ္အိုႀကီးက ေနာက္ဆံုးစကား ေျပာပါတယ္ …။
“ မင္းကေတာ့ … ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မသိတာ ေနမွာပါကြာ … အခု … မင္းက ဘဲဥႀကီး ျဖစ္ေနၿပီကြ … ”

က်ေနာ္ႏွင့္ ကဗ်ာဆရာ

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲမွာ က်ေနာ္ ထိုင္ေနတုန္း နယ္က ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ ၀င္လာတယ္ …။
က်ေနာ့္၀ိုင္းမွာ ၀င္ထိုင္ရင္း ဟိုအေၾကာင္း ဒီအေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။
နာမည္ေတြ အေၾကာင္း စကားစပ္မိရင္း သူက ေျပာတယ္ …။
“ ငါတို႔ၿမိဳ႕မွာ ရွိတယ္ကြ … ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ … နာမည္က ေအးေအာင္နဲ႔ ေအာင္ေအး တဲ႔ကြာ … သူ႔မိဘေတြက ဘယ္လို စိတ္ကူးနဲ႔ ေပးခဲ႔ၾကတယ္ မသိဘူး ”
က်ေနာ္ နားလည္သလို အၿပံဳးနဲ႔ သူ႔ကို ျပန္ေျပာရပါတယ္ …။
“ ဪ … မင္းတို႔ ေျပာေျပာ ေနသလိုေပါ့ကြာ … စကားလံုး ရွားပါးမႈဆိုတာ … ”
က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္း ကဗ်ာဆရာ ဘာမွ ျပန္မေျပာ ႏိုင္ပါဘူး။
( သူ႔မွာကလည္း အာေမဋိတ္ေတြ ရွားပါးေနလို႔ ထင္ပါတယ္ေလ။ )

က်ေနာ္ႏွင့္ ပညာတတ္ အသိုင္းအ၀ိုင္း

“ မင္း မယံုမရွိနဲ႔ … ငါက ပညာတတ္ အသိုင္းအ၀ိုင္း ကကြ … ”
လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ထဲမွာပဲ က်ေနာ္ ႂကြားေနတာပါ။ ( ကိုယ့္အိမ္မွာ ကိုယ္ ႂကြားလို႔လည္း ရတာမွ မဟုတ္တာ။ )
“ ငါ့အေဖက ဆယ့္ႏွစ္ႀကိဳး ဦးမိုး ”
“ ငါ့အေမက ကေ၀ပညာရွင္ ရတနာခင္ ”
“ ငါ့ဦးေလးက ေအာက္လမ္း တဆံုး ေမာင္ဖိုးလံုး ”
“ ….. ….. ….. ”
“ ….. ….. ….. ”
“ ကဲ … ငါမေျပာဘူးလား … ငါက ပညာတတ္ အသိုင္းအ၀ိုင္းကပါလို႔ … လက္ဖက္ရည္ဖိုး မင္း ရွင္းလိုက္ေတာ့ ”
ေျပာၿပီး က်ေနာ္ ထ ျပန္ခဲ႔လိုက္တယ္။ သူ ထ မ႐ိုက္ခင္ေပါ့ …။

က်ေနာ္ႏွင့္ စိတ္ကူးယဥ္၀တၱဳ

အခု ေရးၿပီးတဲ႔ ၀တၱဳကို IDEA မဂၢဇင္းတိုက္ကို သြားပို႔ေတာ့ အစ္မ မေနာ္ဟရီနဲ႔ ေတြ႔ပါတယ္။
ၿမိဳ႕ထဲေရာက္ရင္ သူ႔ဆီကို ၀င္မယ္လို႔ ေျပာထားတာကို သတိတရနဲ႔ …
“ ေအာ္ … ဆရာေလး ၿမိဳ႕ထဲေရာက္လို႔ ၀င္လာတာေပါ့ေလ … ”
“ ဟုတ္တယ္ဗ် … က်ေနာ္လည္း ဒုတိယၿမိဳ႕ထဲမွာပဲ က်င္လည္ေနတာ … ပထမၿမိဳ႕ထဲကို အေရာက္အေပါက္ နည္းတယ္ … ”
အစ္မ မေနာ္ဟရီ ေၾကာင္သြားပါတယ္။
“ ဘာလဲဟဲ႔ … ဒုတိယၿမိဳ႕ထဲ ဆိုတာ … ”
“ လွည္းတန္း တ၀ိုက္ကို ေျပာတာပါ အစ္မရယ္ … ”
သူ သေဘာေပါက္ သြားပါတယ္။ ( ေအးေလ … သူလည္း ဂ်ာနယ္ေတြ ဖတ္ထားမွာေပါ့ )
ေနာက္မွ သူက ဆက္ေျပာပါတယ္။ ဒီတခါ က်ေနာ္ ေၾကာင္ကလွည့္ပါ။
“ ဒါနဲ႔ … ေႏြဆူးလကၤာ … နင္က နာမ္ခ်ည္းပဲကိုး … ႐ုပ္က ဘယ္နား ထားခဲ႔လို႔လဲ …”
“ ဗ်ာ … အဲ ”
(၀တၱဳအစ က ၀ဋ္ … ၀တၱဳအဆံုး မွာကို လည္ေတာ့တာပဲ။)
ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ …။
က်ေနာ္ကလည္း စိတ္ကူးနဲ႔ စာမူ သြားပို႔ေနတာကိုး … ။      

Tuesday, July 31, 2012

တကယ္မရွိတဲ႔ ကဗ်ာ




ေခ်ာင္းကို ပစ္ၿပီး ...
ျမစ္ကို ရွာတာ မဟုတ္ရပါဘူး ...။

ေျမႀကီးကို ပစ္ၿပီး
ေကာင္းကင္ကို ရွာမိတာပါ ...။

ပံုျပင္ထဲမွာ ....
... က်န္ရစ္တယ္ ....။

ျပန္ေျပာလို႔ မရမယ့္ အတူတူ ....။

တကယ္ေတာ့ ...
က်ေနာ္လည္း မရွိခဲ႔ဘူး ....။

ဒီကဗ်ာလည္း ....
ရွိခဲ႔မွာ မဟုတ္ဘူး ......။      ။

Friday, May 25, 2012

ေဘာ္လံုးကြင္း



ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေတာင္နဲ႔ေျမာက္လို႔
ထင္ေနမိခဲ့တာ ...
အေရွ႕အေနာက္လွဲေလ်ာင္းေနတဲ႔
ကန္႔လန္႔ေကာင္ ျဖစ္ေနမွန္း
ေနာက္မွ သိရတယ္ ...။

ဒါနဲ႔ ... ေစာဒကတက္မိေတာ့
ကံၾကမၼာဒိုင္လူႀကီးက
ေနာက္တစ္ဝါ ျပတယ္ ...။

ခင္ဗ်ားတို႔ ယံုခ်င္ယံု မယံုခ်င္ေန ...။

က်ေနာ္က ...
ေဘာ္လံုးသမား ႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္ေယာက္ကို
ထားရစ္ၿပီး ...
အနီကတ္ အျပခံရတဲ႔
ေဘာ္လံုးကြင္း တစ္ကြင္းပါပဲ ...။     ။

Thursday, March 8, 2012

ဘယ္သူမွ မဖတ္ခ်င္တဲ႔ ကဗ်ာ




က်ေနာ္က ...
အုတ္အေရာေရာ ေက်ာက္အေရာေရာ
သီခ်င္းပါ ...။

လင္းခြင့္မရွိတဲ႔အခါ
ေမွာင္ရမယ္လို႔ ...
ဘယ္သူက ေျပာလဲ ?

ေတးသြားေတြ `က´မေနတဲ႔
နံနက္ခင္းေလးတစ္ခုလို
စကား နည္းခဲ႔ရတယ္ ...။

ဘုရားသခင္က
တားျမစ္မထားေပမယ့္
မစားေကာင္းတဲ႔ သစ္သီးေလးတစ္လံုး
...... ရွိတယ္။

ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေတြ႔ခ်င္တာ
မဟုတ္ရပါဘူး ...
ဘယ္သူကမွ
အေတြ႕မခံတာပါ ...။ ။

Tuesday, December 27, 2011

နင့္အၿပံဳးေတြကို ငါ ေကာက္သိမ္းထားတယ္


ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူးကြယ္ ...
တခါတေလ
နင္ရယ္စရာေျပာတဲ႔အခါ
ဝင္ၿပီး ရယ္ေမာေပးတတ္သူလိုမ်ိဳးေလးပဲ
နင့္အတြက္ အသံုးဝင္ရင္ ...
ေက်နပ္ပါတယ္ ...။

အခ်စ္ဆိုတာကို ...
ရယူပိုင္ဆိုင္ျခင္းလိုလို
စြန္႔လြတ္ေပးဆပ္ျခင္းလိုလို
ျငင္းခုန္ေနၾကသူေတြကို ...
ငါ ... မုန္းတယ္ ...။

တကယ္ေတာ့ ...
ေကာင္မေလးရယ္ ...။

အခ်စ္ဆိုတာ ...။

ဖြင့္ေျပာစရာ မလိုေတာ့ေလာက္ေအာင္
နင့္ကို ေငးၾကည့္ေနမိတဲ႔အခါ ...
ၾကယ္တာရာ အားလံုးကို ပိုင္ဆိုင္လိုက္သလိုမ်ိဳး .......
.............. ..................။

ေက်းဇူးၿပဳၿပီး ...
ငါ့ကို “အ႐ူး”လို႔ ေခၚပါကြယ္ ...။     ။



Sunday, December 11, 2011

ရင္ကြဲ ပက္လက္ ကဗ်ာ


ငါ့ကို ... ထားခဲ႔လိုက္ပါ ...
ဧရာဝတီ .....။

လူသားအားလံုးအတြက္
အသက္ရွင္ခြင္႔ မရမွေတာ့ ...
သမိုင္းတစ္ခုလို
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ စာအုပ္ေလးလို
ပိတ္ေနလိုက္ပါေတာ့ ...။

အတၱေတြ စီးဆင္းေနမယ့္
ျမစ္ႀကီးတစ္ခုကို
ငါတို႔ ...
မျမင္ခ်င္တဲ႔ အခါ ...။

သဘာဝတရားကို
ငါတို႔ ...
ကယ္တင္ခြင့္ မရေတာ့တဲ႔ အခါ ...။

ထားလိုက္ပါ ... ဧရာဝတီရယ္
မ်က္ရည္ေတြနဲ႔
ဆက္ ... စီးဆင္းၾကတာေပါ့ ...။ ။

၃၀ . ၉ . ၂၀၁၁

ထူးထူးဆန္းဆန္း ေစာေစာစီးစီး ႏိုးေနတဲ႔ ဒီမနက္က ေရးလိုက္တဲ႔ ကဗ်ာပါ။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ထူးထူးဆန္းဆန္း ျဖစ္သြားတယ္။


Friday, December 2, 2011

အေရာင္ မရွိတဲ႔ ကဗ်ာ


ငါဟာ... ပြင့္စရာ အပင္မရွိတဲ႔
ဂ်စ္ပစီ ပန္းတစ္ပြင္႔ရယ္ပါ ...။

ငါ စိုက္ပ်ိဳးခ်င္တဲ႔
အိပ္မက္သစ္ပင္ေလးက
ရာသီဥတုနဲ႔ မကိုက္ညီခဲ႔ဘူး ...။

ေကာင္မေလးေရ ...။

လူေတြကိုက
မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတာပါကြယ္ ...။

နာမ၀ိေသသန မရွိတဲ႔ ေကာင္ကလည္း
သူလို ကိုယ္လိုေလာက္ေတာ့
ေမႊးျပႏိုင္ပါတယ္ ...။ ။


Friday, November 25, 2011

အတၳဳပတၱိ


ဗီလိန္မပါတဲ႔
ပံုျ႔ပင္တစ္ပုဒ္ေလာက္
ေျပာျပၾကစမ္းပါ ....

အဲဒီထဲမွာ
လူစြမ္းေကာင္းလုပ္ခ်င္လို႔ ...။ ။



(က်ေနာ္ ပထမဆံုး ျမင္ဖူးတဲ႔ က်ေနာ္ရဲ႕ ပံုႏွိပ္ကဗ်ာေလး ျဖစ္ပါတယ္ ....
အဲဒီအတြက္ အစ္မ မေနာ္ဟရီကို ေက်းဇူးအမ်ားႀကီး တင္ပါတယ္ ...)

Sunday, April 10, 2011

ဒီထက္ပိုၿပီး ဘာမွ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ႔ ကဗ်ာ

ဟန္ေဆာင္ၿပံဳးေနရတဲ႔
ပင္လယ္တစ္ေကာင္လို
ငါ့ကိုငါ မုန္းေနတယ္ ...။

ဒဏ္ရာေတြကို
အနက္႐ိႈင္းဆံုးမွာ သိုဝွက္ရင္း
တည္ၿငိမ္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနခဲ႔ရ ...။

မုန္တိုင္းမေလးေရ .......။

ငါ့ရင္ခြင္မွာေတာ့
နင္ဟာ ....
ဝုန္းဒိုင္းႀကဲ နတ္သမီးေပါ့ ...။

လိႈင္းေတြ ခါတဲ႔အထိ
နာက်င္ရတာေတာင္
ငါ .....
နင့္ကို ခ်စ္သြားခဲ႔မိတယ္ ။ ။