ျပဇာတ္

ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္က အေမတို႔နဲ႔ ဇာတ္ပြဲလိုက္ၾကည့္ဖူးပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ျပဇာတ္ကေနတဲ႔ အခ်ိန္ကိုေရာက္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္း အိပ္ခ်င္ေနၿပီ။ လူေတြ ၾကပ္ၾကပ္နဲ႔ လွဲအိပ္လို႔မရေတာ့ အေမ့ကို ပူဆာမိတယ္ ...
“အေမ ... ျပန္ၾကပါစို႔ ... အိပ္ခ်င္လွၿပီ”
ဇာတ္ပြဲႀကိဳက္တတ္တဲ႔ အေမက မျပန္ခ်င္ေသးလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခ်ာ့ပါတယ္ ...
“ခဏေလးပါသားရယ္ ... မိုးေတာင္လင္းေတာ့မယ္ ... မိုးလင္းရင္ ျပန္တာေပါ့ ... အဲဒီေတာ့မွ သားစိတ္ႀကိဳက္ အိပ္ရမွာေပါ့ ...”
စင္ေပၚမွာ ျပဇာတ္ကေနတဲ႔ သ႐ုပ္ေဆာင္ေတြကလည္း သူတို႔ဇာတ္တိုက္ထားတဲ႔အတိုင္း ကျပ သ႐ုပ္ေဆာင္ေနတုန္း။ ကၽြန္ေတာ္ အေမ့ကို ထပ္ေမးလိုက္တယ္ ...
“မိုးက ဘယ္ေတာ့ လင္းမွာလဲ???”
“ဒီျပဇာတ္ ဇာတ္သိမ္းရင္ လင္းမွာေပါ့ ...”
သူတို႔ကေနတဲ့ဇာတ္ဆိုတာ သူတို႔ဇာတ္သိမ္းမွ ၿပီးမွာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္မယံုပါဘူး။ မိုးက တကယ္လင္းပါ့မလား။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အိပ္ခ်င္လွပါၿပီ။ ။

ေခတ္မီ အသီးတစ္ရာ အညွာတစ္ခု

တန္႔ႏွယ္ ... တန္ႏွယ္ ... တန္႔ႏွယ္ ... တန္႔ တန္ တန္႔ တန္ႏွယ္ ... တန္႔ႏွယ္ (တီးလံုးသံ)

Bell song သံ တညံညံ ေပး .... ရြာ School က Remember ေနတယ္ My Friend ေရ .... တို႔မ်ား Small Small တုန္းက ... Village ၀င္ရာ Street ဆီကေန ... Hand ခ်င္းယွက္ကာ Run ကာ Jump ကာ ... School တက္လာၾကတာေတြေလ ....... Forget မွာလား .... You တို႔ I တို႔ Small Small တုန္းကေလ .....

ေတာ့္ ေတာ္ ေတာ္ ... ေတာ့္ ေတာ္ ေတာ္ ... ေတာ္ ေတာ္... ေတာ္ ေတာ္ ... ေတာ္ (တီးလံုးသံ)

ၾကည္းေရေလ တပ္မေတာ္သားနဲ႔ လံုထိန္းေတြ ... ရဲရဲေတာက္ ဒိုင္းႀကီး ကာ ခါေလ ... ဆႏၵျပသူမ်ား မေၾကာက္ျငား ... နအဖ အတြက္ ျပည္သူပစ္သတ္ေန ... မင္းတို႔ အတြက္ ရင္နာရတယ္ေလ ...

ေတာ့္ ေတာ္ ေတာ္ ... ေတာ့္ ေတာ္ ေတာ္ ... ေတာ္ ေတာ္... ေတာ္ ေတာ္ ... ေတာ္ (တီးလံုးသံ)

(အားလံုး ၾကားဖူးမယ္ ထင္ပါတယ္။ တြံေတးသိန္းတန္ရဲ႕ အသီးတစ္ရာ အညွာတစ္ခုေလ။ ပထမတစ္ပိုဒ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္ထဲက ပ်င္းရင္ အဲလိုပဲ ဆိုေနက်ပါ။ ဒုတိယ အပိုဒ္ကိုေတာ့ ခုမွ အဲလို ဆိုခ်င္စိတ္ ေပါက္လာလို႔ပါ။)
(ဒီပို႔စ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အႏူးအၫြတ္ ေျပာလိုတာကေတာ့ ျမန္မာ ဂႏၱ၀င္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ဖ်က္လို ဖ်က္ဆီး လုပ္လိုတဲ႔စိတ္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ မရွိဘူးဆိုတာပါပဲ။ အားလံုး ေပ်ာ္ရေအာင္ ေပ်ာ္ေစပ်က္ေစ သေဘာေလးပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ ခ်စ္သူ စိတ္ေကာက္ေနတဲ႔ အခါ အဲဒီသီခ်င္း ဆိုျပလိုက္ရင္ စိတ္မေကာက္ႏိုင္ေတာ့ပဲ ထ ရယ္ ေတာ့တာပဲ။ မယံုမ႐ွိနဲ႔ ... တကယ္ ...။ မိတ္ေဆြတို႔လည္း ကိုယ့္ခ်စ္သူ စိတ္ေကာက္ေနတဲ႔အခါ ဆိုျပၾကည့္ပါလား။ ဟဲ .. ဟဲ ...။ ။)

ရယ္သံမ်ား

ေန႔လည္ခင္းထဲမွာ ငါဟာ
မ်က္လံုးဖြင့္ရက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနခဲ႔ ...။

အိုစမာဘင္လာဒင္ ဆိုတာ
ကုလားမင္းသားသစ္လား ?
..... ငါမသိလို႔ပါကြာ။

အယ္နီၫိဳ ျပန္လာၿပီဆို
တံခါးဖြင့္ေပးလိုက္ေလ ....
..... ငါမသိလို႔ပါကြာ။

ေယာကၡမကား ၀င္ေငြ မနည္းဆိုပဲ
ဆိုက္ကားနင္းတဲ႔ ငါ့ ေယာကၡမေတာ့ မြဲလိုက္တာခ်ာလို႔ ...
..... ငါမသိလို႔ပါကြာ။

ျပင္သစ္ေတြ ဒီတစ္ခါေတာ့ သိကၡာက်ၿပီတဲ႔
အီဖယ္ေမွ်ာ္စင္ႀကီး ၿပိဳက်လို႔လား ?
..... ငါမသိလို႔ပါကြာ။

ဒီလိုပါပဲ လူေတြနဲ႔ ေ၀းေ၀းလာလိုက္တာ ...
ငါ အိပ္ေပ်ာ္ေနတာ ေန႔လည္ခင္းမွတ္လို႔ ...
တကယ္ေတာ့
မသိျခင္းေတြထဲမွာ ငါအိပ္ေပ်ာ္ေနတာပဲ။

သိျခင္းေတြထဲမွာ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရင္းနဲ႔
မသိျခင္းထဲမွာ ငါတကယ္ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာပါ။ ။

(၂၀၀၂ က ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါ။ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ဘာေတြေရးထားမွန္း မသိႏိုင္ေတာ့တဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာေတြထဲမွာ သက္တမ္းအတိုဆံုး ကဗ်ာေပါ့။ အဲဒီတုန္းက လတ္တေလာ ခံစားခ်က္နဲ႔ ေရးခဲ့ဖူးတဲ႔ ကဗ်ာပါ။ ျပန္ဖတ္ၿပီး စဥ္းစားၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။ ဘာေတြေရးထားတယ္ ဆိုတာကိုေပါ့။)

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အ႐ူးဒႆန

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႕ေလး႐ွိ ေစ်းပတ္၀န္းက်င္တြင္ အၿမဲ ႐ွိတတ္ေသာ အ႐ူးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ခင္ပါသည္။ ထိုသို႔ေျပာေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း အ႐ူးတစ္ေယာက္ဟု ဆိုလိုျခင္း မဟုတ္ပါ။ ထိုအ႐ူးႏွင့္ ေတြ႔ရသည့္အခါမ်ား၌ သနားသျဖင့္ ပိုက္ဆံေလး၊ မုန္႔ေလးမ်ား ေပးတတ္ေသာေၾကာင့္ အ႐ူးက ကၽြန္ေတာ့္ကို မွတ္မိေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ထိုအ႐ူးသည္ ယခင္ကေတာ့ ႐ိုး႐ိုးအ႐ူးျဖစ္ပါသည္။ ယခုေနာက္ပိုင္းတြင္ေတာ့ ပို၍ ႐ူးသြားသည္ဟု ေျပာရမလား၊ ႐ွယ္႐ူးသြားသည္ဟု ေျပာရမလားမသိ။ ယခုအခါ ထိုအ႐ူးသည္ စစ္ဗိုလ္႐ူး ႐ူးေနပါေတာ့သည္။
တေန႔တ၌ ထိုအ႐ူးထိုင္ေနေသာ ပလက္ေဖာင္းေ႐ွ႕ကလမ္းတြင္ စစ္ဗိုလ္္တစ္ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္လာပါသည္။ ထိုစစ္ဗိုလ္သည္ လမ္းေဘး၌ ဗိုက္ဆာ၍ အိပ္ေနေသာ ေခြးပိန္မေလးတစ္ေကာင္အား အေၾကာင္းမဲ႔ ကန္ေက်ာက္သြားရာ ေခြးပိန္မေလးခင္မ်ာ တဂိန္ဂိန္ေအာ္၍ ေျပးထြက္သြားပါသည္။ ထိုအျခင္းအရာကို ျမင္လိုက္ေသာ အ႐ူးမွာ စစ္ဗိုလ္အား အာဂ သတၱိခဲႀကီးဟူ၍ အထင္ေတြ စြတ္ႀကီးသြားပါေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္မွ စ၍ ထိုအ႐ူးသည္ စစ္ဗိုလ္႐ူး ႐ူးပါေတာ့သည္။
တစ္ေန႔က ထိုအ႐ူးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ပါသည္။ မည္သူေပးသြားသည္မသိ။ အ႐ူးလက္ထဲမွာ ကေလးကစားစရာ ေသနတ္တစ္လက္ ေရာက္ေနပါသည္။ စစ္ဗိုလ္႐ူးလက္ထဲ ေသနတ္ေရာက္ေနသျဖင့္ မဲမဲျမင္ရာ ဒိုင္းေညႇာင့္ ဒိုင္းေညႇာင့္ႏွင့္ လိုက္ပစ္ေနပါေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ့္ကိုျမင္ေတာ့ အပစ္ရပ္ၿပီး ၿပံဳးျပေနပါသည္။ အ႐ူးေပမယ့္ သူ႔ကို မုန္႔ေကၽြးသူကိုေတာ့ မွတ္မိေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ထိုအ႐ူးကို စခ်င္လာေသာေၾကာင့္ ေျပာလိုက္သည္....
“ဟာ ဗိုလ္ႀကီး ... ေသနတ္ေတြ ဘာေတြနဲ႔ပါလား၊ ကၽြန္ေတာ္ ခဏ ကိုင္ၾကည့္ခ်င္လို႔ ေပးစမ္းပါဦးဗ်”
အ႐ူးသည္ ေသနတ္ကို ေက်ာေနာက္သို႔ ၀ွက္လိုက္ရင္း က်န္လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ လက္ကာျပကာ ....
“ႏိုး ႏိုး ... လူကေလး ... ဒါေတာ့ မေပးႏိုင္ဘူးကြ၊ ငါ့ေသနတ္က ႏွယ္ႏွယ္ရရ မဟုတ္ဘူး၊ သန္းေပါင္းမ်ားစြာတန္တဲ႔ ေ႐ႊနဲ႔လုပ္ထားတဲ႔ ေသနတ္ကြ”
ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနေသာ အ႐ူးကို ၾကည့္ကာ ကၽြန္ေတာ္ ရယ္ခ်င္သြားပါသည္။
“ဟုတ္လား ... ဒါဆို ဗိုလ္ႀကီးေသနတ္က သန္းေ႐ႊေသနတ္ေပါ့”
“ေအး ဟုတ္တယ္ကြ၊ သန္းေပါင္းမ်ားစြာတန္တဲ႔ ေ႐ႊနဲ႔လုပ္ထားတဲ႔ ေသနတ္ဆိုေတာ့ မင္းေျပာသလို သန္းေ႐ႊေသနတ္လို႔ပဲ အလြယ္ေခၚေပါ့ကြာ”
အ႐ူးက အလာႀကီးပဲ။ အလြယ္ေခၚေပါ့ကြာတဲ႔။ ႐ုတ္တရက္ အ႐ူးက ပလက္ေဖာင္းေပၚ ေမွာက္အိပ္ခ်ကာ ေအာ္လိုက္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ပင္ ေၾကာင္ၿပီး လန္႔သြားပါသည္။
“လူကေလး ... ၀ပ္ ၀ပ္ ... ဟုိမွာ ရန္သူေတြလာၿပီ ... ဒိုင္းေညႇာင့္ ကဲကြာ ဒိုင္းေညႇာင့္”
လမ္းေပၚမွ ျဖတ္သြားျဖတ္လာလူမ်ားကို ၾကည့္ကာ ျမင္ျမင္ရာ လိုက္ပစ္ေနပါေတာ့သည္။
“ဟာ ... ဗိုလ္ႀကီးကလည္း အဲဒါ ရန္သူေတြမဟုတ္ပါဘူးဗ်၊ ျပည္သူေတြပါ”
“ျပည္သူလည္း ငါ့အတြက္ ရန္သူပဲကြ၊ ဒိုင္းေညႇာင့္ ဒိုင္းေညႇာင့္”
“ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ ဟုတ္ပါၿပီ ... ေရာ့ေရာ့ မုန္႔စားဦး ကၽြန္ေတာ္သြားလိုက္ဦးမယ္”
ကၽြန္ေတာ္ စားလက္စ ဘီစကြတ္မုန္႔ထုပ္ အက်န္ေလးကို ေပးၿပီး ထိုအ႐ူးနားမွ ထြက္လာခဲ႔ပါေတာ့သည္။ ဘ၀ေပး ကုသိုလ္ကံ မေကာင္းေသာေၾကာင့္ စိတ္မမွန္ပဲ ႐ူးသြပ္ေန႐ွာေသာ ထိုစစ္ဗိုလ္႐ူးအား ကၽြန္ေတာ္ အလြန္သနားပါသည္။
မိတ္ေဆြတို႔လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္ခဲ႔လ်င္ သနားစရာ ထိုအ႐ူးအား ဘီစကြတ္မုန္႔ထုပ္ေလးျဖစ္ျဖစ္၊ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ထုပ္ေလးျဖစ္ျဖစ္ ေပးခဲ႔ၾကေစခ်င္ပါသည္။ ။

ဖမ္းခ်ဳပ္လိုက္မယ္

လမ္းျပပုလိပ္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေနျပည္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္ဖြင့္သံေလးကို ျပန္ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းက အိမ္နဲ႔ ႏွစ္ျပေလာက္ပဲေ၀းတဲ႔ ေစ်းကို ဆိုင္ကယ္နဲ႔ ထြက္ခဲ႔မိပါတယ္။ နီးနီးေလးလည္းျဖစ္ျပန္၊ ခဏပဲသြားမွာဆိုေတာ့ ယာဥ္ေမာင္းလိုင္စင္ မပါတာကို သတိမထားမိပါဘူးတဲ႔။ အေၾကာင္းကိစၥကလည္း ေနသိပ္မေကာင္းလို႔ ေဆးသြား၀ယ္တာပါ။
အဲဒီမွာ လမ္းထိပ္အေရာက္မွာပဲ ယာဥ္ထိန္းရဲက တားၿပီး စစ္ပါေလေရာ။
“ယာဥ္ေမာင္းလိုင္စင္နဲ႔ ဆိုင္ကယ္လိုင္စင္ျပပါ”
ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းက ေအးရာေအးေၾကာင္းေျပာပါတယ္။
“ဆိုင္ကယ္လိုင္စင္ေတာ့ပါတယ္အစ္ကို၊ ယာဥ္ေမာင္းလိုင္စင္ကေတာ့ ဒီနားခဏဆိုၿပီး မယူခဲ႔မိဘူး။”
“သြားျပန္ယူခ်ည္” ဆိုၿပီး ဆိုင္ကယ္ေသာ့ျဖဳတ္ၿပီး ထြက္သြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းလည္း သြားျပန္ယူရင္ အမႈမလုပ္ေလာက္ဘူးဆိုၿပီး ေနမေကာင္းရက္နဲ႔ အိမ္ကို ေျခက်င္ျပန္ေျပးရတာေပါ့ဗ်ာ။ ေမာ္ေတာ္ပီကယ္ႀကီးက သေဘာေကာင္းသားပဲေပါ့။ ဟဲ ဟဲ။
ျပန္လာမွ အထင္နဲ႔အျမင္ တလြဲႀကီးျဖစ္ေနေတာ့တာပဲ။
“ယာဥ္ေမာင္းလိုင္စင္ မပါဆိုၿပီး ခ်လံေရးေပးလိုက္မယ္ ေနာက္ရက္ ဒဏ္ေငြသြားေဆာင္ပါ” တဲ႔။ ေနမေကာင္းရက္နဲ႔ အိမ္ကို ေျပးလိုက္ရလို႔ ေမာေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းလည္း ေဒါသနဲနဲ ထြက္သြားပါတယ္။
“အဲဒါမ်ားဗ်ာ၊ အစကတည္းက ေျပာေပါ့ဗ်ာ၊ လိုင္စင္မပါလို႔ ဖမ္းမယ္ဆိုရင္လည္း ဘာလို႔ ျပန္သြားယူခိုင္းေသးလဲ”
“မင္းမွမဟုတ္ဘူး သူမ်ားေတြလည္း သြားျပန္ယူခိုင္းတာပဲ၊ မင္းကမွ အိမ္နဲ႔နီးလို႔၊ မနီးရင္လည္း ဆိုင္ကယ္ကယ္ရီေတြ ဘတ္စ္ကားေတြနဲ႔ သြားျပန္ယူခုိင္းတာ”
အဲဒါေတာ့ ဒီေကာင္ေတြတရားလြန္ၿပီေပါ့ဗ်ာ။ သူတို႔ခြင္ထဲေရာက္တုန္း ျပည္သူကို ႏိွက္စက္သလို ျဖစ္ေနၿပီေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းကလည္း ဒါမ်ိဳးဆို နဲနဲေလးမွ မခံခ်င္တာနဲ႔ ေတြ႔ၾကတာေပါ့။
“အဲဒါေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူးထင္တယ္ဗ်ာ၊ မပါလို႔ဖမ္းမယ္ ဖမ္းေပါ့၊ ခ်လံေရးေပးလိုက္ရင္ ၿပီးၿပီေပါ့၊ အဲလိုႀကီး သြားျပန္ယူခိုင္းေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔က ပါးစပ္ကေလးနဲ႔ ေျပာတယ္၊ ခံရတဲ႔လူမွာေတာ့ စိတ္ေမာလူေမာနဲ႔ ပင္ပန္းတႀကီး ျပန္ေျပးယူေပးရတယ္၊ ဘယ္လိုလဲဗ်၊ ကူညီပါရေစက အဲလိုႀကီးႏိွက္စက္တတ္သလား”
“ဟိတ္ေကာင္! မင္းကဘာေကာင္မို႔လို႔လဲ? ယာဥ္ေမာင္းလိုင္စင္မပါရင္ ဆိုင္ကယ္သိမ္းလို႔ ရတယ္ကြ၊ ဆိုင္ကယ္အသိမ္းခံႏိုင္ရင္ေတာ့ ျပန္မယူနဲ႔ေလ ရတယ္။ မင္းက ဘာလဲ၊ ျပႆနာ႐ွာတာလား၊ ဖမ္းခ်ဳပ္လိုက္မယ္၊ ဘာမွတ္ေနလဲ”
ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းက စည္းကမ္းကို တန္ဖိုးထားတတ္သူတစ္ေယာက္ပါ။ သူလိုင္စင္မပါလို႔ အေရးယူတာကို သူခံႏိုင္ပါတယ္တဲ႔။ သူ႔ရဲ႕ေပါ့ဆမႈပဲေလ။ ဒါေပမယ့္ အဲလိုႀကီး သက္သက္မဲ႔ ႏိွပ္ကြပ္တာေတာ့ မခံႏိုင္လို႔ စိတ္မထိန္းႏိုင္ပဲ ျပန္ေျပာမိသြားတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုရင္လည္း အဲလိုႀကံဳခဲ႔ရင္ တစ္ခုခုေတာ့ ျပန္ေျပာမိမွာပါပဲ။
ၿပီးေတာ့ ယာဥ္ေမာင္းလိုင္စင္မပါရင္ ဆိုင္ကယ္သိမ္းလို႔ရတယ္ဆိုတာ ဘယ္တုန္းကထုတ္လိုက္တဲ႔ ဥပေဒလည္း မသိဘူး။ ဆိုင္ကယ္လိုင္စင္ မပါလို႔ လိုင္စင္မဲ့ဆိုင္ကယ္ထင္ၿပီး သိမ္းတယ္ဆိုလည္း ဟုတ္ေသး။
အဆိုးဆံုးကေတာ့ ဖမ္းခ်ဳပ္လိုက္မယ္ဆိုတဲ့စကားပဲ။ အာဏာ႐ွင္ႏိုင္ငံမွာ အလြယ္တကူ ဖမ္းခ်ဳပ္တတ္လြန္းေတာ့ ရာထူးေသးေသး ႀကီးႀကီး အဲဒီစကားက လက္သံုးစကားတစ္ခြန္းလိုကို ျဖစ္ေနၿပီ။ ဖမ္းခ်ဳပ္ရတာကို ဘ၀ထင္ေနၾကတဲ႔ လူမဆန္တဲ႔ အာဏာ႐ူးလူမိုက္ေတြေလ။

ေျမပံုအတု

နယ္ေျမသစ္႐ွာဖို႔ ခရီးထြက္လာတဲ႔ ရြာသူရြာသားေတြဟာ ေ႐ွ႕မွာျမင္ေနရတဲ႔ သူတို႔႐ြာေဟာင္းကို မင္သက္ၿပီး ေငးၾကည့္ေနၾကတယ္။ ရွည္လ်ားလွတဲ႔ခရီးကို ျဖတ္သန္းေမာပန္းၿပီးတဲ႔ေနာက္ သူတို႔ရဲ႕ ခရီးဆံုးဟာ နဂို ႐ြာေဟာင္းႀကီးပဲ ျဖစ္ေနခဲ႔တယ္။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ ဦးေဆာင္သူ သူႀကီးကိုပဲ ၀ိုင္းေမးၾကတာေပါ့။
“သူႀကီး ... ဘယ္လိုလဲဗ် ... နယ္ေျမသစ္႐ွာမယ္ဆိုၿပီး ခုေတာ့ က်ဳပ္တို႔ထြက္ခဲ႔တဲ႔ ႐ြာေဟာင္းႀကီးပဲ ျပန္ေရာက္ေနပါလား”
သူႀကီးက လက္ဆြဲေတာ္ ႏွစ္လံုးျပဴးႀကီးကိုင္ၿပီး စိတ္မ႐ွည္တဲ႔ ေလသံနဲ႔ ျပန္ေျပာတယ္။
“ဟ... မင္းတို႔ပဲ နယ္ေျမသစ္႐ွာခ်င္လွပါခ်ည္ရဲ႕ဆိုလို႔ ငါပဲ လမ္းျပေျမပံုထုတ္ၿပီး မင္းတို႔နဲ႔အတူ ခရီးထြက္ခဲ႔တာပဲေလ... ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး ႐ြာေဟာင္းျပန္ေရာက္လာသလဲေတာ့ ငါလည္းမသိဘူး ... ကဲပါေလ ခရီးလည္းပန္းေနၾကၿပီဆိုေတာ့ ဒီမွာပဲ ျပန္ေနၾကေပါ့ ... ေနာက္ေအးေအးေဆးေဆးမွ ခရီးသစ္စတာေပါ့”
ေျပာရင္းဆိုရင္း သူႀကီးက သူ႔အိမ္၀င္းေဟာင္းထဲ ၀င္သြားတယ္။
႐ြာသူ႐ြာသားေတြလည္း မေက်နပ္ေပမယ့္ ခရီးကလည္းပန္း၊ သူႀကီးရဲ႕ ႏွစ္လံုးျပဴးကိုလည္း ေၾကာက္ရေတာ့ ကိုယ့္ထင္ျမင္ခ်က္ေလးေတြကို တိုးတိုးေျပာရင္း ေလးလံတဲ့ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ ႐ြာေဟာင္းဆီ ေလွ်ာက္ေနၾကတယ္။
“သူႀကီးေတာ့ လူလည္က် ၿပီကြာ”
“႐ြာသစ္မွာဆို သူ႔အတြက္ ေနရာေကာင္းရဖို႔ မေသခ်ာဘူးေလ၊ ဒီမွာေတာ့ သူ႔၀ိုင္းထဲမွာ ႏွစ္႐ွည္သီးပင္ေတြေရာ၊ ေရထြက္ေကာင္းတဲ႔ ေရတြင္းေရာ၊ ေဆာက္ထားတဲ႔ အိမ္ႀကီးကလည္း အေကာင္းစားႀကီး”
“ေၾသာ္... သူႀကီးရဲ႕ လမ္းျပေျမပံုဆိုတာ ႐ြာေ႐ွ႕ကထြက္ၿပီး ႐ြာေနာက္က ျပန္၀င္တဲ႔ စက္၀ိုင္းပံု ေျမပံုႀကီး ပါလားေနာ္”
ရြာေဟာင္းမွာ သူႀကီးေဟာင္းနဲ႔ အိမ္မက္အေဟာင္းကို ဆက္မက္ေနၾကေလရဲ႕။ ။