Tuesday, December 16, 2008

စိတ္ကူးေတြ႐ြာခ်တဲ႔သစ္ပင္

ပန္းခ်ီဆရာဟာ
သူ႔စိတ္ကို
ကင္းဘတ္စေပၚ ႀကဲခ်လိုက္တယ္။

ကဗ်ာဆရာဟာ
သူ႔ႏွလံုးသားကို
ကေလာင္သြားမွာ ေသြးျမလိုက္တယ္။

အႏုပညာဟာ
သူ႔ရနံ႔ကို
ပန္းေတြလို ပြင့္ျပလိုက္တယ္။

ေမွာ္ဆရာဟာ
သူ႔၀ိညာဥ္ကို
ဟင္းလင္းျပင္ထဲ လႊတ္တင္လိုက္တယ္။

အာဏာ႐ွင္ဟာ
သူ႔႐ူးသြပ္မႈအတြက္
ပန္းခ်ီဆရာကိုသတ္တယ္...
ကဗ်ာဆရာကိုသတ္တယ္...
ဒါေပမယ့္
အႏုပညာကို သတ္လို႔မရဘူး
ေမွာ္ဆရာကို သတ္လို႔မေသဘူး။

ေကာင္းၿပီ ... ငါ
သမိုင္းေပးတာ၀န္အတြက္
ေမွာ္ဆန္တဲ့ အႏုပညာလက္နဲ႔
အာဏာ႐ွင္ကို သတ္မယ္။ ။

6 comments:

ဦးဂင္ႀကီး said...

ကဗ်ာေလးေကာင္းတယ္ ေႏြဆူးေရ ေသေသခ်ာခ်ာ ဖတ္ၿပီးခံစားသြားတယ္ေနာ္ ဆက္ေရးသြားပါေနာ္ အားေပးေနမယ္။

လင္းလက္ said...

ကဗ်ာေလးကိုဖတ္တာနဲ႔
ဖတ္...ကနဲ
ကဗ်ာဆရာနင္းထားတဲ့အေျခကိုျမင္လိုက္တယ္
ကဗ်ာရွိရင္ဓါးမလိုဘူးလို႔ေျပာရေအာင္
အားေတြလဲအျပည့္ပါေနတယ္

ေကာင္းတယ္ဗ်ာ...
ဆက္ေရးပါ...အားေပးေနမယ္....။

ေကဇီလင္း said...

ကဗ်ာေလးကို ခံစားသြားပါတယ္ ကိုေႏြဆူးေရ။ အားေပးလ်က္ပါ။

lovelessguiter said...

သမိုင္းေပးတာ၀န္အတြက္
ေမွာ္ဆန္တဲ့ အႏုပညာလက္နဲ႔
အာဏာ႐ွင္ကို သတ္မယ္။ ။

တဲ႔ လား...

ကဗ်ာေလး ေကာင္းလုိက္တာဗ်ာ..

Anonymous said...

မုိက္တယ္ဗ်ာ။ အေတြးအေရးေလးေကာင္းတယ္
ဟုတ္တယ္ဗ်ဳိ႕ အႏုပညာေတာ့ သတ္လုိ႔မရပါဘူး

winlatt said...

ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ေမွာ္အတတ္ေလး လက္ဆင့္ကမ္း သင္ေပးပါလား..။တပည့္ခံပါ့မယ္....။
ဒါမွမဟုတ္ အဲဒီေန႔ၾကရင္ ဘာအကူအညီေပးရမလဲ...။
အားမနာနဲ႕ေနာ္...။