Wednesday, December 29, 2010

အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ႔ အိပ္မက္

ေဆာင္းရာသီရဲ႕ ဝင္သက္ထြက္သက္တိုင္း
ႏွင္းေတြလို ... အလြမ္းေတြ စြတ္စိုတယ္ ...။

ၾကာခဲ႔ပါၿပီေလ ...
ေဆာင္းခိုငွက္ေတြလို
ငါမေျပးပုန္းခဲ႔ပါဘူးကြယ္ ...
မင္းထားခဲ႔တဲ႔ တံခါးဝမွာ
သံေခ်ာင္းေလးလို တိတ္ဆိတ္
ငါအိပ္ေနလိုက္ေတာ့တယ္ ...။

ေျပာျပစရာ ပံုျပင္ေတြလည္း
အိပ္ရာဝင္ကုန္ၾကၿပီဆိုေတာ့
ျပကၡဒိန္ေတြပဲ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု
ခ်ိတ္ဆြဲျပေနလိုက္တယ္ .......။

ကဲ ...
Happy New year! ။ ။

Saturday, December 4, 2010

ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သိသြားတဲ႔ ကဗ်ာ

မင္းတို႔ကို ထမ္းထားရတာ
ငါ မေလးပါဘူးလို႔ ... ေအာ္ဟစ္ရင္း
ပင္လယ္ဟာ က်န္ရစ္တယ္။

လိႈင္းေတြကေတာ့ တဝုန္းဝုန္းနဲ႔
ပင္လယ္ကို ထားၿပီး
ထြက္ေျပးေနၾကတုန္း .....။

အဲဒီမွာ ....
ငါ စဥ္းစားေတာ့တာပဲ ....။

ေဟး .... ေကာင္မေလးေတြေရ ....။

ငါဟာ ...
လူမဟုတ္ဘူးကြဲ႕
တကယ္ေတာ့ ...
ပင္လယ္ႀကီး တစ္ခုပါ .....။ ။

Thursday, November 18, 2010

Eleven ကေတာ့ Eleven ပါပဲ

SUNDERLAND FREEZE CHELSEA

UNITED STUNNED BY VILLA &

ARSENAL ADVANCE TO GRAB THEIR HOPE



အဲဒါကေတာ့ ေနာက္ဆံုးထုတ္ First Eleven ဂ်ာနယ္မ်က္ႏွာဖံုးက စာသားပါ

ထူးျခားခ်က္ကေတာ့ စာလံုးေတြ အေရာင္ခြဲၿပီး ႐ိုက္ထားတာပါပဲ

အေရာင္ခြဲထားတဲ႔ စာလံုးေတြခ်ည္းပဲ ျပန္ေရးမယ္ဆိုရင္ ဒီလိုရပါတယ္ ...



SU FREE

UNITE &

ADVANCE TO GRAB THE HOPE



လို႔ ဖတ္လို႔ ရပါတယ္ ...... က်ေနာ္ကေတာ့ ဘာသာျပန္သိပ္မကၽြမ္းက်င္ပါဘူး ...

သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေတာ့ ခုလို ဘာသာျပန္ေပးပါတယ္ ...



ေဒၚစု လြတ္ၿပီ...

ေမွ်ာ္လင့္ၿခင္းေတြကိုဖမ္းဆုပ္ကိုင္ႏုိင္ဖို႔ အေသးစိတ္ေပါင္းစည္းပါ စုစည္းပါ



Eleven ကေတာ့ Eleven ပါပဲ ....

ရဲရဲဝံ့ဝံ့ လုပ္ရပ္အတြက္ က်ေနာ္တို႔ ဂုဏ္ယူစြာ အားေပးလိုက္ၾကပါစို႔ .......။ ။

(ေနာက္ဆက္တြဲ ......)



ခုမွ ေကာ္နက္ရွင္ေကာင္းလို႔ en2mm7@gmail.com ရဲ႔ အကူအညီကို ယူလိုက္တာကေတာ့ ဒီလိုရပါတယ္ .....



skinny: free



en2mm7: EN2MM:(adj) ၁။ (က) လြတ္လပ္ေသာ။ ပြင့္ေသာ။ ရွင္းေသာ။ လြတ္ေသာ(မၿငိေသာ)။ လြတ္ၿငိမ္းေသာ။(v) လြတ္လပ္(adv) အခမဲ့



skinny: unite



en2mm7: EN2MM:(v) ေပါင္းစည္း



skinny: advance



en2mm7: EN2MM:(n) ခ်ီစစ္။ ခ်ီတက္ျခင္း။ တိုးဝင္လာမႈ။ ျပန္႔ပြားလာမႈ။ တိုးပြားမႈ။ တိုးတက္ လာမႈ။ တိုးတက္မႈ။ ႀကိဳတင္ေပးေငြ။ စရန္။ တိုးေပးမႈ။ တိုးတက္မႈ။



skinny: grab



en2mm7: EN2MM:(vt,vi) လုယူသည္။(n) လုယူျခင္း။(v) လုယူ



skinny: hope



en2mm7: EN2MM:(n) ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္။(vt,vi) ေမွ်ာ္လင့္သည္။ အားထားသည္။(v) ေမၽွာ္လင့္



grab ကိုေတာ့ က်ေနာ္ကုိယ္တိုင္ သိဖူးတာက ဆုပ္ကိုင္ျခင္း ဖမ္းဆုပ္ျခင္းပါပဲ ....။ ကိုယ္တိုင္ပဲ ဘာသာျပန္ၾကည့္လိုက္ၾကပါေတာ့ဗ်ာ။

Thursday, October 21, 2010

လက္ေဆာင္

ႏွင္းဆီပန္းေတြပါ ...
လြင္ျပင္တစ္ခုလံုး စိမ္းလန္း
လြင္တီးေခါင္ေတာင္ စိုေျပလို႔ ...။

အေျဖဆိုတာကလည္း
တြက္ရင္းနဲ႔ ေပ်ာက္ေပ်ာက္ေနတတ္တာမ်ိဳး .....။

ခ်စ္တဲ႔ ကမၻာေျမႀကီးက
ပစ္စရာမရွိေအာင္ လွပလြန္းေတာ့
သူမ်ားေတြအတြက္ မနာလိုဘူး
ဆူးေတြ အၿပိဳင္းအ႐ိုင္း ဖူးပြင့္သြားတယ္ ...။ ။


အသစ္မေရးျဖစ္တာလည္း ၾကာၿပီဆိုေတာ့ .. ခု ရြာျပန္ေရာက္ေနတုန္း ဟိုးတုန္းက စာအုပ္အေဟာင္းၾကားက ကဗ်ာစာရြက္အေဟာင္းေလး ျပန္ေတြ႕တာနဲ႔ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ကိုယ္ေရးထားတာလား .. ကူးထားတာလား မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ကူးထားရင္ေတာ့ ေရးတဲ႔လူကို အၿမဲ ကူးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ေရးထားတာပဲ ျဖစ္မွာပါ။ တျခားမွာ ေတြ႔ဖူးရင္ ေျပာသြားေပးၾကပါ။

ေျပာရဦးမယ္ .. ခု က်ေနာ္တို႔ ရြာမွာ အင္တာနက္ရေနၿပီ။ အဲဒါေၾကာင့္ ခု ရြာကေန တင္ေပးလိုက္တာပါ။ ပံုတင္ဖို႔ အခက္အခဲ ရွိလို႔ ပံုေတာ့ မပါေတာ့ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ကဗ်ာေလးပဲ ဖတ္သြားၾကပါေတာ့။ ေနာက္လည္း ပံုမွန္ အသစ္ေတြ ေရးၿပီး တင္ေပးေနမွာ ျဖစ္တဲ႔အေၾကာင္း သတင္းေကာင္း ပါးလိုက္ပါတယ္ အရပ္ကတို႔ေရ ...။

Sunday, September 5, 2010

မိုးပ်ံပူေဖာင္း



“ မိုးပ်ံပူေဖာင္းလိုေကာင္ !”

က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းက လူတစ္ေယာက္ကို ဆဲခ်င္ရင္ အဲဒီလို ဆဲတတ္ပါတယ္။

“ မင္းဟာကလဲကြာ ... အဲဒါ ဆဲတာလား ? မိုးပ်ံပူေဖာင္းဆိုတာ မိုးေပၚကို ျမင့္ျမင့္တက္ေနတဲ႔ အရာေလကြာ ... မင္းဆဲတာက ခ်ီးက်ဴးသလို ျဖစ္ေနၿပီ ...”

က်ေနာ္ ေမးမိေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက ေျပာတယ္ ...

“ မင္းဘာသိလို႔လဲ ... မိုးပ်ံပူေဖာင္းဆိုတာ သူ႔အစြမ္းသတၱိနဲ႔သူ မိုးေပၚကို တက္ေနတာ မဟုတ္ဘူး ... အထဲမွာ ေလထက္ေပါ့တဲ႔ ဓါတ္ေငြ႔တစ္ခုခု ထည့္ထားလို႔ မဟုတ္လား ...”

“ ေအးေလ ... အဲေလာက္ကေတာ့ ကေလးေတာင္ သိတယ္ ...”

“ ေအး ... အဲဒါ မိုးေပၚတက္ေနတာ မဟုတ္ဘူးကြ ... ေလေပၚ ေပါေလာေပၚေနတာ ... မင္းစဥ္းစားၾကည့္ ... ေလာကႀကီးမွာ သူလိုကိုယ္လို ေလထဲမွာ မေနႏိုင္ပဲ ေလေပၚေပါေလာေပၚေနရေလာက္ေအာင္ ေပါ့ရႊတ္ေနတဲ႔ေကာင္က ဘယ္ကလာၿပီး အသံုးက်ေတာ့မွာလဲ ... ဒီၾကားထဲ ေလႏွင္ရာ လႊင့္လႊင့္ သြားတတ္ေသးတယ္ ... မဟုတ္ဘူးလား ...”

အင္း ... သူဆဲတာလဲ ဟုတ္သလိုလိုပဲေနာ္ ...။ ။

Saturday, August 28, 2010

တခါတခါ အခ်စ္ဆိုတာ


တန္းစီထားတဲ႔ လူေတြထဲ မၾကည့္ပါနဲ႔ ...
ဟိုး ... ေနာက္ဆံုးမွာေတာင္
ကိုယ္က ရပ္ခြင့္မရွိတဲ႔ ဘဝပါ ....။

စိုက္ၾကည့္ေနတဲ႔ လူေတြထဲ မရွာပါနဲ႔ ...
ဟိုး ... ေခ်ာင္ထဲကေတာင္
ကိုယ္က ေမွ်ာ္ခြင့္မရွိတဲ႔ ဘဝပါ ....။

ကိုယ့္ဘဝ ကိုယ္သိလို႔
မ်က္လံုးစံုမွိတ္ၿပီး
မင္းနဲ႔ ေဝး ... ရာ ...... ထြက္ ....... ေျပး .......
အား !!! ဘယ္လိုမွ မရပါဘူး ....။

ခ်စ္ျခင္းနတ္သမီးေလးေရ ....

ဖြင့္မေျပာတဲ႔ အခ်စ္ကလည္း
အခ်စ္တစ္ခုပဲ မဟုတ္လားကြယ္ ....

ေသခ်ာပါတယ္ .... တိတ္တိတ္ေလးေပါ့ .......။ ။

Sunday, August 22, 2010



ကၽြန္ေတာ္ေရးထုတ္လိုက္တဲ႔ စာအုပ္ေၾကာင့္ အေတာ္ေလး ပြက္ေလာ႐ိုက္သြားပါတယ္။ ကဲ႔ရဲ႕သံေတြ၊ ႐ႈတ္ခ်မႈေတြ၊ ေတြေဝမႈ၊ အံ့ၾသမႈ၊ နားမလည္ႏိုင္မႈေတြ ဆူညံသြားပါတယ္ ...

“အဓိပၸာယ္မရွိဘူး ... ဒါ စာေပ ဒႆနကို အေရာင္ဆိုးတာပဲ ...”

“ဘယ္လိုႀကီးလဲဟ ... ဒီေကာင္ အ႐ူးလား? ”

တခ်ိဳ႕ကက် ဘာေျပာရမွန္း မသိေအာင္ကို ျဖစ္သြားၾကပါတယ္ ...

“ ......... .......... ...........”

သြက္သြက္လက္လက္ရွိတဲ႔ ဂ်ာနယ္လစ္တစ္ေယာက္ကေတာ့ အေတာ္ေလး သည္းညည္းခံထားရတဲ႔ မ်က္ႏွာထားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို လာေမးပါတယ္ ...

“ ဒီစာအုပ္ကို ဘာရည္ရြယ္ခ်က္၊ ဘယ္လို အေၾကာင္းေၾကာင့္ ထုတ္လိုက္တယ္ဆိုတာ သိခ်င္ပါတယ္?”

ကၽြန္ေတာ္ ခပ္တိုတိုပဲ ျပန္ေျဖခဲ႔ပါတယ္ ...

“က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွာ အရမ္းလိုအပ္တဲ႔ အရာေတြကို ေရးထုတ္လိုက္တာပါ ...”

ဂ်ာနယ္လစ္လည္း မႈန္ကုတ္ကုတ္နဲ႔ ျပန္လွည့္ထြက္သြားတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စာအုပ္ထဲမွာ ညီမွ်ျခင္းေတြက လြဲလို႔ ဘာမွ ေရးမထားပါဘူး ။ ။

Monday, August 16, 2010

မီးျပတိုက္ရဲ႕ အလြမ္းသီခ်င္း



လိႈင္းေတြ တသီတတန္းနဲ႔ဆိုေတာ့
ငါ့ ရင္ခြင္ အကန္းကလည္း
ကမ္းမျမင္ လမ္းမျမင္ကို ေငးလို႔ .....။

ငါက ဘယ္မွ မသြားခဲ႔သလို
သူကလည္း ဘယ္မွ မသြားခဲ႔ဘူး ...
အစကတည္းက ...
ငါ့တို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကား
ပင္လယ္တစ္ကမ္း ေကာင္းကင္တစ္ခုစာ
ေဝးခဲ့ၾကၿပီးသားပါ။

ေကာင္မေလးေရ ...
ငါက မုတ္သံုေျပာင္းျပန္နဲ႔ ေကာင္ပါ
စိတ္ေတြက ေလႏွင္ရာ လႊင့္လြန္းတယ္ ...။

ခုေတာ့လည္း ...
ငါ့အိပ္မက္ေလးကို လြတ္ခ်ထားလိုက္ၿပီ ...။

ေတးမသီေတာ့တဲ႔ ငွက္ကေလးလို ...
ဟိုး .... ခပ္ေဝးေဝးကို
ပ်ံ ... သန္း .... ရင္း .......
ေနတတ္သလို ေနဖို႔ .......။ ။

Wednesday, August 11, 2010

သူငယ္ခ်င္းေရ .. ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး


နိဒါန္း

ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက .........

စာကိုယ္

ကိုယ္ေစာင့္နတ္ကေလး ခါရာ ေနမထိ ထိုင္မသာ ျဖစ္ေနေလသည္။ အေၾကာင္းကေတာ့ သူ႔သခင္ ေႏြဆူးလကၤာ အပ်င္းႀကီး၍ ဘာစာ ဘာကဗ်ာမွ မေရးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကိုယ္ေစာင့္နတ္ကေလး ခါရာ ေရရြတ္လိုက္သည္ .....

“ေတာက္ ! ဒီလူ အပ်င္းႀကီးၿပီး ဘာစာမွ မေရးပဲနဲ႔ အေဟာင္းႀကီးကို အသစ္လိုလိုနဲ႔ ျပန္တင္ထားတာ သူမရွက္ေပမယ့္ ... ငါ ရွက္တယ္” (မွတ္ခ်က္။ ။ တစ္ခါတည္းပါ။ အရင္တင္ထားတဲ႔ ကံၾကမၼာအတုက အေဟာင္းႀကီးဗ်။ ဘာမန္႔မွ မရလို႔ အသစ္လိုလို ျပန္တင္ထားတာ ... ဟီး ဟီး)

ထိုစဥ္ ....
ေဖာက္ကနဲ အသံႏွင့္အတူ ခါရာ့ေဘးသို႔ နတ္တစ္ပါး ေပၚလာေလသည္။

“ ..... ..... ..... ..... ”

ခါရာ။ ။ “ဟင္ ... နင္ ... နင္ ဘယ္လို ေရာက္လာတာလဲ? သူ သူ .. ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္လာၿပီလား?”

ထို ကိုယ္ေစာင့္နတ္မေလး၏ အမည္မွာ ဗာေဒ ျဖစ္ပါသည္။ ခါရာ့သခင္ ေႏြဆူးလကၤာ၏ သူငယ္ခ်င္းမေလးတစ္ေယာက္ကို ေစာင့္ရေသာ ကိုယ္ေစာင့္နတ္မေလးျဖစ္ပါသည္။

ဗာေဒ။ ။ “ဘာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာလဲ? မေရာက္ပါဘူးဟာ”

ခါရာ။ ။ “ဟင္ ... ဒါဆို ... နင္က ဘယ္လိုေရာက္လာတာလဲ? ေလယာဥ္နဲ႔လား?”

ဗာေဒ။ ။ “ဟဲ႔ ... နတ္ဟဲ႔ နတ္ ... ဘယ္က ေလယာဥ္စီးစရာ လိုမွာလဲ”

ခါရာ။ ။ “ေအး ... ဟုတ္သားပဲ ... ထားေတာ့ဟာ နင္လာတာ ဘာကိစၥလဲ?”

ဗာေဒ။ ။ “ေအာင္မယ္ ... နင့္ဆီကို ငါက ကိစၥမရွိပဲ လာရမွာလား?”

ခါရာ။ ။ “ေအး ... အဲဒါေတာ့ ဟုတ္တယ္ ... ဒါဆို ဘာကိစၥလဲ?”

ဗာေဒ။ ။ “ငါ့သခင္မရဲ႕ ေမြးေန႔ နီးၿပီေလ ... အဲဒါ နင့္သခင္ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ တစ္ခုခု ေရးရေအာင္ လာသတိေပးတာ”

ခါရာ။ ။ “အဲဒါ ငါသိတယ္ ... သတိလည္း ရတယ္ ... ခက္တာက နင့္သခင္မက ငါ့သခင္ကို စကားမေျပာဘူးဟ ... အဲဒါေၾကာင့္ ငါ့သခင္က ေရးရခက္ေနတယ္ ”

ဗာေဒ။ ။ “ေအး ... ဟုတ္တယ္ ... ဒါေပမယ့္ ... မေရးလို႔ မရဘူး ... ေရးကို ေရးရမယ္ ... အဲဒါ နင့္မွာ ဘာအႀကံရွိလဲ?”

ခါရာ။ ။ “ဒီလိုလုပ္ ... အရင္ဆံုး နင့္သခင္မက ငါ့သခင္ကို စကားေျပာေအာင္ လုပ္မယ္ အဲဒါမွ ငါ့သခင္က နင့္သခင္မကို ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေပးဖို႔ တစ္ခုခု ေရးလာလိမ့္မယ္”

ဗာေဒ။ ။ “ေအးဟ ... အဲလိုပဲ ႀကိဳးစားၾကည့္တာေပါ့”

ထို႔ေနာက္ ခါရာႏွင့္ ဗာေဒတို႔သည္ အိပ္မက္နတ္သမီးထံ သြားေရာက္၍ ဗာေဒ၏သခင္မအား အိပ္မက္တစ္ခုခု ေပးရန္ စီစဥ္ၾကေလသည္။

အိပ္မက္နတ္သမီး။ ။ “ဘယ္လို အိပ္မက္မ်ိဳး ေပးေစခ်င္လဲ?”

ဗာေဒ။ ။ “ေႏြဆူးလကၤာနဲ႔ ပတ္သက္တာ တစ္ခုခုေပါ့”

အိပ္မက္နတ္သမီး။ ။ “အင္း အင္း ... ဟုတ္ၿပီ ... ဒီေန႔ည ေပးလိုက္မယ္”

(ဘယ္လို အိပ္မက္လည္းေတာ့ က်ေနာ္လည္း မသိဘူး။ သူကလည္း ေျပာမျပဘူး သတ္ခ်င္သတ္ပစ္လိုက္လို႔ ျပန္ေျပာတယ္ဗ် :-)

ဤသို႔ျဖင့္ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ........

သူငယ္ခ်င္း။ ။ “ .............. ............ ”

ေႏြဆူးလကၤာ။ ။ “ ............... ............ .........”

သူတို႔ အရင္အတိုင္း သူငယ္ခ်င္း အစစ္မ်ား ျပန္ျဖစ္သြားၾကေလသည္ ...။

ထို႔ေၾကာင့္ ေႏြဆူးလကၤာက ထိုသူယ္ခ်င္းမေလးအတြက္ ဤဝတၱဳအား ေမြးေန႔လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေရးေပးလိုက္ေလသည္။

နိဂံုး

ၿပီးပါၿပီ ..................
ဒန္ တန္႔ တန္ ...........။ ။

(မွတ္ခ်က္။ ။ ဆရာနီကိုရဲ၏ နတ္ငယ္အား အေျခခံပါသည္။)


Friday, August 6, 2010

ကံၾကမၼာ အတု



ညတစ္ည ... ကြင္းျပင္က်ယ္ထဲမွာ မိုးေပၚကို ခဲနဲ႔လွမ္းလွမ္းပစ္ေနတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို အဘိုးအိုက နားမလည္ႏိုင္စြာ ေမးလိုက္တယ္။

"လူကေလးရယ္... ဘာအက်ိဳးရွိမွာမို႔ မိုးေပၚကို ခဲနဲ႔ လွမ္းပစ္ေနရတာလဲ?"

ေကာင္ေလးကလည္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အထင္ႀကီးတဲ့ေလသံနဲ႔ ျပန္ေျဖပါတယ္။

"ကၽြန္ေတာ္က ေယာက္်ားတံခြန္ လူရည္ခၽြန္ဆိုတာမ်ိဳးေလ ... အဲဒါ ၾကယ္ကိုလွမ္းဆြတ္ေနတာေပါ့ ... ရမွာပါ ..."

တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပင္ ခဲတစ္လံုးပစ္အၿပီး မၾကာမီ ၾကယ္တစ္စင္း ေၾကြက်သြားသည္။ ေကာင္ေလးက ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားစြာျဖင့္ အဘိုးအိုကို လွည့္ၾကည့္ကာ ...

"ျမင္လား အဘိုး ... ၊ အဘိုးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတာ္ေတာ္အထင္ေသးတာပဲ .. အင္းေလ... အဘိုးတို႔ငယ္ငယ္က ကၽြန္ေတာ့္လို မေတာ္ၾကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္တာကို အဘိုးတို႔ ဘယ္ယံုၾကည္ႏိုင္ပါ့မလဲ..."

ေျပာၿပီး ေကာင္ေလးလွည့္ထြက္သြားသည္။ အဘိုးအို ဆက္ေျပာေသာ စကားကိုေတာ့ ၾကားမသြားပါေခ်။

"အင္း ... ကံၾကမၼာဆိုတဲ့ နားကန္းေကာင္ကလည္း လူမိုက္ကို ေျမႇာက္ထိုးပင့္ေကာ္ လုပ္ေပးတတ္ပါလား"။ ။

Sunday, August 1, 2010

ကဗ်ာ မဆန္တဲ႔ ကဗ်ာ


ငါ့ရဲ႕ ကစားပြဲတိုင္း အ႐ံွဳးေတြခ်ည္း ထပ္ခဲ႔
ဒါေပမယ့္ .... အခြင့္သင့္ရင္
ဝွက္ထားတဲ႔ စပိတ္တစ္ကို ထုတ္အသံုးခ်ခ်င္တယ္ ...
လွည့္ျဖားတတ္တဲ႔ ကံၾကမၼာကို
တခါတေလေတာ့ ျပန္ၿပီး ေကာက္က်စ္သင့္တယ္ေလ။

ဒီလိုနဲ႔ ... လဲက်ေနတဲ႔အထိ
ကံဇာတာက တက္မလာဘူး .....
အတိတ္တစ္ခုလံုးလည္း ေမွာင္လွၿပီ။

ေနာင္တေတြနဲ႔ မြန္းက်ပ္ဖူးပါရဲ႕ ....
အဲဒီလြတ္လပ္မႈေတြကိုပဲ အျပစ္တင္ရင္း
မေျဖခ်င္တဲ႔ ေမးခြန္းကို
ထပ္ခါတလဲလဲ ေျဖေနရ .....။

တကယ္ဆို ဒီေနရာက ထြက္သြားသင့္ၿပီ
ငါဘာကို ေၾကာက္ေနတာလဲ?
ေလာကမွာ ဘာကို ေၾကာက္လို႔ ေၾကာက္ရမွန္းမသိတာ
ေၾကာက္စရာ အေကာင္းဆံုးပဲ။

အတၱႀကီးလြန္းတဲ႔ လူေတြကို ငါမုန္းတယ္။

မွန္အၿမဲၾကည့္ေနတဲ႔ လူေတြကို ငါမုန္းတယ္။

ကယ္တင္ရွင္ေယာင္ ေဆာင္တဲ႔ လူေတြကို ငါမုန္းတယ္။

ေသခ်ာတာကေတာ့ ...
လူမဆန္တဲ႔ လူေတြကို ငါ မုန္း တယ္။ ။

Sunday, July 25, 2010

မေသေကာင္း မေပ်ာက္ေကာင္း အဘရယ္



က်ေနာ့္ မ်က္စိေရွ႕တင္ လူတစ္ေယာက္ အက္ဆီးဒင့္ ျဖစ္ၿပီး ေဆး႐ံုေရာက္သြားတယ္။ က်ေနာ့္ ပေယာဂလည္း မကင္းဘူးဆိုေတာ့ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိတာေပါ့။ ျဖစ္ပံုက ဒီလိုဗ်။

က်ံဳးေဘး ၂၆လမ္း၊ အေနာက္ကေန အေရွ႕ကို အသြား ၇၈လမ္းေထာင့္က် မီးပိြဳင့္မိလို႔ ရပ္ေနတုန္း က်ေနာ့္ဆိုင္ကယ္ေဘးမွာ ဆိုင္ကယ္တစ္စီး လာရပ္တယ္။ ေတာက အဘႀကီးတစ္ေယာက္ထင္ပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ တျခားဆိုင္ကယ္ေတြ ကားေတြ ညာဘက္ ၇၈လမ္းထဲကို ဝွီးကနဲ ဝွီးကနဲ ေကြ႕ေမာင္း သြားၾကတာေပါ့။ အဲဒီေတာ့ အဘႀကီးက ...

“ဟ ... မီးနီေနတာေတာင္ ဒီေကာင္ေတြ မရပ္ပဲ ေကြ႕သြားၾကပါလား ...”

က်ေနာ္ကိုက မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ ဝင္ေျပာမိတာပါ ...။

“အဲဒီလမ္းက မီးနီလည္း ေကြ႕လို႔ရတယ္ေလ ... GIVE WAY ...”

“ေဟ ! ဟုတ္ဟ ... အဲဒါဆို ငါလည္း သြားၿပီေဟ့ ...”

အံ႔ၾသတႀကီး ဝမ္းသာအားရနဲ႔ ေကြ႕သြားေလရဲ႕။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ထင့္ကနဲ ...။

အဲဒီေန႔ အဲဒီမီးပိြဳင့္မွာပဲ အဲဒီအဘႀကီးကို ျပန္ေတြ႕ရေလရဲ႕။ ဒီတစ္ခါေတာ့ အေရွ႕ကေန အေနာက္ကို ေမာင္းလာတာပါ။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ထင့္ကနဲ ...။

က်ေနာ့္ေဘးကေန အဲဒီအဘႀကီး မီးနီျဖတ္ေမာင္ၿပီး ၇၈လမ္းထဲ အေကြ႕ ......

“ ဒုန္း ” ...... “ဟာ ! တိုက္ၿပီေဟ့”

“ ရႊီ ” ..................

“မီးနီျဖတ္ေမာင္းတာ .... တိုက္ၿပီေဟ့ ...”

လမ္းထဲက ထြက္လာတဲ႔ ကားနဲ႔ တိုက္ၾကပါေလေရာ ....။

က်ေနာ္ တကယ္ စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ က်ေနာ္ကိုက မေနႏိုင္ မထိုင္ႏိုင္ ဝင္ေျပာမိတာကိုး ....။ ။

Monday, July 19, 2010

မွတ္သားေလာက္ပါတယ္


သရပါ မဂၢဇင္းက အယ္ဒီတာ ေခၚတဲ႔ ေၾကျငာကို သေဘာက်လို႔ မွ်ေဝေပးလိုက္ပါတယ္။ The Voice ဂ်ာနယ္မွာ ဖတ္ရတာပါ။

သရပါ ရသ စာေပမဂၢဇင္းအတြက္ အမ်ိဳးသမီး အယ္ဒီတာ ေခၚယူျခင္း
၁။ ႐ုပ္ရည္ ေျပျပစ္ရမည္။
၂။ ျမန္မာစကားကို ယဥ္ေက်း သိမ္ေမြ႔စြာ ေျပာဆိုတတ္ရမည္။
၃။ အိမ္ေထာင္မရွိသူ ျဖစ္ရမည္။
၄။ မည္သည့္ ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္းတိုက္တြင္မွ အလုပ္လုပ္ဖူးသူ မျဖစ္ေစရ။
၅။ (၁၀)တန္းေအာင္ရန္ မလိုပါ။
၆။ အသက္ (၂၀) ႏွစ္မွ (၂၈) ႏွစ္အတြင္း ျဖစ္ရမည္။

ကဲဗ်ာ မမိုက္ဘူးလား။ အေတြ႔အႁကံု မလိုဘူးတဲ႔။ ရွိရင္ေတာင္ မခန္႔ဘူး ဆိုတဲ႔ သေဘာဗ်။ အယ္ဒီတာေတြ ျဖစ္တဲ႔ အစ္မ မေနာ္ဟရီတို႔ အစ္မ ေခ်ာအိမာန္(မႏၱေလး) တို႔ ထိုင္ငိုေလာက္တယ္။
စကားမစပ္ အဲဒီ သရပါ မဂၢဇင္းဆိုတာ သ႐ုပ္ေဆာင္ သူေဌး မင္းအုပ္စိုး လုပ္တဲ႔ မဂၢဇင္းပါ။ မဂၢဇင္း အသစ္တစ္ခု ထြက္ေပၚလာတဲ႔အတြက္ေတာ့ ႀကိဳဆိုပါတယ္။ တကယ္ ရသ အစစ္ေတြ ေပးႏိုင္မယ့္ မဂၢဇင္း ျဖစ္လာဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္ဗ်ာ။ မိန္းကေလးအယ္ဒီတာ ငယ္ငယ္ေခ်ာေခ်ာေလးေတြ နဲ႔ မဂၢဇင္းကို က်ေနာ္ေတာ့ လတိုင္း အားေပးေနပါတယ္ ဟီဟိ ...။ ။

Wednesday, June 30, 2010

မုတ္သံု

အပြင့္မရွိတဲ႔
ပိေတာက္ပင္ေလးက
ျမစ္ကို ဒီလိုပဲ
တစ္သက္လံုး ေငးၾကည့္ေနမွာလား။

သဲလြန္စ ဆိုလို႔
သဲပြင့္တစ္မႈန္ေတာင္ မထတဲ႔
ေသာင္ျပင္ႀကီးကလည္း
အခ်စ္ကို မ်ိဳသိပ္ႏိုင္လြန္းပါတယ္။

ေလာကသံုးပါး ဥတုသံုးပါး
အရြယ္သံုးပါးမွာ
အေကြ႕အခ်ိဳးေတြ မ်ားလြန္းေတာ့
ေရစီးသံက မႏြဲ႕ေႏွာင္းဘူး။

ေလညင္းကို အပိုင္ရလိုမႈနဲ႔ေလ
အျငင္းပြားၾကတယ္
စြန္လြတ္ေနတဲ႔ ကေလးငယ္တစ္စုနဲ႔
ရြက္ေလွတခ်ိဳ႕ ။ ။

ေမာင္သိန္းေဇာ္
ရုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာ (ေမ၊ ၂၀၁၀)

Saturday, May 15, 2010

ျပတင္းေပါက္က ေလေတြ အရမ္းတိုက္တယ္


၁။ ျပန္စာမလာပဲ မိုးလင္းခဲ့ရေသာ ညမ်ား ...

၂။ သန္းေခါင္ေက်ာ္မွာ ဖြင့္ျဖစ္တဲ႔ အလြမ္းသီခ်င္း ...

၃။ အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ အသည္းခြဲတဲ႔ အသံ ...

၄။(ရင္ဘတ္မပါပဲ) မ်က္လံုးနဲ႔ ဖတ္ခဲ႔တဲ႔ ခပ္ညံ့ညံ့ အခ်စ္ဝတၱဳ ...

၅။ ေရေႏြးမ်ားသြားတဲ႔ ေပါ့ရႊတ္ရႊတ္ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ ...

၆။ ျခင္ေဆးထြန္းဖို႔ ေမ႔ေနတဲ႔ ေျခေထာက္မ်ား ...

၇။ အဆင့္ခ်င္းကြာလြန္းေပမယ့္ သိပ္မဆိုးတဲ႔ ေဘာလံုးပြဲ ...

၈။ အဆက္မျပတ္ ဝါးေနတုန္းက မသိပဲ
ကုန္လို႔ စားစရာမရွိေတာ့မွ အရသာသိတဲ႔
ေထြးခံအျပည့္နဲ႔ ကြမ္းေသြးေတြ ...

၉။ အရာရာဟာ ... ငါ မဟုတ္ပဲ
လႊင့္ေမွ်ာ ေပ်ာက္ ဆံုး ခဲ႔ ရ တဲ႔ ...
ည ..... ။ ။



ခင္ဗ်ားတို႔ သေဘာတူသည္ ျဖစ္ေစ၊ သေဘာမတူသည္ ျဖစ္ေစ ... က်ေနာ္ကေတာ့ ဒါကို ကဗ်ာလို႔ သတ္မွတ္ပါတယ္။

က်ေနာ့္ရဲ႕ အတိတ္တခ်ိဳ႕မွာ အရာရာ လႊင့္ေမွ်ာ ေပ်ာက္ဆံုးခဲ႔ရတဲ႔ ညေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိခဲ႔ဖူးပါတယ္။ အတိတ္ဆိုတာ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ Rewrite ျပန္လုပ္ခ်င္တဲ႔ CD တစ္ခ်ပ္ပါပဲ။ သူလို ကိုယ္လိုပါပဲ ... က်ေနာ္လည္း မွားခဲ႔ဖူးတယ္။ အခုေတာ့ ... က်ေနာ့္ ျပတင္းေပါက္က ေလစိမ္းေတြပဲ တိုက္ေတာ့တယ္ ....။

၁။ ျပန္စာကို မေမွ်ာ္လင့္ရဲေတာ့တဲ႔ ဘဝမွာ က်ေနာ္ ... ဖုန္းေလးကို သံေယာဇဥ္ ကင္းကင္းနဲ႔ပဲ ပိတ္ထားတတ္ခဲ႔ၿပီ။

၂။ သန္းေခါင္မေက်ာ္လည္း က်ေနာ့္ဘဝ အစိတ္အပိုင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အလြမ္းသီခ်င္းေတြနဲ႔ အသားက်ေနပါၿပီ။

၃။ အသံ တစံုတရာေရ ... ဟယ္လို .. အသံ တစံုတရာေရ ... ၾကားရလား?

၄။ ခပ္ညံ့ညံ့ အခ်စ္ဝတၱဳေတြ ဖတ္ၿပီးရင္ က်ေနာ္ညံ့ေၾကာင္း ပိုသိလာတယ္။

၅။ ေကာင္မေလးေရ ... ခုေတာ့ ဘဝခါးခါးထက္ ဘယ္ေကာ္ဖီကမွ ပိုမခါးႏိုင္ေတာ့ဘူးကြဲ႕။

၆။ အဲဒီေန႔ကစၿပီး က်ေနာ္ ျခင္ေဆးမထြန္းေတာ့ဘူး။ ေသြးအလွဴႀကီး ေပးပစ္တယ္။ အို ... ျခင္ထီး .. ျခင္မ ... ျခင္ၾကားအေပါင္းတို႔ ... ကၽြႏု္ပ္၏ ေသြးအား ၿမိန္ရည္ ရွက္ရည္ လာေရာက္ သံုးေဆာင္ၾကပါေလာ့ ....။ “ကဲကြာ ... ျဖန္း .... ကြိ ...”
ျခင္။ ။ “ဟင္ .. ခင္ဗ်ားႀကီး ... က်ဳပ္တို႔ကို မာယာနဲ႔ လွည့္စားတယ္ေပါ့ ... ဟုတ္လား ... ျမႇဴဆြယ္ျဖားေယာင္းမႈနဲ႔ ခင္ဗ်ားကို တရားစြဲမယ္ .... ဟင့္ ..”
ႏုပ္။ ။ “မဟုတ္ .. မဟုတ္ပါဘူးကြာ ... အက်င့္ပါသြားလို႔ပါ ... ေဆာတီးေနာ္ ... ဆက္လက္ သံုးေဆာင္ေတာ္မူပါ ကိုကိုျခင္ရယ္ ...”
(ေတာက္! ဒီေနာက္တီးေနာက္ေတာက္ စိတ္ကေတာ့ကြာ ... အလြမ္းစာေရးတာေတာင္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္း မေရးရဘူး ... ဟင္း .... ကဲ ထူးပါဘူးကြာ ...)
(မွတ္ခ်က္။ ။ဤကဗ်ာသည္ သိပၸံနည္းက် ကဗ်ာ မဟုတ္ပါ)

၇။ ခုေတာ့ က်ေနာ္ ေဘာလံုးပြဲ မၾကည့္ေတာ့ဘူး။ တင္းနစ္ပြဲေတြ ေျပာင္းၾကည့္တတ္လာတယ္။ (အို ... ရွာရာပိုဗာ ... သင္ အားႀကိဳးမာန္တက္ ႀကံဳးဝါး၍ ႐ိုက္လိုက္ေသာ ေဘာ္လံုးကား ဆရီနာဆီသို႔ မေရာက္ပဲ ကၽြႏု္ပ္၏ ႏွလံုးသားထံသို႔သာ အရွိန္ႏွင့္ ျပင္းစြာ လာေရာက္ ထိမွန္ခဲ႔ပါေတာ့တယ္ ...)

၈။ က်ေနာ္ .... ခု ... ကြမ္းမစားေတာ့ဘူး ...။ လမ္းထိပ္က ဝယ္စားေနက် ကြမ္းယာသည္မေလး လင္ေနာက္လိုက္ေျပးသြားကတည္းက က်ေနာ္ ကြမ္း ျပတ္ေတာ့တာပဲ .... :-)

၉။ ၿပီးပါၿပီ ....။ ။

Tuesday, March 23, 2010

က်ေနာ္ ထာဝရဦးညႊတ္ေနမယ့္ ေနာက္ထပ္ ေကာင္းကင္


မာန္ကို အျမင့္ဆံုးတင္ၿပီး
ထုဆစ္ခဲ႔တဲ႔ ေကာင္းကင္ေတြ
ထာဝရ လွပေနဦးမယ္။

က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ စာတည္းကေလးဟာ
အမွန္တရားနဲ႔ ေပြ႕ဖက္ထားသူသာ ...
...... ျဖစ္ရဲ႕ ........။

ေလာကဓံရဲ႕ ....
အထုအေထာင္းေတြ ...
အ႐ိုက္အပုတ္ေတြ ...
ဘယ္ေလာက္လဲ ? .........။

တစ္စစီ လိုက္ေကာက္ဖူးတယ္ ...
တစ္ေကာက္စီ လိုက္စုဖူးတယ္ ...။

ကိုယ့္တူ ကိုယ့္သား အရြယ္က
ဟုတ္တာေျပာေျပာ မဟုတ္တာေျပာေျပာ
ဟုတ္ကဲ႔လို႔ ... မေျပာေတာ့ဘူးဗ်ာ .......။

ပေလတိုးရဲ႕ ဂႏၱဝင္သာလိကာ ...
ထာဝရ ... ပ်ံသန္းသြားေတာ့တယ္ ...။ ။

( ၂၁.၃.၂၀၁၀ ေန႔က ကြယ္လြန္သြားေသာ ဆရာ မာန္ျမင့္ သို႔ အမွတ္တရ ...)

Friday, February 19, 2010

ေကာင္းကင္မရွိတဲ႔ ငွက္တစ္ေကာင္အတြက္ အရိပ္


ငါ့ကိုငါ တားဆီးခဲ႔တယ္ ...
အႀကိမ္ႀကိမ္ပါပဲ ....။

လမိုက္ညလို ဘဝထဲကို
ပ်ိဳးမႀက ဲပါနဲ႔လို႔ (မင္းကို)
ျငင္းဆန္ခဲ႔တာလည္း တစ္ခါမက။

ဒီပန္းကို မလိုခ်င္လို႔
ေမာ့မၾကည့္တာ မဟုတ္ပါဘူး
လမ္းေတြက ဆူးအျပည့္နဲ႔မို႔
ေခါင္းမေမာ့မိတာကို ၾကာပါၿပီ။

ေကာင္းကင္ရဲ႕ မိုးေရစက္ေတြက
ေအးျမမယ္မွန္း သိရက္နဲ႔
ခဏခဏ မိုးခိုေနတဲ႔ေကာင္ပါ။

ငါ့ရဲ႕ ဆန္႔က်င္ဘက္ေလးေရ ....။

ငါဟာ ေက်ာက္႐ုပ္မဟုတ္ဘူးကြဲ႕
မင္းအတြက္ အလံျဖဴေတြကို
ရင္ခြင္နဲ႔ အျပည့္ သိမ္းထားသူပါ။

တစ္ေန႔ေတာ့ ...
ႏွင္းဆီအနီေတြကို
မင္းအိပ္မက္ လိပ္စာတပ္ၿပီး
အေရာက္ပို႔လိုက္ပါ့မယ္။ ။

Monday, February 15, 2010

႐ုကၡစိုးမိုက္


လမ္းေဘးမွာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ ငိုေနတဲ႔ ႐ုကၡစိုးတစ္ပါးကို ေတြ႔လို႔ က်ေနာ္ စပ္စုဖို႔ ျပင္လိုက္တယ္။ လက္အုပ္ေလး ခ်ီရင္း …

“အရွင္ ႐ုကၡစိုး နတ္မင္းႀကီး က်ေနာ့္သားေလးကို ေဗြမယူပါနဲ႔ … အယ္ မွားကုန္ၿပီ … အရွင္ ႐ုကၡစိုးနတ္မင္းႀကီး … ဘာလို႔ ငိုေနတာလဲဗ်”

႐ုကၡစိုးႀကီးက “ေအာင္မာ ေအာင္မာ ဘယ္သူလဲေဟ့” လို႔ ျပန္မေျပာပါဘူး။ တ႐ႈံ႕႐ႈံ႕ ငိုရင္း ႏွပ္ေခ်းအရႊဲသားနဲ႔ သူ႔အျဖစ္ကို ဒီလို ျပန္ေျပာပါတယ္...

“ဟိုတစ္ေန႔က ငါ့ဆီကို လူတစ္ေယာက္ .. အဲ .. ဝိဉာဥ္တစ္ခု ေရာက္လာတယ္ … သူ႔ကို နတ္ျပည္ေရာ ငရဲျပည္ကပါ လက္မခံလို႔တဲ႔ .. အဲဒါ ငါ့သစ္ပင္မွာ ခဏ ခိုေနပါရေစ ဆိုလို႔ ငါလည္း သနားတတ္ေတာ့ ခြင့္ျပဳလိုက္တယ္ … ၿပီးမွ .. မဟုတ္ေသးပါဘူး … သူ႔အတြက္ ေျပာေပးလို႔ရရင္ ေျပာေပးဦးမယ္ ဆိုၿပီး .. ငါ ငရဲျပည္နဲ႔ နတ္ျပည္ကို စံုစမ္းဖို႔ ထြက္ခဲ႔တယ္…”

“ဟုတ္လား … အဲေတာ့ ငရဲျပည္နဲ႔ နတ္ျပည္က .. ဘာျပန္ေျပာလဲ?”

“နတ္ျပည္ေတာင္ မေရာက္လိုက္ပါဘူးကြာ .. ငရဲျပည္ေရာက္ေတာ့ ယမမင္းက ေျပာတယ္ … ဟဲ႔ လူမိုက္ … အဲ .. ႐ုကၡစိုးမိုက္ .. နင္မို႔ သူ႔ကို လက္ခံထားရဲတယ္ .. ငါေတာင္ မထားရဲဘူး … ငါ့မွာ ယမမင္းစည္းစိမ္ေတာင္ အားရေအာင္ မခံစားရေသးဘူး .. အဲဒီေကာင္ကို လက္ခံထား … မၾကာခင္ နင္ ဘံု ေပ်ာက္လိမ့္မယ္ သိလား ..တဲ႔ … အဲဒါနဲ႔ ငါလည္း စိုးရိမ္ၿပီး ငါ့သစ္ပင္ေလးဆီ ျပန္ေျပးလာတာကြာ .. ဒီေရာက္ေတာ့ ေနာက္က်သြားၿပီ ဟင့္ …”

“ဗ်ာ .. ဘယ္ .. ဘယ္လို … ေနာက္က်သြားတယ္ ဟုတ္လား?”

“ငါ့သစ္ပင္ေလးကို ဒီေကာင္ အပိုင္သိမ္းသြားၿပီေလ ..”

က်ေနာ္ သိလိုက္ပါၿပီ။ အဲဒါနဲ႔ …

“ဟဲဟဲ … သူ႔နာမည္က ေရႊေရႊ မဟုတ္လား ႐ုကၡစိုးႀကီး”

႐ုကၡစိုးမင္း အံအားသင့္သြားၿပီး …

“ဟင္ .. ဟုတ္တယ္ .. ဟုတ္တယ္ .. မင္း ဘယ္လိုလုပ္ သိတာလဲ?”

သူ႔အေမးကို က်ေနာ္ ျပန္မေျဖေတာ့ပါဘူး။ သူ႔ကို ယမမင္းေျပာသလို ေျပာၿပီး ထြက္ခဲ႔လိုက္တယ္ …

“လူမိုက္ … အဲ .. ႐ုကၡစိုးမိုက္ … မိုက္ခ်က္ကေတာ့ ကမ္းကုန္ ႐ုကၡစိုး”။ ။

Wednesday, February 10, 2010

အိပ္မက္ (၂)


“မင္းက စကားအရမ္း မ်ားတာပဲ ...”

က်ေနာ့္ အိပ္မက္က က်ေနာ့္ကို ေျပာပါတယ္။

“ငါ့ ပါးစပ္နဲ႔ ငါ ေျပာတာ ... ဘာျဖစ္လဲကြာ ... ကိုယ့္ေနရာကိုယ္ ေနစမ္း ... ေနရာတကာ ဝင္မပါနဲ႔ ...”

က်ေနာ္ ျပန္ေဟာက္လိုက္ေတာ့ အိပ္မက္ ၿငိမ္သြားပါတယ္။

အိပ္မက္ထဲမွာ က်ေနာ္ စကားေတြ အမ်ားႀကီး ထပ္ေျပာပစ္တယ္။

“.... ....... ........... ................ ..... ...........”

“သားေရ .. ဘယ္အခ်ိန္ရွိၿပီလဲ ထေတာ့ေလ ..”

အေမလာႏိႈးလို႔ က်ေနာ့္ အိပ္မက္ ရပ္သြားတယ္။

“သြား ... မ်က္ႏွာသစ္ ... ေအာက္မွာ အေမ မနက္စာ ျပင္ထားတယ္”

အိပ္ရာႏိုးစ ၾကည္လင္တဲ႔ အၿပံဳးနဲ႔ အေမ့ကို ၿပံဳးျပၿပီး ေခါင္းၿငိမ့္ရင္း က်ေနာ္ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္ ....

“အား ဘား ဘား ... အာ ဘား ဘား ... အ ဘား ဘား ...”။ ။



ဒီဝတၱဳေလး ေရးၿပီး က်ေနာ္ စဥ္းစားမိတယ္။ ေမြးရာပါ မ်က္စိမျမင္တဲ႔သူေတြ အိပ္မက္ မက္ရင္ ဘာေတြ မက္ၾကသလဲ လို႔ေလ။ သူတို႔ အိပ္မက္ေတြကို က်ေနာ္ ျမင္ၾကည့္ခ်င္လိုက္တာ။ ကံနည္းတဲ႔ ေမြးရာပါ အလင္းမဲ႔ေလးေတြကို အေတြးနဲ႔တင္ အရမ္းကိုယ္ခ်င္းစာမိပါတယ္။ ဘာေတြ မက္သလဲ ဆိုတာ သိတဲ႔သူမ်ားရွိရင္ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ေျပာျပေပးသြားၾကပါ။

Saturday, February 6, 2010

ဘေလာ့ဂ္အကယ္ဒမီဆု ရွင္းတမ္း

ႂကြေရာက္လာၾကေသာ သဘာပတိႀကီးႏွင့္တကြ ... အဲ ဟုတ္ေသးဘူးေနာ္ ... ႂကြေရာက္ဖတ္႐ႈလာၾကေသာ မိတ္ေဆြ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမမ်ားခင္ဗ်ား .... ယခု နာမည္ႀကီးေနေသာ ဘေလာ့ဂ္ အကယ္ဆုႀကီးႏွင့္ ပတ္သက္၍ ရွင္းလင္းတင္ျပခ်င္ပါသျဖင့္ ဤစာကို အတင္းေရးလိုက္ပါၿပီ ခင္ဗ်ား။

ပထမဆံုး ရွင္းျပခ်င္တာကေတာ့ ဘေလာ့ဂ္အကယ္ဒမီဆုႀကီးဆိုတာ ကိုယ္နဲ႔ ဘယ္လိုမွ မပတ္သက္ႏိုင္မွန္း သိလို႔ ေဝးေဝးေရွာင္ေနခဲ႔တာပါ။ မဲပိတ္ခ်ိန္နီးမွ သြားၿပီး ထိပ္ဆံုးက ဦးေဆာင္ေနတဲ႔ လူေတြကို မဲေပး .... ၿပီးမွ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ကြန္ဂရက္က်ဴေလးရွင္း လုပ္ၿပီး က်ေနာ္ထင္လို႔ကို မဲေပးခဲ႔တာေလ လုပ္မလို႔ပါ။ ခုေတာ့ .....

မေရႊဇင္ဦးရဲ႕ အကယ္ဒမီ အပိုင္း ၃ ကို ဖတ္ၿပီးမွ က်ေနာ္လည္း အေျခအေနေလး ဝင္ေလ့လာဦးမွဆိုၿပီး အဲဒီကို ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ သြားလိုက္မိပါတယ္။ လား လား အဲေတာ့မွ မ်က္လံုးျပဴးေတာ့တာပဲ .... အေကာင္းဆံုး ရင္တြင္းျဖစ္ ခံစားမႈ စာစုမ်ားဆိုတဲ႔ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ က်ေနာ့္နာမည္ႀကီး ဘြားကနဲ ေတြ႔လိုက္ရေတာ့တာပါပဲ။ ဘေလာ့ဂ္အစုတ္ေလးကို စာရင္းသြားေပးဖို႔ စဥ္းကို မစဥ္းစားခဲ႔ပါဘူးဗ်ာ။ ဟို ေကာ္လံေပၚကႏႈတ္ခမ္းနီ သီခ်င္းထဲကလို တရားခံဘယ္သူလဲေဟ့ လို႔ ေအာ္ဆိုရမလို ျဖစ္ေနၿပီ။

ဒါက စာရင္းသြားမေပးေၾကာင္း ရွင္းတမ္းေပါ့ဗ်ာ။ ေတာ္ၾကာ မသိတဲ႔ လူေတြက ဒီေကာင္ ဘာေၾကာင္တာလဲ .. သူ႔ဘေလာ့ဂ္အစုတ္ကိုမ်ား အရွက္မရွိ စာရင္းသြားေပးထားတယ္လို႔ ေကာလဟာလေတြ ထြက္ကုန္မွာ စိုးလို႔ပါ။

ထားပါ။ ဒါနဲ႔ မေရႊစင္ဦးေတာ့ မဲေလးမဲ ရေနၿပီတဲ႔ (အဲတုန္းက) ငါလည္း ၾကည့္ဦးမွ ဆိုၿပီး ၾကည့္ပါတယ္။ ဟီးဟီး အားရစရာႀကီးဗ် ... မဲတစ္မဲ ႀကီးေတာင္ ရေနပါတယ္(ငါကြ)။ ေနာက္ေတာ့ အျဖဴေရာင္နတ္သမီးက သူေပးတာလို႔ ေျပာတာနဲ႔ က်ေနာ္လည္း အားနာလို႔ သူ႔ကို မဲျပန္ေပးခဲ႔ပါတယ္။ (ခု မေရႊစင္ဦး အပိုင္း ၄ ကို ဖတ္မိမွ သူလည္း အဲဒီဗ်ဴဟာ သံုးတာလား မသိဘူးလို႔ ျပန္ေတြးမိပါတယ္ ... ဟီးဟီး ဂ်ီးေတာ္ေရ .. ဟုတ္ဘူးမို႔လား)။

ဒါနဲ႔ပဲ ရခ်င္လြန္းလို႔ မဟုတ္ေပမယ့္ က်ေနာ္လည္း အမ်ားနည္းတူ မဲဆြယ္ရပါေတာ့တယ္။ မဲမရရင္လည္း ေကာင္းတယ္ ဒီေကာင္ အရွက္မရွိ စာရင္းေပးၿပီး ဘယ္သူမွ မဲမေပးဘူး မဟုတ္လား မွတ္ကေရာလို႔ ေျပာၾကမွာလည္း ေၾကာက္ေသးတယ္ခင္ဗ်။

က်ေနာ့္ မဲဆြယ္နည္းကေတာ့ အြန္လိုင္းေပၚတက္လာသမွ် သူငယ္ခ်င္းေတြကို အားအား မအားအား ခ်က္ခ်င္း သြားေပးခိုင္းတာပဲ :-) အဲဒီအထဲမွာ ဘေလာ့ဂ္ဂါသူငယ္ခ်င္းေတြေတာ့ မပါဘူးခင္ဗ် .. ရွက္လို႔ ခြိခြိ။ (ဒီပို႔စ္ဖတ္ၿပီးရင္ အလိုက္သိၾကမယ္ ထင္ပါတယ္ ဘေလာ့ဂ္ဂါ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ခင္ဗ်ား ဟီးဟီး) ေနာက္ ေမးလ္ပို႔ၿပီး မဲဆြယ္ပါတယ္။

သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ ဘေလာ့ဂ္ဆိုတာ ဘာမွန္းမသိတဲ႔ လူေတြ ပါေနေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာကို မဲသြားေပးနည္း လမ္းၫႊန္နဲ႔ တကြ ေမးလ္ပို႔လိုက္တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ခုထိေတာ့ မဲဆယ္မဲ ရေနပါၿပီ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ က်ေနာ္ ဘယ္လိုမွ မရႏိုင္ဘူးဆိုတာကို အားရဝမ္းသာစြာနဲ႔ ကိုယ့္အေျခအေနကို သိလိုက္ရတာပါပဲ။ ေတာ္ၾကာ ရေနရင္ ဟိုအကယ္ဒမီလို ဟိုလူလာနမ္း ဒီလူလာနမ္းနဲ႔ ဆို ရွက္စရာႀကီးေလ :-)

ကဲ ရွင္းတမ္း ၿပီးပါၿပီ။ ဒီေကာင္ မရႏိုင္ေတာ့လို႔ အရွက္ေျပ ေရးထားတာလို႔ ေျပာရင္လည္း ခံ႐ံုေပါ့ဗ်ာ။ ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ။ ကိုယ္ကိုက စပ္စပ္ေဆာ့ေဆာ့ ဘေလာ့ဂ္ဂင္းခ်င္တာကိုး။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ခ်ပါခင္ဗ်။ က်ေနာ္က မဲမႏိုင္ရင္ ႏိုင္ရာမဲတတ္တဲ႔ တစ္ေယာက္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးခင္ဗ်ာ။

ဘေလာ့ဂါအခ်င္းခ်င္း ႏွိပ္စက္ျခင္း ကင္းရွင္းၾကပါေစ။
ဘေလာ့ဂါအခ်င္းခ်င္း အပုပ္ခ်ျခင္း ကင္းရွင္းၾကပါေစ။
ဘေလာ့ဂါအခ်င္းခ်င္း ေသြးထိုးျခင္း ကင္းရွင္းၾကပါေစ။

Wednesday, February 3, 2010

ေရးေပးပါ


ေမအိရဲ႕ တက္ဂ္ ေလးပါ။ ကေလးျပန္လုပ္ၾကမလား ဆိုလို႔ က်ေနာ္ ကေလးလည္း ျပန္လုပ္ထားတယ္။ လူႀကီးလိုလဲ ေရးလိုက္ပါတယ္။ အေပၚက ငါးတန္းကေလးလို ေတြးၿပီး ေအာက္က အခုအရြယ္ကို ေရးထားတာပါ။

(၁) ကိုယ့္ကို ဒီလို ေခၚၾကတယ္ …
- ေဟ့ေကာင္
- ေဂါက္ေၾကာင္

(၂) အဝတ္အစားအေပၚ ကိုယ့္ သတ္မွတ္ခ်က္က …
- အျဖဴအစိမ္းကလြဲၿပီး အကုန္ ဝတ္ခ်င္တယ္
- လူျဖစ္ေနလို႔ ဝတ္ရတာ (တခ်ိဳ႕ ေခြးေလးေတြ ေၾကာင္ေလးေတြကို အဝတ္ ဝတ္ေပးထားရင္ အားႀကီး အညင္ကပ္တယ္)

(၃) အႀကိဳက္ဆံုး စားစရာနဲ႔ ေသာက္စရာ …
- ေရခဲမုန္႔ နဲ႔ စေတာ္ဘယ္ရီလက္ေဖ်ာ္
- ေကာက္ညႇင္းေပါင္းနဲ႔ အေၾကာ္ ေသာက္စရာကေတာ့ ဟဲဟဲ

(၄) အႀကိဳက္ဆံုးပစၥည္း …
- ေဘာ္လံုးကန္ဖိနပ္ ေကာင္းေကာင္း
- ေဘာ္လံုးကန္ဖိနပ္ ေကာင္းေကာင္း (ခုထိ မပိုင္ေသးဘူး)

(၅) လိုခ်င္တဲ႔ လက္ေဆာင္ …
- ႀကိဳးမဲ႔ ကြန္ထ႐ိုးကား
- အေမရိကန္သမၼတရာထူး (အိုဘားမားကမ်ား စိတ္႐ူးေပါက္ၿပီး လာေပးရင္ ေကာင္းမွာပဲ)


(၆) အႀကိဳက္ဆံုး ဇာတ္ကား …
- ပါဝါရိန္းဂ်ား
- Johnny English

(၇) အႀကိဳက္ဆံုး ဟာသဇာတ္ေကာင္ …
- ႂကြက္ ဂ်ယ္ရီ
- တာယာပြႀကီး

(၈) အႀကိဳက္ဆံုး စာေရးဆရာ …
- ဘိုဘို (မင္းေဇာ္)
- ဆုျမတ္မြန္မြန္ (တစ္အုပ္မွ မဖတ္ဖူးဘူး ဒါေပမယ့္ ဟဲဟဲ)

(၉) အခိုက္ဆံုး စာအုပ္ …
- မင္းလူ (ဦးမင္းလူ ေကာင္းမႈ ကဗ်ာစာအုပ္)
- ေမာင္သာရ (က်ဥ္တုပ္ခံဝံ႔ မခံဝံ႔)

(၁၀) အခ်စ္ဆံုးသူ ရွိရင္ …
- (……) ေပါ့
- တားတားက ငယ္ေသးတယ္ေလ အဲဒါေတြ စဥ္းစားေသးဘူး (ေျပာင္းျပန္ေရးမိတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္)

(၁၁) ရင္အခုန္ဆံုး အခ်ိန္ …
- ဆရာမက တစ္ေယာက္ခ်င္း စာေမးမယ္ ဆိုတဲ႔ အခ်ိန္
- ေအာထားတဲ႔ ေဘာ္လံုးပြဲကို ထိုင္ၾကည့္ေနတဲ႔ အခ်ိန္

(၁၂) ဘဝဆိုတာ …
- Life
- သင္႐ိုးၫႊန္းတမ္းေတြနဲ႔ ဘြဲ႕ရၿပီးတဲ႔အခါ Unseen ေတြခ်ည္း ေျဖဆိုရတဲ႔ စာေမးပြဲေပါ့

(၁၃) စိတ္တိုရင္ ဘာလုပ္ …
- သီခ်င္း အက်ယ္ႀကီး ဖြင့္ပစ္တယ္
- အဲဒီေန႔က နဲနဲ မ်ားသြားတယ္

(၁၄) အႀကိဳက္ဆံုးသီခ်င္း …
- ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေလး (ေလးျဖဴ)
- မီးေဘးေရွာင္လို႔ မေလာင္ခင္ တားၾကပါ

(၁၅) ဝါသနာ …
- ေဘာ္လံုးကန္တာ
- တစ္ ႏွစ္ သံုး အလံုးမ်ား

(၁၆) မီးခြက္ေစာင့္ ဘီလူးနဲ႔ ေတြ႕ရင္ ေတာင္းမယ့္ဆု …
- ဘယ္ေတာ့မွ အ႐ိုက္မခံရပါေစနဲ႔
- ေလာင္းတိုင္းေအာင္၊ ထိုးတိုင္းေပါက္၊ တြက္သမွ်ကြက္တိ ျဖစ္ပါေစသား

(၁၇) လက္ဆြဲေဆာင္ပုဒ္ …
- ရိုးရိုးက်င့္ ျမင့္ျမင့္ႀကံ
- ေနရာတိုင္းလည္း မ႐ိုးသားနဲ႔၊ အမ်ားႀကီး ေမွ်ာ္လင့္ရင္လည္း အမ်ားႀကီး ဆံုး႐ံႈးႏိုင္တယ္

(၁၈) အိပ္ေရးပ်က္ရတဲ႔ အေၾကာင္းရင္းက …
- အိမ္စာေတြ မၿပီးလို႔
- ခ်န္ပီယံလိဂ္ေတြ ညနက္တယ္ေလ

(၁၉) ခ်စ္သူကို ဆိုျပခ်င္တဲ႔ သီခ်င္း …
- အသံမေကာင္းဘူး ေျပာမွာ ေၾကာက္တယ္
- တိတ္စမ္းပါဟာ နင့္အသံဆိုးႀကီးနဲ႔

(၂၀) ေျပာျပခ်င္တဲ႔ ဟာသတိုေလး …
- ၂၀၁၀ ေလာက္က် လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ သံုးရာေလာက္ ျဖစ္မယ္တဲ႔
- လြန္ခဲ႔တဲ႔ ၁၅ ႏွစ္ေလာက္က လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ ၅ က်ပ္ကြဲ႔ သား႐ို႕ သမီး႐ို႕ ရဲ႕ (သုေမာင္ ေရးနည္းေလ)

ေမအိက လူလည္လုပ္ပါတယ္။ သူမ်ားေတြက် ကေလးျပန္လုပ္ခိုင္းၿပီး သူက် ငါးတန္းကေလးေတြ ေရးတဲ႔ဟာေတြနဲ႔ ၿပီးသြားပါတယ္။ သူ႔ကိုလည္း ကေလးျပန္လုပ္ခိုင္းပါမယ္။ ေရးေပေတာ့ ေမအိေရ။ ။

Sunday, January 31, 2010

သူနဲ႔ ဗလာျပဇာတ္


ၿပိဳလဲေနတဲ႔ မိုးေကာင္းကင္ကို
ထူမတ္ေပးဖို႔ ႀကိဳးစားသတဲ႔ ...
သူ ကိုယ္တိုင္ပဲ
သကၠရာဇ္ မ်ဥ္းေစာင္းေတြမွာ
ေနာက္ျပန္ လဲ က်န္ ေနရစ္ ....။

မနက္ျဖန္အတြက္ ဆိုၿပီး
သူဟာ သီခ်င္းေတြ ေရးဖြဲ႔
သန္းေခါင္မတိုင္ခင္ပဲ
ပုပ္သိုး သြား ခဲ႔ ....။

က်က္ခဲ႔တဲ႔ စာေတြ
ေမးခြန္းထဲ ပါမလာေတာ့
သူ ၿပံဳးလိုက္တယ္ .....။

သူ႔ေလာကမွာ အရာရာဟာ
ဗလာခ်ည္းပဲ ျဖစ္ေနေလရဲ႕
ဒါေပမယ့္ အျဖဴေရာင္ေတာ့
မဟုတ္ဘူးတဲ႔ ...။

ကဲ ... ျပဇာတ္သိမ္းၿပီလား?
သူကေတာ့ အိပ္ခ်င္ေနၿပီတဲ႔ ....။ ။

Wednesday, January 27, 2010

စီတီဒဗလ်ဴ

ဒီေန႔ က်ေနာ္ ဆရာနတ္မွဴး ရဲ႕ သမိုင္းမဲ႔ ေကာင္းကင္ ဝတၱဳတိုစု စာအုပ္ ကို ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ ႀကိဳက္သြားပါတယ္။ မိတ္ေဆြေတြကို မွ်ေဝခံစားေပးခ်င္စိတ္ ေပၚလာတာနဲ႔ မွ်ေဝျခင္းဆိုတဲ့ က႑ေလးတစ္ခု ဖြင့္လိုက္ပါတယ္။ ဆရာနတ္မွဴးကို အရင္က မဖတ္ဖူးပါဘူး။ မဂၢဇင္းေတြမွာ ပါေပမယ့္ က်ေနာ္ မဖတ္ျဖစ္ပါဘူး။ ဒီေနရာမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္သံုးသပ္မိပါတယ္။ က်ေနာ္ဟာ စာဖတ္တာ မဟုတ္ပဲ စာေရးဆရာ ဖတ္ေနတာပဲ။ မဂၢဇင္းတစ္အုပ္ ကို မာတိကာ လွန္ၾကည့္ၿပီး ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ႔ စာေရးဆရာရဲ႕ စာကိုသာ ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ဆို စာပဲ ဖတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားပါေတာ့မယ္။
ခု ဆရာနတ္မွဴးရဲ႕ ဝတၱဳတိုေလးကို ဖတ္ၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ စာေရးဆရာ ေပးခ်င္တဲ႔ မက္ေဆ့ခ်္ ေလးက ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းပါတယ္။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ လက္ေညာင္းေအာင္ ရိုက္ထားတဲ့ စာေလးကို အားနာပါးနာ ဖတ္သြားၾကပါဗ်ာ။ က်ေနာ့္လိုပဲ ႏွစ္သက္လိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။


စီတီဒဗလ်ဴ

“မဂၤလာပါရွင္၊ ဟာ႐ိုးေရာ္ဘင္ ေလေၾကာင္းလိုင္းမွ ႀကိဳဆိုပါတယ္” ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခရီးသည္မ်ား ေလယာဥ္ေပၚမွာ ေနရာယူၿပီးသည္ႏွင့္ ေလယာဥ္မယ္ ေခ်ာေခ်ာေလးက အၿပံဳးႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္သည္။ “ယခု ခရီးစဥ္က စီတီဒဗလ်ဴေခၚတဲ႔ စာေရးဆရာၿမိဳ႕ေတာ္ကို ပ်ံသန္းမယ့္ ခရီးစဥ္ ျဖစ္ပါတယ္။

စီတီဒဗလ်ဴနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္မ အနည္းငယ္ ရွင္းျပခ်င္ပါတယ္။ ဒီၿမိဳ႕ေတာ္ရဲ႕ ပထမဦးဆံုး ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္က မစၥတာ အာႏိုး ျဖစ္ပါတယ္။ သူဟာ စာအလြန္ဖတ္ၿပီး ကမၻာ့စာေပ အရပ္ရပ္မွာ ႏွံ႔စပ္သူ တစ္ဦး ျဖစ္တယ္။ ေနာက္ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာမ်ားကိုလည္း အင္မတန္ ေလးစား ခ်စ္ခင္သူ ျဖစ္တယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ အစည္းအေဝး တစ္ခုမွာ သူက ဒီလို တင္ျပ လာပါတယ္။ “ကမၻာႀကီးမွာ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာ မရွိတဲ႔ တိုင္းျပည္ရယ္လို႔ မရွိဘူး။ သမိုင္းဆရာက အတိတ္က ျဖစ္ရပ္ေတြကို မွတ္တမ္းတင္တယ္။ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာမ်ားကေတာ့ ေလာေလာဆယ္ အေျခအေနေတြကို ေရးသား ေဖာ္က်ဴးၿပီး လူ႔ေလာက တိုးတက္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေနသူမ်ား ျဖစ္တယ္။ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာေတြ ရွိေနသမွ် ကမၻာႀကီးဟာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ပန္းပြင့္ေတြနဲ႔ ေဝဆာေမႊးပ်ံ႕ေနမယ္။ လူေတြ ေမ့ေလ်ာ့ေနတဲ႔ အခ်က္က သမိုင္းေပးတာဝန္ကို ေက်ပြန္ေအာင္ ထမ္းေဆာင္ခဲ႔တဲ႔ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာေတြကို ထိုက္ထိုက္တန္တန္ ဂုဏ္ျပဳဖို႔ပါပဲ။ စာေပ ခ်စ္သူ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာေတြကို အထူးတလည္ ဂုဏ္ျပဳမယ့္ အစီအစဥ္တစ္ရပ္ ေရးဆြဲထားပါတယ္။” သူက ဆက္ၿပီး “စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာေတြကို ဂုဏ္ျပဳေသာအားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႕ကို စီတီဒဗလ်ဴ (City of Writers) စာေရးဆရာ ၿမိဳ႕ေတာ္ လို႔ မွည့္ေခၚပါမယ္။ ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႕ရဲ႕ ေနရာေတြ၊ လုပ္ငန္းေတြကိုလည္း စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာမ်ားရဲ႕ နာမည္မ်ား ႏွင္းအပ္သြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဥပမာ ေတာ္(လ)စတိြဳင္း ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမ၊ ရွိတ္စပီးယား တကၠသိုလ္၊ ခ်က္ေကာ့(ဗ) ေဆး႐ံု၊ အာသာေဟလီေလဆိပ္၊ ဟာ႐ိုးေရာ္ဘင္ ေလေၾကာင္းလိုင္း၊ ေဂၚကီလမ္းမ စသျဖင့္ေပါ့။ ေနာက္ လုပ္ငန္း လုပ္ကိုင္လိုသူမ်ား အေနျဖင့္လည္း ဂ်က္လန္ဒန္ ကားအေရာင္းအဝယ္ကုမၸဏီ၊ မာယာေကာ့စကီ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းဆိုင္ စသျဖင့္ မိမိႏွစ္သက္ရာ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာတို႔ရဲ႕ နာမည္မ်ား မွည့္ေခၚသြားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီ အဆိုကို ၿမိဳ႕ေနလူထုက ေထာက္ခံမဲေပးရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႕ေတာ္ဟာ ကမၻာေပၚမွာ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာေတြကို ထူးထူးကဲကဲ ဂုဏ္ျပဳတဲ႔ ပထမဦးဆံုး စာေရးဆရာၿမိဳ႕ေတာ္ စီတီဒဗလ်ဴ ျဖစ္လာပါမယ္” လို႔ ေျပာပါတယ္။”

“ၿမိဳ႕ေနလူထုကလည္း စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာေတြကို ခ်စ္ခင္ေလးစားၾကေတာ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ရဲ႕ အဆိုကို တစ္ခဲနက္ ေထာက္ခံၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ ၿမိဳ႕ေတာ္ဟာ စီတီဒဗလ်ဴလို႔ အမည္ရတဲ႔ စာေရးဆရာၿမိဳ႕ေတာ္ ျဖစ္လာပါတယ္။ ၿမိဳ႕ေတာ္ရဲ႕ ေနရာ အသီးသီးမွာလည္း စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာေတြရဲ႕ အမည္ေတြ ပလူပ်ံလာပါတယ္။ ဒီၿမိဳ႕ေတာ္ရဲ႕ အဓိက ဝင္ေငြရတဲ႔ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းက ဟိုတယ္နဲ႔ ခရီးသြားလာေရး လုပ္ငန္းပါ။ ကမၻာအရပ္ရပ္က စာေပခ်စ္သူေတြဟာ စီတီဒဗလ်ဴကို ႏွစ္စဥ္ အေျမာက္အျမား လာေရာက္ၾကတယ္။ သူတို႔ ခ်စ္တဲ႔ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာေတြရဲ႕ နာမည္နဲ႔ ေနရာေတြကို လွည့္ပတ္ၾကည့္႐ႈၾကတယ္။ ကိုယ္ေလးစားတဲ႔ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာေတြကို ထိုက္ထိုက္တန္တန္ ဂုဏ္ျပဳထားတာကို ၾကည့္ၿပီး စီတီဒဗလ်ဴကို လာေရာက္ၾကတဲ႔ ကမၻာလွည့္ ခရီးသည္ေတြဟာ အေတာ္ ႏွစ္ေထာင္းအားရ ျဖစ္ၾကတယ္။ ဒါကေတာ့ စီတီဒဗလ်ဴရဲ႕ သမိုင္းအက်ဥ္း ျဖစ္ပါတယ္။ မၾကာမီ ကၽြန္မတို႔ ေလယာဥ္ႀကီးဟာ စီတီဒဗလ်ဴကို စတင္ ပ်ံသန္းေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ စီတီဒဗလ်ဴမွာ လူႀကီးမင္းတို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕ႏိုင္ပါေစ”

ကၽြန္ေတာ့္နံေဘး ထိုင္ေနသူမွာ မိုးေဝေခတ္က နာမည္ေက်ာ္ စာေရးဆရာ မာန္ျမင့္ ျဖစ္သည္။ သူက အရပ္ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းႏွင့္ ခံ့ညားေသာ ႐ုပ္ရည္ရွိၿပီး ဥေရာပဝတ္စံုျဖင့္ အေတာ္ သားနားေနသည္။ သူ၏ ျမန္မာျပည္တြင္လုပ္သည္ႏွင့္ အျခား ဝတၱဳတိုမ်ား ကို အဂၤလိပ္ဘာသာသို႔ ျပန္ဆိုခဲ႔သည္။ ထိုစာအုပ္ကို ဖတ္ၿပီး စီတီဒဗလ်ဴမွ ဟိုတယ္လုပ္ငန္းရွင္မ်ားက မာန္ျမင့္ကို သေဘာ အက်ႀကီး က်သြားၾကသည္။ သို႔ႏွင့္ သူတို႔၏ ပင္လယ္ကမ္းေျခ ဟိုတယ္တစ္ခုကို မာန္ျမင့္ ကမ္းေျခဟိုတယ္ (Marn Myint Beach Resort) အျဖစ္ မွည့္ေခၚရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကသည္။ သို႔ႏွင့္ ထိုနာမည္ေက်ာ္ စာေရးဆရာကို ဟိုတယ္ ဖြင့္ပြဲ တက္ေရာက္ရန္အတြက္ ဖိတ္ေခၚလိုက္သည္။ ေဒၚလာ တေထာႀကီး ပြသြားေသာ ထိုစာေရးဆရာက “မင္း လိုက္ခဲ႔ဦးကြ” ဟု လက္တို လက္ေတာင္းခိုင္းရန္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အပါေခၚသည္။

ကမၻာေက်ာ္ စီတီဒဗလ်ဴသို႔ ပိုက္ဆံတစ္ျပားမွ မကုန္ဘဲ သြားရမည့္ အခြင့္အေရးကို ဘယ္သူက လက္လြတ္ခံမည္နည္း။ သို႔ႏွင့္ ဆရာမာန္ျမင့္ႏွင့္အတူ ကၽြန္ေတာ္က ေလယာဥ္ေပၚသို႔ ေရာက္ခဲ႔ရသည္။ ဟာ႐ိုးေရာ္ဘင္ ေလေၾကာင္းလိုင္းမွ ေလယာဥ္မယ္ေလးမ်ားမွာ လွပသေလာက္ အလြန္ ေဖာ္ေရြသည္။ ေလယာဥ္ေပၚ ေကၽြးေသာ အစားအစာမ်ားမွာလဲ အရသာ ထူးကဲလွသည္။

ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ျခင္းမရွိပဲ ေဒသစံေတာ္ခ်ိန္ ညေနေျခာက္နာရီခန္႔တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေလယာဥ္ စီတီဒဗလ်ဴ၏ အာသာေဟလီေလဆိပ္သို႔ ဆိုက္ေရာက္ခဲ႔သည္။ ေလဆိပ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို လာႀကိဳသူမ်ား အဆင္သင့္ ေရာက္ႏွင့္ေနသည္။ ၿမိဳ႕ထဲသို႔ ကားျဖင့္ လာခဲ႔ၾကရာ နာရီဝက္ခန္႔ အၾကာတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တည္းခိုရမည့္ ေရႊဥေဒါင္း ဟိုတယ္သို႔ ေရာက္လာသည္။

ေရႊဥေဒါင္း ဟိုတယ္မွာ ၾကယ္ငါးပြင့္ အဆင့္ရွိ ဟုိတယ္ႀကီးတစ္ခု ျဖစ္သည္။ ျမန္မာျပည္မွ နာမည္ေက်ာ္ စာေရးဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္းကို ဂုဏ္ျပဳေသာအားျဖင့္ ေရႊဥေဒါင္း ဟိုတယ္ဟု မွည့္ေခၚထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ဟိုတယ္ အဝင္ဝတြင္ ေဆးတံေသာက္ေနေသာ ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္း၏ ႐ုပ္ထုႀကီးကို ေတြ႕လိုက္ရာ ၾကည္ႏူးစိတ္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ တုန္လႈပ္သြားသည္။ ဆရာႀကီးသာ သက္ရွိထင္ရွား ရွိခဲ႔လွ်င္ သူ႔ကို ဂုဏ္ျပဳမွည့္ေခၚထားေသာ ဤဟိုတယ္ႀကီးကို ၾကည့္၍ ဘယ္ေလာက္မ်ား ဝမ္းသာအားရ ျဖစ္လိုက္မည္နည္း။

ထိုေန႔ညစာကို ဟိုတယ္ လုပ္ငန္းရွင္မ်ားက ကၽြန္ေတာ္တို႔အား ဤဟိုတယ္ရွိ ေသာ္တာေဆြ ခန္းမမွာ တည္ခင္းဧည့္ခံသည္။ စာေရးဆရာႀကီး ေသာ္တာေဆြကို ဂုဏ္ျပဳမွည့္ေခၚထားေသာ ခန္းမ ျဖစ္ၿပီး ခန္းမ အလည္ေကာင္က ေရပန္းမ်ားၾကားတြင္ ဆရာေသာ္တာေဆြ၏ ပံုတူ ႐ုပ္ထုကို ေတြ႕ရသည္။ ေသာ္တာေဆြမွာ ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္း၏ တပည့္ရင္း ျဖစ္သည္။ သူတို႔ ဆရာတပည့္ႏွစ္ဦးကို ဟိုတယ္တစ္ခုအတြင္း ယွဥ္တြဲ ေတြ႕ရသည္မွာ စီတီဒဗလ်ဴမွ လူႀကီးမ်ား၏ စိတ္ကူး ေကာင္းမႈဟု ယူဆႏိုင္သည္။ ဆရာေသာ္တာေဆြ၏ ႐ုပ္ထုရွိရာသို႔ အရက္ခြက္ကို ေျမွာက္လိုက္ၿပီး ဆရာ ေကာင္းရာ သုဂတိ လားပါေစဟု ကၽြန္ေတာ္ ဆုေတာင္း ေနမိသည္။ ထိုညက ဆရာမာန္ျမင့္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ဦးစလံုး ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္။ ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္းႏွင့္ ဆရာေသာ္တာေဆြတို႔၏ စာမ်ားအေၾကာင္း ညဥ့္နက္သည္အထိ ေျပာျဖစ္ခဲ႔ၾကသည္။

ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္စာကို မႏၱေလးမုန္႔တီျဖင့္ ဧည့္ခံသည္။ မုန္႔တီမွာ လွ်ာစြဲေအာင္ ေကာင္းလွသည္။ ဆရာမာန္ျမင့္မွာ အလြန္စပ္စုသူ ျဖစ္သည္။ “မႏၱေလး မုန္႔တီကို ဒီမွာ ဘယ္လို ေခၚသလဲ မသိဘူးကြ၊ ေမးၾကည့္ရေအာင္” ဆိုၿပီး ဟိုတယ္ စားပြဲထိုးကို ေမးေနသည္။ စားပြဲထိုးေကာင္ေလးက “ေခ်ာအိမာန္ မႏၱေလး မုန္႔တီလို႔ ေခၚပါတယ္ ခင္ဗ်ာ“ ဟု ျပန္ေျဖသည္။ ဆရာမာန္ျမင့္က လက္မေထာင္လိုက္ၿပီး “ေတြ႕တယ္မဟုတ္လား၊ ငါတို႔ မာန္ေတြ စီတီဒဗလ်ဴမွာ ေကာင္းစားေနတယ္ကြ” ဟု ဂုဏ္ယူ ဝင့္ႂကြားစြာ ေျပာလိုက္သည္။

ထိုေန႔ တစ္ေန႔လံုး စီတီဒဗလ်ဴကို လည္ပတ္ရမည့္ ေန႔အျဖစ္ သတ္မွတ္ၿပီး ဟိုတယ္ လုပ္ငန္းရွင္မ်ားက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ကားတစ္စီးႏွင့္ ဧည့္လမ္းညႊန္တစ္ေယာက္ ေပးထားသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ျမန္မာ စာေရးဆရာႏွင့္ ကဗ်ာဆရာမ်ား၏ နာမည္ႏွင့္ ေနရာမ်ားသို႔ လိုက္ပို႔ရန္ ေျပာလိုက္သည္။ သို႔ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကားသည္ ပန္းၿခံႀကီးတစ္ခုထဲသို႔ ေရာက္လာသည္။

ပန္းၿခံ၏ အဝင္ဝမွာ မိႈင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဗိမာန္ ဟူေသာ ဆိုင္းဘုတ္ႀကီး ေတြ႕ရသည္။ ကားထဲမွ ဆင္းလိုက္ၾကရာ ေမႊးပ်ံ႕ေသာ ပန္းရနံ႔တို႔က ဆီးႀကိဳေနသည္။ လွပေသာ ေရာင္စံုပန္းမ်ားမွာ မနက္ခင္း ေနျခည္ ႏုႏုေအာက္တြင္ အလွခ်င္း ၿပိဳင္ေနၾကသည္။ ပန္းၿခံ၏ အလယ္တြင္ သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း ႐ုပ္ထုႀကီးကို ေတြ႕ရသည္။ ေခါင္းတြင္ အုပ္ေပါင္းေပါင္းထားၿပီး ျမန္မာဆန္ဆန္ တိုက္ပံု၊ ေတာင္ရွည္ပုဆိုးတို႔ကို ဝတ္ဆင္ထားသည္။ ညာလက္ကို ေဘးသို႔ ဆန္႔တန္းထားၿပီး ထိုလက္ေပၚတြင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ခ်ိဳးငွက္တစ္ေကာင္ နားေနဟန္ ထုလုပ္ထားသည္။ ကြမ္းအစ္တစ္လံုး ေသွ်ာင္တစ္ထံုးႏွင့္၊ ရင္ဖံုးအကၤ်ီ ဖ်င္ပင္နီႏွင့္၊ ေယာထည္ပုဆိုး မင္ေၾကာင္ထိုးႏွင့္၊ အဘိုးကဝိ ပညာရွိ ကို သတိရမိေနသည္။ အဘိုး ေမတၱာ ေစတနာႏွင့္ သစၥာဉာဏ္ေရာင္ ေနႏွယ္ေျပာင္၍ ျပည္ေထာင္တစ္လႊား ေဝးေျမျခားတိုင္ ထင္ရွားေက်ာ္ေစာ ခဲ႔ေလၿပီ။ ဆရာမာန္ျမင့္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ဦးသား သမိုင္းတြင္သည့္ မိႈင္းသခင္ကို ႐ိုက်ိဳးစြာ ကန္ေတာ့လိုက္ၾကသည္။

ထိုပန္းၿခံႏွင့္ ကပ္လ်က္တြင္ ျမသန္းတင့္ သစ္ခြဥယ်ာဥ္ႀကီး ရွိေနသည္။ ကမၻာေပၚရွိ သစ္ခြပင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးကို စုေဆာင္းျပသ ထားသည္။ သစ္ခြပန္းမ်ားမွာ ျဖဴနီညိဳျပာ ေရာင္စံုျဖာလ်က္ အလွေပၚ အယဥ္ဆင့္ၿပီး တင့္ခ်င္တိုင္း တင့္တယ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ဦးသား ကြယ္လြန္သြားရွာၿပီ ျဖစ္ေသာ ဆရာျမကို သတိရေနမိသည္။ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ လူခ်င္း တစ္ခါမွ မေတြ႕ဖူးခဲ႔။ သို႔ေသာ္ သူ႔စာမ်ားမွာ ကၽြန္ေတာ္၏ ခ်စ္သူမ်ား ျဖစ္သည္။ ဓားေတာင္ကို ေက်ာ္၍ မီးပင္လယ္ကို ျဖတ္မည္ ပင္ကိုေရးဝတၱဳက ကၽြန္ေတာ့္ရင္ကို လႈပ္ခတ္ခဲ႔သည္။ စစ္ႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ေလ႐ူးသုန္သုန္၊ ခန္းေဆာင္နီအိပ္မက္၊ သုခၿမိဳ႕ေတာ္၊ အခ်စ္မိုးေကာင္းကင္ စေသာ ဘာသာျပန္ ဝတၱဳမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကို ကမၻာစာေပေလာကထဲ ဆြဲေခၚသြားခဲ႔သည္။ တကယ္ေတာ့ သူသည္ အစားထိုးမရေသာ စာေပ ဥယ်ာဥ္မွဴးႀကီး ျဖစ္သည္။

သူ၏ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈကို ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ အံ့ဩသည္။ သူလို စာေတြအမ်ားႀကီး ေရးဖို႔ မဆိုထားႏွင့္၊ သူေရးၿပီးေသာ စာမ်ားကိုပင္ ကၽြန္ေတာ္ ကုန္ေအာင္ မဖတ္ႏိုင္။ သူေရးခဲ႔ေသာ စာမ်ားသည္ ဤသစ္ခြ ဥယ်ာဥ္ႀကီးထက္ ႀကီးက်ယ္ ခမ္းနား၍ ဤသစ္ခြပင္မ်ားထက္ အဆမ်ားစြာ လွပသည္။ အို ဥယ်ာဥ္မွဴး၊ အသင္ကား ကမၻာေျမ၏ လာျခင္းေကာင္းသူ တစ္ဦးျဖစ္ၿပီး သင္ေသသြားေတာ့လည္း လူ႔သမိုင္းအတြက္ အဖိုးထိုက္တန္ ပန္းပြင့္မ်ားကို ခ်န္ရစ္ထားခဲ႔သူ အံ့ဖြယ္ သူရဲေကာင္းပါ တကား။

ဧည့္လမ္းညႊန္ေလးက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ငါးထပ္ အေဆာက္အအံုႀကီးတစ္ခုသို႔ ေခၚလာပါသည္။ “ဒါ လူထု စာၾကည့္တိုက္” ဟု ေျပာသည္။ စာၾကည့္တိုက္ေရွ႕တြင္ လူထုဦးလွႏွင့္ ေဒၚအမာ ယွဥ္တြဲ ရပ္ေနပံု ႐ုပ္ထုႀကီးကို ေတြ႕ရသည္။ ျမန္မာဆန္ဆန္ အလြန္ က်က္သေရ ရွိလွသည္။ “သူတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံဟာ တစ္သက္လံုး စာေပအလုပ္ပဲ လုပ္သြားၾကတယ္။ လူထုဆိုတဲ႔ နာမည္နဲ႔ လိုက္ဖက္ေအာင္ လူထုဘက္က ရပ္တည္ခဲ႔ၾကတယ္။ သူတို႔ စာေတြမွာ အမွန္တရား၊ ႐ိုးသားမႈနဲ႔ ေစတနာေတြကို ရွာေဖြေတြ႕ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူတို႔ စာေတြဟာ ဘယ္ေခတ္ ဘယ္အခါမွ ႐ိုးမသြားဘူး။ သမိုင္းတစ္ေလွ်ာက္ အဖိုးတန္ စိန္ပြင့္ေတြလို လင္းလက္ေတာက္ပေနခဲ႔တယ္” စာၾကည့္တိုက္တြင္ ကမၻာ့ႏိုင္ငံ အသီးသီးမွ စာအုပ္အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ကြန္ပ်ဴတာႏွင့္ စီဒီမ်ားစြာ ေတြ႔ရသည္။ လူမ်ားစြာ ဖတ္႐ႈေလ့လာ ေနၾကသည္။ လူထုကား ယခုအခ်ိန္အထိ လူမ်ားစြာ၏ နား မ်က္စိကို ဖြင့္ေပးေနဆဲ ျဖစ္သည္။

ေန႔လယ္စာ စားရန္အတြက္ ဧည့္လမ္းညႊန္ေလးက စားေသာက္ဆိုင္ႀကီး တစ္ခုသို႔ ေခၚလာသည္။ “ဒီဆိုင္က ျမန္မာထမင္းဟင္း ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းတယ္“ ဟု လည္း ေျပာသည္။ ဆိုင္နာမည္က ထူးထူးဆန္းဆန္း MOE (G) ZAW MYANMAR FOOD CENTER တဲ့။ ဆိုင္နာမည္ကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ ဝမ္းသာသြားသည္။ ဂေဇာ္ဆိုမွေတာ့ အရက္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရႏိုင္မည္။ အရက္ေကာင္းေကာင္း ေသာက္ရေတာ့မည္ ျဖစ္၍ အူျမဴးေနသည္။

“ဒီဆိုင္ဖြင့္တာ မၾကာေသးဘူး ခင္ဗ်၊ တစ္ပတ္ေလာက္ပဲ ရွိေသးတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံက နာမည္ႀကီး ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ လာဖြင့္သြားတာ။ ဆံပင္ ရွည္ရွည္နဲ႔ ႐ုပ္က ေတာ္ေတာ္ေျဖာင့္တယ္။ ႐ုပ္ရွင္မင္းသား ေအာက္ေမ့ရတယ္။ ဒီစီတီဒဗလ်ဴက ေကာင္မေလးေတြဆို သူ႔ကို ျမင္ေတာ့ သည္းသည္းကို လႈပ္ေနတာပဲ“
ဧည့္လမ္းညႊန္၏စကားေၾကာင့္ မိုးဂေဇာ္ဆိုေသာ ကဗ်ာဆရာကို စဥ္းစားေနမိသည္။ ဘယ္သူမ်ားပါလိမ့္ဟု ေတြးရင္း ဆိုင္ထဲသို႔ ဝင္လာရာ စပို႔ရွပ္လက္တို၊ ဂ်င္းေဘာင္းဘီရွည္ ဝတ္ဆင္ထားေသာ ကဗ်ာဆရာ မိုးဃ္းေဇာ္၏ ပံုတူ႐ုပ္ထုႀကီးက ၿပံဳး၍ ႏႈတ္ဆက္ေနသည္။ “အရက္ရလား” ဟု ေမးရာ “မရပါဘူးခင္ဗ်ာ” ဆိုေသာ အေျဖေၾကာင့္ ထိုယစ္ေကာင္ ကဗ်ာဆရာကို ေဒါပြမိသည္။ သို႔ေသာ္ မိုးဃ္းေဇာ္၏ ထမင္းႏွင့္ ဟင္းက အလြန္ေကာင္းပါဘိ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဗိုက္ကားေအာင္ စားလိုက္ၾကသည္။

ထမင္းစားၿပီး ကားျဖင့္ လာခဲ႔ၾကရာ ျမစ္ကူးတံတားတစ္ခုသို႔ ေရာက္လာသည္။ အဝင္ဝမွာ ရွိေသာ ဆိုင္းဘုတ္ကို ညႊန္ျပရင္း ဧည့္လမ္းညႊန္ေလးက “ဒါ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ ျမစ္ကူးတံတားေလ” ဟု ေျပာျပေနသည္။ “လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ သမိုင္းကို ေခတ္ႀကီးက သူ႔ပခံုးေပၚ တင္ေပးလိုက္တဲ႔ တာဝန္ကို သူ ဘယ္ေလာက္ ေက်ပြန္ေအာင္ ထမ္းေဆာင္ခဲ႔သလဲဆိုတဲ႔ အခ်က္နဲ႔ တိုင္းတာရမယ္” ဆိုေသာ ထိုစာေရးဆရာကို သတိရေနမိသည္။ ေလာကဓံ၏ အထုအေထာင္းကို ခံရင္း သူက ေခတ္သစ္ႀကီးတစ္ခုကို ထုဆစ္ေနခဲ႔သည္။ ယခုေတာ့ သူက တံတားႀကီး တစ္စင္း။ ေခတ္ေဟာင္းႏွင့္ ေခတ္သစ္ကို ေပါင္းကူးေပးခ်င္ေသာ ထိုစာေရးဆရာက တကယ္လည္း တံတားႀကီး တစ္စင္းပါ။ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ တံတားေပၚကို ျဖတ္သြားရင္း ေသြးျခင္းျခင္းရဲ႕ေနသည့္ သူ႔ေက်ာေပၚက ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္မ်ားကို ျမင္ေယာင္ေနမိသည္။ အို စာေရးဆရာ၊ သင့္သမိုင္းကား ဘယ္ေတာ့မွ မေသ၊ ကမၻာေျမႏွင့္အမွ် ထာဝရ တည္တံ့ေနပါမည္။

ညိဳ႕ညိဳ႕ဆိုင္းဆိုင္း ေတာအုပ္ႀကီးတစ္ခုသို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကားကေလး ေရာက္လာသည္။ “အဲဒီ ေတာအုပ္ႀကီးကို မင္းသုဝဏ္ ေဘးမဲ႔ေတာလို႔ ေခၚတယ္။ ေတာအုပ္ရဲ႕ ဟိုးေနာက္ဘက္က မိႈင္းပ်ပ် ေတာင္တန္းႀကီးကို ေတြ႕တယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒါ ေဇာ္ဂ်ီေတာင္တန္းေပါ့” ဧည့္လမ္းညႊန္ေလးက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေျပာျပေနသည္။ ေတာအုပ္ႏွင့္ ေတာင္တန္း၊ ေတာင္တန္းႏွင့္ ေတာအုပ္။ ေခတ္စမ္းညီေနာင္က ဟိုအရင္ကလို အၿမဲမခြဲ တတြဲတြဲ ရွိေနပါကလား။

ထေလာ့ ျမန္မာ၊ ျမန္မာ ထေလာ့

အားမေလ်ာ့ႏွင့္၊ မေလွ်ာ့လုံ႔လ
သူက စ၍၊ ငါက အားလံုး
လက္႐ံုးျမားေျမာင္၊ ဉာဏ္ျမားေျမာင္ႏွင့္
စြမ္းေဆာင္ၾကေလ ေဆာင္ၾကေလေလာ့။

ကၽြန္ေတာ္က ဆရာေဇာ္ဂ်ီ၏ ‘တို႔တိုင္းျပည္’ ကဗ်ာမွ ကဗ်ာတစ္ပိုဒ္ကို ရြတ္ဆိုေနမိသည္။

သူ႔ေခါင္းမွာတဲ႔ သေျပညိဳ

ငါ့ေခါင္းမွာတဲ႔ သေျပညိဳ
တို႔ေျပမွာ တို႔ေမ ကမ္းပါတဲ႔
သေျပညိဳ ေရႊဘိုပန္းရယ္က
လန္းလ်က္ပါကို။

တစ္ဆက္တည္းပင္ ဆရာမင္းသုဝဏ္၏ ‘သေျပညိဳ’ ကဗ်ာေလးကို ေရရြတ္မိျပန္သည္။ တိုင္းျပည္အေပၚမွာ ထားခဲ႔ေသာ ထိုဆရာႏွစ္ဦး၏ ေစတနာ ေမတၱာကား ဧရာဝတီျမစ္ႀကီးလို ဘယ္ေတာ့မွ ခန္းေျခာက္လိမ့္မည္ မဟုတ္။ သူတို႔၏ စာေပ၊ ကဗ်ာေတြကလည္း သမိုင္းတစ္ေလွ်ာက္ ျမစ္ဧရာလို တသြင္သြင္ စီးဆင္းေနမည္ မုခ် ျဖစ္သည္။

ေတာအုပ္အတြင္းသို႔ ဝင္ခဲ႔ၾကရာ စမ္းေခ်ာင္းေလးတစ္ခု၏နံေဘးသို႔ ေရာက္လာသည္။ တၿငိမ့္ၿငိမ့္ စီးဆင္းေနေသာ စမ္းေရမွာ အလြန္ၾကည္လင္လွသည္။ ဟိုးေဝးေဝးမွာ စမ္းေရေသာက္ေနေသာ သမင္ေလးမ်ားကို ေတြ႕ရသည္။

“ဒါ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ စမ္းေခ်ာင္းေပါ့။ ဟိုး ေဇာ္ဂ်ီ ေတာင္တန္းေပၚက စတင္ၿပီး ဒီ မင္းသုဝဏ္ေတာအုပ္ကို ျဖတ္စီးသြားတယ္” စမ္းေခ်ာင္းေဘးမွာ လာေရာက္ အပန္းေျဖသူမ်ား ထိုင္ရန္အတြက္ ကြန္ကရစ္ခံုရွည္ႀကီးမ်ား ေဆာက္လုပ္ထားသည္။ နီးစပ္ရာ ခံုရွည္တစ္ခုကို ၾကည့္လိုက္ရာ ခံု၏ ေက်ာမွီေပၚတြင္ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ ၏ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ အဂၤလိပ္လို ေရးသားထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။

Fish
I'd been finishing
Nearly my whole a single fish
Look!
What I'd caught was the universe.
As I pulled it up My fishing rod was bent.
And Turned to a rainbow.
I was fished.

အလို ... ‘ငါး’ ကဗ်ာေလးပါလား။ ကၽြန္ေတာ္က ကဗ်ာကို ျမန္မာလို ေရရြတ္ေနမိသည္။

တစ္ဘဝလံုးလိုလို မွ်ားေနခဲ႔။

ငါးရယ္လို႔ တစ္ေကာင္တေလမွ မမိ
ၾကည့္စမ္း။
မိမယ့္မိေတာ့ စၾကဝဠာႀကီး
အေပၚကို ဆြဲတင္လိုက္ေတာ့
ငါ့ ငါးမွ်ားတံဟာ ကိုင္းညႊတ္ၿပီး
သက္တံ ျဖစ္သြား၊ ငါ့ကို ျပန္မွ်ားခဲ႔ေပါ့။

ကၽြန္ေတာ္က ခ်ီလီကဗ်ာဆရာ ဘလိုနီ႐ူဒါ၏ “သစ္ခုတ္သမား ႏိုးၾကားေလာ့” ကဗ်ာကို သတိရလာျပန္သည္။ လာမည့္ ဆည္းဆာခ်ိန္မ်ားအတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ဝိုင္အရက္မ်ားအတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ေပါင္မုန္႔ႏိုးၾကားခ်ိန္ျဖစ္တဲ႔ ၿမိဳ႕လည္ေကာင္ မနက္ခင္းအတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ လယ္ကြင္းေတြက ေမြးဖြားလာေတာ့မယ့္ ေကာက္ႏွံေတြ အားလံုးအတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ မုန္တိုင္းမိေနတဲ႔ ငွက္ငယ္ေတြရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ မိခင္ရဲ႕ ပါးျပင္ထက္က မ်က္ရည္စက္အတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ေလေကာင္းေလသန္႔နဲ႔ တူတဲ႔ စာအုပ္ေတြရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ငါ့ညီငယ္ရဲ႕ ရွပ္အကၤ်ီအတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ေသသူတိို႔ရဲ႕ ျပာမႈန္႕ေတြအတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ အသက္ရွင္ေနသူ အားလံုးအတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး။ အို စမ္းေခ်ာင္း ကဗ်ာဆရာ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အားလံုးအတြက္ ေတးဆို၍ စီးဆင္းပါေလာ့။

ထိုညက ဘားနက္ေရွာ ျပဇာတ္႐ံုမွ ျပဇာတ္တစ္ပုဒ္ ၾကည့္ရသည္။ ျပဇာတ္က ပြတ္ရွကင္၏ ပစၥတို ပစ္ခ်က္ (PISTOL SHOT)။ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ဖူးၿပီးသား ဝတၱဳျဖစ္ေသာ္လည္း ျပဇာတ္အေနႏွင့္ ၾကည့္ရေသာအခါ အလြန္ သ႐ုပ္ပါၿပီး အရသာ ရွိလွသည္။ လူငယ္ႏွစ္ဦး ရည္းစားလုရာမွ ရန္ျဖစ္ၿပီး အလွည့္က် ေသနတ္ ပစ္ရသည္။ ပထမ ပစ္ရေသာလူက ဒုတိယလူကို မွန္ေအာင္ မပစ္ႏိုင္ခဲ႔။ ဒုတိယလူက သူပစ္ရမည့္ တစ္ခ်က္ကို အေႂကြးအျဖစ္ သတ္မွတ္လိုက္သည္။ အေၾကာင္းမွာ ပထမလူက ေသရမွာကို မေၾကာက္၊ ေသျခင္းကို မထီမဲ႔ျမင္ ျပဳေနသည္။ ခ်က္ေကာင္းကို ေစာင့္ေနရာ ထိုလူ မေသခ်င္သည့္ ပူပူေႏြးေႏြး မိန္းမရခါစ အခ်ိန္သို႔ ေရာက္လာသည္။ ပ်ားရည္ဆမ္းခရီး ထြက္လာေသာ ေနရာသို႔ ဒုတိယလူက အေႂကြးတစ္ခ်က္ လာေတာင္းေသာ ဇာတ္လမ္းျဖစ္သည္။ ဒုတိယလူက ပထမလူကို ငဲ႔ညွာေသာအားျဖင့္ ေသနတ္တစ္ခ်က္ ထပ္မံ ေပးပစ္ျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ ပထမတစ္ခ်က္နည္းတူ လြဲေခ်ာ္ခဲ႔သည္။ သူက စိတ္လႈပ္ရွားေနတာကိုး။ ဒုတိယလူ ပစ္ရမည့္ အလွည့္။ ထိုသူက မွန္ေအာင္ ပစ္ႏိုင္ေသာ္လည္း တမင္ လြဲေခ်ာ္ပစ္သြားခဲ႔သည္။ ရန္သူတစ္ေယာက္အေပၚမွာ အေကာင္းဆံုး ကလဲ႔စားေခ်နည္းမွာ ခြင့္လြတ္ျခင္း မဟုတ္ပါလား။ ကမၻာေပၚမွာ ဒုတိယလူလို လူေတြမ်ားမ်ား ရွိပါေစဟု ကၽြန္ေတာ္ ဆုေတာင္း ေနမိသည္။

ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ ဆရာမာန္ျမင့္ ဖြင့္ပြဲ လုပ္ရမည့္ ကမ္းေျခဟိုတယ္သို႔ ကားႏွင့္ လာခဲ႔ၾကသည္။ ၾကယ္ငါးပြင့္ အဆင့္ရွိ ထုိဟိုတယ္ႀကီးမွာ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားလွသည္။ ဖြင့္ပြဲမွာ အထူးစည္ကားၿပီး ပင္လယ္ကမ္းေျခမွ ေဒသခံ ျပည္သူမ်ားက ဆရာမာန္ျမင့္ကို တစ္ခဲနက္ လက္ခုပ္ဩဘာ ေပးၾကသည္။ ဟိုတယ္လုပ္ငန္းရွင္မ်ားက ဆရာမာန္ျမင့္ကို လက္ေဆာင္ပစၥည္းမ်ားျဖင့္ ဂုဏ္ျပဳသည္။ ထိုမာန္ျမင့္ ကမ္းေျခဟိုတယ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေန႔လယ္စာျဖင့္ ဧည့္ခံသည့္ ပင္လယ္အစားအစာမ်ားမွာ အလြန္စားေကာင္းလွသည္။ ေန႔လယ္စာစားၿပီး ေနာက္ ဟိုတယ္လုပ္ငန္းရွင္မ်ားကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ တည္းခိုရာ ေရႊဥေဒါင္း ဟိုတယ္သို႔ ျပန္ခဲ႔ၾကသည္။

ဟိုတယ္ဧည့္ခမ္းတြင္ လူတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေစာင့္ႀကိဳေနသည္။ သူ႔ကိုယ္သူ ေဒးဗစ္ဘက္ခမ္းဟု မိတ္ဆက္သည္။ ေဘာ္လံုးစတား ေဒးဗစ္ဘက္ခမ္းႏွင့္ နာမည္တူေသာ္လည္း သူ႔ပံုစံမွာ ညႇင္းသိုးသိုးႏွင့္ ညႇိဳးညိႇဳးႏြမ္းႏြမ္း ျဖစ္သည္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို “လူႀကီးမင္းကေကာ ဒီကေန႔ ဖြင့္ပြဲလုပ္တဲ႔ ဒီက မစၥတာ မာန္ျမင့္လို စာေရးဆရာ ဟုတ္ပါသလား” ဟု ေမးလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က “စာေရးဆရာ ဟုတ္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အေရးမပါတဲ႔ ေဝေလေလ စာေရးဆရာပါ” ဟု ျပန္ေျဖသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အေျဖကို ၾကားေသာအခါ သူ႔မ်က္ႏွာ ဝင္းလက္သြားသည္။

“ေဝေလေလ စာေရးဆရာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ လူႀကီးမင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ကူညီပါ”

“ကၽြန္ေတာ္ ဘာမ်ား ကူညီရမလဲ”

“ဒီလိုပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္လုပ္တဲ႔ ေနရာေလးကို နာမည္ ေပးခ်င္လို႔ပါ။ လူႀကီးမင္းက စာေရးဆရာဆိုေတာ့ လူႀကီးမင္းရဲ႕ နာမည္ေလးကို အသံုးျပဳခ်င္ပါတယ္”

“မစၥတာ ဘက္ခမ္း ဘာအလုပ္လုပ္တယ္ဆိုတာ သိပါရေစ”

သူက အိုးတိုးအမ္းတမ္းျဖင့္ -

“ကၽြန္ေတာ္က သုဘရာဇာ လုပ္ပါတယ္”

မ်က္လံုးျပဴးသြားၿပီး ကၽြန္ေတာ္က -

“ဒါဆို ခင္ဗ်ား အလုပ္လုပ္တဲ႔ ေနရာက သုသာန္ေပါ့၊ ဟုတ္လား”

“ဟုတ္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ”

“ေဟ့လူ ခင္ဗ်ား လာေနာက္ေနတာလား”

“မေနာက္ပါဘူး ခင္ဗ်ာ၊ တကယ္ ေျပာတာပါ။ လူႀကီးမင္းတို႔ ျမန္မာျပည္က သုသာန္ေတြမွာ နာမည္ ရွိတယ္ မဟုတ္လား”

“အင္း ရွိပါတယ္၊ ေရေဝးသုသာန္၊ ၾကာနီကန္သုသာန္ စသျဖင့္ေပါ့”

“ဒီမွာေတာ့ သုသာန္နာမည္ကို ႀကံဳသလို မွည့္လို္႔ မရဘူးခင္ဗ်၊ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ရဲ႕ နာမည္မွည့္မွ ျဖစ္ေနတယ္”

“မမွည့္ဘဲ ေနပါလားဗ်ာ”

“ကိုယ္ အလုပ္လုပ္တဲ႔ ေနရာေလးေတာ့လည္း သူမ်ားနည္းတူ နာမည္ေလးတစ္ခု ေပးခ်င္တာေပါ့ဗ်ာ။ လူေသလို႔ အသုဘခ်ေတာင္မွ ဘယ္သုသာန္မွာ သၿဂဳႌဟ္မွာလဲဆိုရင္ နာမည္မရွိေတာ့ လိုက္ပို႔ရတဲ႔ လူေတြ ေတာင္သြားရမလို ေျမာက္သြားရမလို ခြက်တာေပါ့။ အဲဒါ စာေရးဆရာရဲ႕ နာမည္ေလး ကၽြန္ေတာ္တို႔ သုသာန္အတြက္ ခ်ီးျမႇင့္ေစခ်င္ပါတယ္”

မ်က္ႏွာႀကီး နီေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆရာမာန္ျမင့္က ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး ၾကည့္ေနသည္။ “ကိုယ့္လူေတာ့ ထီေပါက္ၿပီ၊ ပြတာပဲ။ လက္လြတ္မခံနဲ႔” ဟု ေျပာၿပီး ပစၥည္းမ်ား သိမ္းဆည္းရန္ ဟိုတယ္ခန္းဆီိသို႔ ထြက္သြားေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္က ေဒးဗစ္ဘက္ခမ္းကို ေခါင္းယမ္းျပလိုက္ၿပီး -

“ဝမ္းနည္းပါတယ္ခင္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ သုသာန္ကို မဂၤလာမရွိတဲ႔ အမဂၤလာေနရာတစ္ခုလို႔ ယူဆပါတယ္။ ဒီလို အမဂၤလာ ေနရာမ်ိဳးမွာ ကၽြန္ေတာ့္ နာမည္ကို အတပ္မခံႏိုင္ပါဘူး။ လူႀကီးမင္း ျပန္ပါေတာ့”

မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္ သူက -

“စဥ္းစားပါဦး စာေရးဆရာရယ္၊ တကယ္ေတာ့ သုသာန္က အမဂၤလာ ေနရာ မဟုတ္ပါဘူး။ အလြန္ မဂၤလာရွိတဲ႔ ေနရာတစ္ခုပါ”

“ဘာဗ် … သုသာန္က အလြန္ မဂၤလာရွိတဲ႔ ေနရာ ဟုတ္လား”

“ဟုတ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ၊ သုသာန္ဆိုတာ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ လူတိုင္းသြားရမယ့္ ေနရာပါ။ အေမရိကန္လည္း သြားရမယ္။ ျမန္မာလည္း သြားရမယ္။ ဂ်ပန္လည္း သြားရမယ္။ ခရစ္ယာန္လည္း သြားရမယ္။ မြတ္စလင္လည္း သြားရမယ္။ ဗုဒၶဘာသာလည္း သြားရမယ္။ ေမြးကင္းစကေလးလည္း သြားရမယ္။ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြလည္း သြားရမယ္။ ေယာက္်ားလည္း သြားရမယ္။ မိန္းမလည္း သြားရမယ္။ လူမည္းလည္း သြားရမယ္။ လူျဖဴလည္း သြားရမယ္။ က်ိက်ိတက္ ခ်မ္းသာတဲ႔ ဘီလ်ံနာေတြလည္း သြားရမယ္။ ကုန္းေကာက္စရာ မရွိတဲ႔ လူမြဲေတြလည္း သြားရမယ္။ အေမရိကန္နဲ႔ အဂၤလိပ္လို မိတ္ေဆြေတြလည္း သြားရမယ္။ အစၥေရးနဲ႔ ပါလက္စတိုင္းလို ရန္သူေတြလည္း သြားရမယ္။ ဆရာတို႔လို ပညာတတ္တဲ႔ မဟာကဝိေတြလည္း သြားရမယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို နကန္းတစ္လံုး မသိတဲ႔ ပညာမဲ့ေတြလည္း သြားရမယ္”

“ဒီလို လူတိုင္း သြား႐ံုနဲ႔ မဂၤလာ ရွိေရာလားဗ်”

“စာေရးဆရာ စဥ္းစားပါ ခင္ဗ်ာ။ ဒီကမၻာႀကီးရဲ႕ ေနရာတိုင္းမွာ ပဋိပကၡေတြ၊ စစ္ပြဲေတြ၊ အၾကမ္းဖက္မႈေတြ၊ ဖိႏွိပ္အႏိုင္က်င့္မႈေတြ၊ ရက္စက္ယုတ္မာမႈေတြ၊ လူမ်ိဳးအသားအေရာင္ အဆင့္အတန္း ခြဲျခားမႈေတြကို ေတြ႔ေနရပါတယ္။ မနက္တိုင္း သတင္းစာ လွန္လိုက္ရင္ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြ အၿမဲတေစ ပါေနတယ္ဆိုတာ လူႀကီးမင္း ေတြ႔ပါလိမ့္မယ္။ လူမ်ိဳးေပါင္းစံု၊ ဘာသာေပါင္းစံု၊ အသက္အရြယ္ေပါင္းစံု၊ ေယာက္်ားေပါင္းစံု၊ မိန္းမေပါင္းစံု၊ လူျဖဴလူမည္းေပါင္းစံု၊ ခ်မ္းသာဆင္းရဲ ေပါင္းစံု၊ မိတ္ေဆြရန္သူ ေပါင္းစံု၊ ပညာရွိ ပညာမဲ႔ ေပါင္းစံု ဘာပဋိပကၡ ဘာစစ္ပြဲမွ မရွိပဲ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အတူယွဥ္တြဲ ေနႏိုင္တဲ႔ ေနရာတစ္ခုပဲ ရွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ သုသာန္ပါ”

“သုသာန္ ဟုတ္လား”

“ဟုတ္ပါတယ္၊ အသက္ရွင္ရတာ ဒုကၡမ်ားသေလာက္ ေသျခင္းတရားက ၿငိမ္းခ်မ္းပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သုသာန္ဟာ အလြန္ မဂၤလာရွိတဲ႔ ေနရာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတာေပါ့။ ေနာက္ လူႀကီးမင္းလည္း သိတဲ႔ အတိုင္း ျမင့္ျမတ္တဲ႔ ဘဝတစ္ပါးကို ကူးေျပာင္းဖို႔အတြက္ ဒီသုသာန္ဆိုတဲ႔ ေနရာကို မျဖတ္ဘဲ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒီေတာ့ သုသာန္ဆိုတာ အမဂၤလာဆိုတဲ႔ ေရွး႐ိုးအယူစြဲကို ေဖ်ာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ မဂၤလာရွိတဲ႔ သုသာန္ေလးအတြက္ လူႀကီးမင္းရဲ႕ နာမည္ကို ခ်ီးျမႇင့္ေပးဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံပါတယ္”

ေျပာေျပာဆိုဆို သူက အိတ္ကပ္ထဲမွ ေငြစကၠဴအခ်ိဳ႕ကို ထုတ္ယူလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို လက္ကမ္းလိုက္ၿပီး -

“မ်ားေတာ့ မမ်ားဘူးေပါ့ခင္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ငယ္သားေတြ တစ္လစာရတဲ႔ က်င္းတူးခပါ။ လူႀကီးမင္းရဲ႕ နာမည္အသံုးျပဳခအတြက္ ပူေဇာ္တယ္လို႔ သေဘာထားလိုက္ပါ”

ကၽြန္ေတာ္ ခါးခါးသီးသီး လက္ကာလိုက္ၿပီး -

“ဝမ္းနည္းပါတယ္ မစၥတာ ဘက္ခမ္း၊ ခင္ဗ်ားေျပာသလို သုသာန္ဟာ မဂၤလာရွိတဲ႔ ေနရာ ျဖစ္ဦးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ကို အဲဒီေနရာအတြက္ လံုးဝ အသံုး မခံႏိုင္ပါဘူး”

“သုသာန္အတြက္ နာမည္တစ္ခု ေပးလိုက္ရတာ ရွက္စရာ မဟုတ္ပါဘူး ခင္ဗ်ာ။ လူ႔က်င့္ဝတ္သိကၡာ ေဖာက္ဖ်က္တဲ႔ အလုပ္ကသာ ရွက္စရာပါ။ သုသာန္အတြက္ နာမည္ေပးလိုက္ျခင္းဟာ အလြန္ရဲဝံ႔တဲ႔ အလုပ္ျဖစ္ၿပီး ေတြးၾကည့္ရင္ ဂုဏ္ယူစရာေတာင္ ေကာင္းပါတယ္။”

“ကၽြန္ေတာ္ ဂုဏ္ယူခ်င္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမကေတာ့ ဂုဏ္ယူႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး ခင္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ကို သုသာန္တစ္ခုအတြက္ ေပးခဲ႔တယ္ဆိုတဲ႔ သတင္း သူ ၾကားရင္ မိုးမီးေလာင္လိမ့္မယ္။ ကဲကဲ ခင္ဗ်ာ ျပန္ပါေတာ့”

ေဒးဗစ္ဘက္ခမ္းက စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျပန္ရန္ျပင္သည္။ မျပန္ခင္ သူက “စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာေတြကို ကၽြန္ေတာ္ အထင္လည္း ႀကီးတယ္၊ ေလးလည္း ေလးစားတယ္။ စာေရးဆရာ ကဗ်ာဆရာ အမ်ားႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ သုသာန္အတြက္ နာမည္ေပးဖို႔ ကမ္းလွမ္းခဲ႔ဖူးတယ္။ သူတို႔လည္း ခင္ဗ်ားလိုပဲ ေၾကာက္လန္႔တၾကား ျငင္းပယ္ခဲ႔ၾကတယ္။ ဘယ္ေလာက္ အျမင္က်ယ္တဲ႔ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သုသာန္လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ တီေကာင္ကို ဆားနဲ႔တို႔သလို တြန္႔သြားၾကတယ္။ အမွန္တရားအတြက္ ရဲရင့္ပါတယ္ဆိုတဲ႔ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာေတြဟာ သုသာန္တစ္ခုအတြက္ေတာ့ လံုးလံုးႀကီး သတၱိမရွိၾကဘူး။ ပညာရွိႀကီး ဆိုခရက္တီးလို အမွန္တရားအတြက္ အဆိပ္ေသာက္ရဲတဲ႔ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာေတြဟာ သုသာန္တစ္ခုအတြက္ေတာ့ သူတို႔ နာမည္ေလးကို အပြန္းအပဲ႔ အထိအရွ မခံႏိုင္ၾကဘူး။ သုသာန္ဆိုတာ အ မဂၤလာပါကြာ ဆိုတဲ႔ ဥခြံထဲက ႐ုန္းထြက္ႏိုင္တဲ႔ သူရဲေကာင္းတစ္ေယာက္ ေပၚလာႏိုးႏိုးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္မိေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြဟာ အႀကိမ္ႀကိမ္ သဲထဲ ေရသြန္ ျဖစ္ခဲ႔ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ စီတီဒဗလ်ဴ ၿမိဳ႕သားတစ္ေယာက္ပါ။ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာေတြကို ခ်စ္ဆဲ၊ ေလးစားဆဲပဲ၊ တစ္ေန႔ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သုသာန္ေလးအတြက္ နာမည္တစ္လံုး စြန္႔လႊတ္ အနစ္နာခံမယ့္ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ေယာက္ ရွိေနလိမ့္မယ္လို႔ ယံုၾကည္ေနတုန္းပဲ”

သူက သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ခ်လိုက္သည္။ ၿပီးမွ -

“အခုခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားေနတာက ဆရာသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အမည္မဲ႔ သုသာန္ေလးအတြက္ ဂုဏ္ယူစရာ သူရဲေကာင္း ျဖစ္ခဲ႔ရင္ ဂုဏ္ယူစရာ သူရဲေကာင္းျဖစ္ခဲ႔ရင္ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းမလဲဆိုတဲ႔ အခ်က္ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ငဲ႔ညႇာေသာအားျဖင့္ ေနာက္ဆံုး အေနနဲ႔ ဆရာ စဥ္းစားေပးပါဦး။”

သူက အားကိုးတႀကီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ေနျပန္သည္။
ကၽြန္ေတာ္က ေခါင္းယမ္းလိုက္ၿပီး -

“ခင္ဗ်ား လုပ္ငန္းက စာအုပ္အေဟာင္း ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ကေလး ျဖစ္ခဲ႔ရင္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ကို အသံုးျပဳဖို႔ ဝန္မေလးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အခုဟာက သုသာန္တစ္ခု ျဖစ္ေနတယ္။ ခင္ဗ်ားေျပာသလို ခင္ဗ်ားတို႔ သုသာန္ကို ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ ေပးလုိက္ပါၿပီတဲ႔။ ျမန္မာႏိုင္ငံက ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြေတြ စာေရးဆရာေတြ စီတီဒဗလ်ဴကို လာလည္ၾကမယ္ဗ်ာ။ ၿမိဳ႕ေတာ္လမ္းညႊန္စာအုပ္မွာ သူတို႔က ကၽြန္ေတာ့္နာမည္နဲ႔ သုသာန္ကို ေတြ႕သြားၾကမယ္။ “စီတီဒဗလ်ဴ မွာ ခင္မ်ားနာမည္နဲ႔ ေနရာကို ေတြ႕ခဲ႔ရတယ္ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သြားမလည္ခဲ႔ဘူး။ ဒီလို ေနရာမ်ိဳးကလည္း လည္ဖို႔ပတ္ဖို႔ထက္ တစ္သက္မွာ တစ္ခါပဲ သြားဖို႔ ေကာင္းတာကိုးဗ်” လို႔ ၿပံဳးစိစိနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဝိုင္းေနာက္တဲ႔ ဒဏ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ခံႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က မည္ကာမတၱ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ဆိုတာ ေျပာခဲ႔ၿပီးပါၿပီ။ ေနာက္ ခင္ဗ်ား ေမွ်ာ္လင့္သလို ဂုဏ္ယူစရာေကာင္းတဲ႔ သူရဲေကာင္း စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ မဟုတ္တာ ဝမ္းနည္းပါတယ္”

ေဒးဗစ္ဘက္ခမ္းက နီးစပ္ရာ ခံုတစ္ခုေပၚတြင္ အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။

“ဘုရား … ဘုရား အမွန္တရားကို ျမတ္ႏိုးၿပီး ေလာကေကာင္းက်ိဳးကို ေဆာင္ရြက္မယ္ ဆိုတဲ႔ စာေရးဆရာေတြက နာမည္ တစ္လံုးက် ေတာ္ေတာ္ ႏွေျမာပါလား။ ေလာကႀကီးအတြက္ ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းစရာပဲ” မ်က္ႏွာကို လက္ဝါးႏွင့္ အုပ္ရင္းက တတြတ္တြတ္ ေရရြတ္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္ မတ္တတ္ရပ္လိုက္ၿပီး ေလးကန္ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားႏွင့္ တေရြ႕ေရြ႕ ေက်ာခိုင္း ထြက္ခြာသြားေလသည္။


နတ္မွဴး
သမိုင္းမဲ႔ ေကာင္းကင္ ဝတၱဳတိုစု စာအုပ္မွ


ေနာက္လည္း ဆရာနတ္မွဴးရဲ႕ ခုလို အေတြးဆန္းဆန္း ဝတၱဳတိုေလးေတြ ဖတ္ခ်င္ရင္ ေအာ္ၿပီး ေတာင္းဆိုႏိုင္ပါတယ္။ အားမနာပါနဲ႔ လက္ေညာင္းရင္လည္း က်ေနာ္ ေက်နပ္ပါတယ္။ ဒီဝတၱဳတိုထဲမွာ ပါတဲ႔ ဆရာမာန္ျမင့္ရဲ႕ ျမန္မာျပည္မွာ လုပ္သည္ႏွင့္ အျခား ဝတၱဳတိုမ်ား စာအုပ္က ရြာမွာက်န္ခဲ႔လို႔ပါ။ သူ႔ရဲ႕ ပေလတိုး၏ဂႏၱဝင္ သာလိကာ ဆိုတဲ႔ ဝတၱဳတိုေလးလဲ မွ်ေဝ ေပးခ်င္ပါတယ္။

Saturday, January 23, 2010

အိပ္မက္


“က်ေနာ့္အိပ္မက္ေလးမ်ား မေတြ႕မိဘူးလား?”

ပင္လယ္ႀကီးနဲ႔ေတြ႕ေတာ့ က်ေနာ္ ေမးမိတယ္ ...။

“မင္းကိုယ္တိုင္ ဆင္းရွာၾကည့္ေလ .. ငါ့မွာ ရွိေနတာေတြ ဟုတ္မဟုတ္ ဆိုတာကိုေပါ့ ...”

ရွာလို႔ မရပါဘူး။ လိႈင္းေတြ တဝုန္းဝုန္းနဲ႔ဆိုေတာ့ က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ေတြေတာင္ နာက်င္ ေၾကမြလို႔ ...။

မုန္တိုင္းနဲ႔ ေတြ႕ေတာ့လည္း ေမးမိတယ္ ...။

“......................?“

“ေအး ေအး ..... xxxx ..... xxxx ..... xxxxx”

ေျပာေတာ့ ေျပာသြားတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေလသံေတြ တရွဲရွဲနဲ႔ ဘာမွ မသဲကြဲဘူး။

ေနာက္ဆံုး ႀကံရာမရနဲ႔ တိမ္ေတြကိုပဲ လွမ္းေမးၾကည့္မိတယ္ ...။

“အိုး !!! ... ဟုတ္သားပဲ ....”

အဲဒီေတာ့မွ အေျဖရေတာ့တယ္ ...။ တိမ္ေငြ႕ေတြက ေျပာတယ္ ......

“မင္းရဲ႕ အိပ္မက္ ... ဟုတ္လား? .. ဘယ္သူ႔ရဲ႕ အိပ္မက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ပါ .... အိပ္မက္ဆိုတာ ငါကိုယ္တိုင္ပဲေလ ...”။ ။

Tuesday, January 19, 2010

ဒုကၡနကၡတ္နဲ႔ ယွဥ္ေမြးခဲ႔တဲ႔ သုည


ပင္လယ္ဆီေရာက္ဖို႔ စီးဆင္းလိုက္ရတာ ...
တေမွ်ာ္တေခၚ ၀ိုးတ၀ါးနဲ႔
တအိအိ ေကာက္ေကြ႕လို႔ ...။

ဓါးတစ္လက္ ျဖစ္ရင္ေတာင္
မေက်နပ္ခ်က္ေတြကို ခုတ္ပိုင္း ပစ္လို႔ ရတယ္ ...
(ဒါမွမဟုတ္) ကိုယ့္စိတ္ကို လွီးထုတ္လို႔ ရတယ္ ...
အခုေတာ့ ... စားက်က္မရွိလို႔
၀ံပုေလြေယာင္ ေဆာင္ေနရတဲ႔ သိုးပါပဲ။

႐ိုးသားမႈဟာ ေနရာတိုင္းမွာ အသံုးမ၀င္ႏိုင္မွန္း
အႀကိမ္ႀကိမ္႐ံႈးၿပီးမွ သိခဲ႔ရ။

အမွားေတြ မ်ားလြန္းေတာ့လည္း
အမွန္ဆိုတာကို မယံုခ်င္ေတာ့ဘူး။

ပန္းတိုင္ မေရာက္ႏိုင္ေတာ့တဲ႔
ျမစ္က်ိဳးအင္းလို ခံစားခ်က္နဲ႔
..... ငါ ေနတယ္ .....
တျဖည္းျဖည္း ခမ္းေျခာက္ပ်က္ေကာ ...။

သုညတစ္လံုး ေရထဲခုန္ခ်တဲ႔ ေန႔က
ကမၻာမွာ ေလေတြ
ရွင္း ပ လတ္ ဆတ္ လို႔ .......။ ။

Sunday, January 17, 2010

ဆရာတာရာမင္းေဝရဲ႕ ကဗ်ာႏွစ္ပုဒ္

“ေက်ာင္းေတာ္က သူငယ္ခ်င္း အဝါ”

လြမ္းတယ္ ေကာင္မေလးရယ္
ဘယ္ကဗ်ာေတြ ဆီကိုပဲ ေရာက္ေရာက္
နင့္ရဲ႕ စိတ္ကို တံခါး လွမ္းလွမ္း ေခါက္မိတယ္။
ငါ့ကိုယ္ငါ လြယ္အိတ္လို ဆြဲၿဖဲဖူးပါရဲ႕
ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းေတာ္ကျဖင့္
... ခုထက္ထိ ျမဴျပာေတြထဲမွာ ပြင့္ေနတုန္း ...။
ခ်စ္ျခင္းတရားဟာ ...
ငါ့အတြက္ေတာ့ တခ်ိဳ႕ေခါင္းေလာင္းႀကိဳးေတြလိုပဲ ...
ဘယ္လိုဆြဲဆြဲ ... တံခါးက ပြင့္မလာခဲ႔ဘူး။
ဒီအရြယ္မွာ ေဆာင္းဦးေပါက္မိတာလည္း မထူးေတာ့ပါဘူး
အစကတည္းက ...
သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ ... ဆြတ္ခူးဖို႔မွ မဟုတ္ခဲ့ပဲကြယ္။ ။

တာရာမင္းေဝ


“သင္းကြဲသူမ်ား”

ဒီဆံမွ်င္မွာ
ႏွင္းဆီေတြမွ မဖူးပြင့္ေတာ့ပဲ
ေမ့ထားလိုက္ပါေတာ့ ကေလးရယ္ ...
အလကၤာေတြကိုလည္း ကိုယ္ကပဲ
မႈတ္ၿငိမ္း ထားလိုက္ပါ့မယ္။
တစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္ရဲ႕ အလင္း ျဖစ္ခ်င္ၾက
တစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္ရဲ႕ မီးအိမ္ ျဖစ္ခ်င္ၾက
အခုေတာ့လည္း ... အားလံုး ဆံုးလ်သြားပါၿပီ။
သြားေတာ့ ေဘဘီ
ဟိုးမွာ .....
ညေနခင္းကေတာင္ ေငြ႕ရည္ဖြဲ႔ေနၿပီ။ ။

တာရာမင္းေဝ

ဆရာတာရာမင္းေဝရဲ႕ ကဗ်ာႏွစ္ပုဒ္ကို တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္တယ္ မသိဘူး ... အရမ္း တင္ခ်င္လာလို႔ တင္လိုက္တာပါပဲ။ တခုခုေတာ့ တခုခုေပါ့ေလ ....... :-)

Thursday, January 14, 2010

ငါနဲ႔ ငါ့အခ်စ္အေၾကာင္း


မိန္းမဖ်က္ရင္ ...
ျပည္ပ်က္သတဲ႔ ....။

ေကာင္မေလးေရ ...
ငါဟာ တုိင္းျပည္တစ္ျပည္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး
ဒါေပမယ့္ ... နင့္ေၾကာင့္ ...
ငါ နဲ႔ ငါ ...
စစ္ခင္းေနတာ ၾကာေပါ့ .....။

ငါက ခ်စ္လြန္းလို႔
နင့္ကို မခ်ဳပ္ခ်ယ္ခ်င္ဘူး ...
ငါကပဲ ခ်စ္လြန္းေတာ့
နင့္ကို အရာရာ စိတ္မခ်ႏိုင္ ...။

နင့္ကို ဘယ္သူပိုခ်စ္ေၾကာင္း
ငါ နဲ႔ ငါ အေျဖရွာ မရေသးဘူး ....။

ထားပါ ....
ငါ နဲ႔ ငါ တူတာက ... ဘ၀မွာ
ငါ့ထက္ နင္ပို အေရးပါသတဲ႔ ....
ကဲ ... ငါ့ တိုင္းျပည္မွာ
နင္ ဘုရင္မ လာလုပ္မွ
ျပႆနာက ေျပလည္ေတာ့မွာေပါ့ကြယ္ ....။ ။


အားအားရွိ အသည္းကြဲျပလိုက္ လြမ္းလိုက္ လုပ္ေနတာပဲလို႔ ေျပာေနမွာစိုးလို႔ ဒီတစ္ခါေတာ့ အခ်စ္ကဗ်ာေလး တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ အားလံုး ခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ .....။

Friday, January 8, 2010

က်ေနာ့္အိပ္မက္ရာသီကို သိမ္းပိုက္ထားတဲ႔ စေနနတ္သမီး


ေနာက္ဆံုးေတာ့ ...
ငါ့ နကၡတ္တိုင္းဟာ
ရာဟုနဲ႔ ညွိေနခဲ႔တယ္ ...။

တစ္ႏွစ္လံုး ....
ျပႆဒါး ျဖစ္ေနတဲ႔
ငါ့ ျပကၡဒိန္ထဲမွာ
နင့္ရဲ႕ မ်က္ေစာင္း ...
အရပ္ဆယ္မ်က္ႏွာကို
ေခါင္းလွည့္ေနေလရဲ႕ ....။

သံုးရာေျခာက္ဆယ့္ငါးရက္လံုး
ငါလြမ္းၿပီး ....
ေလးပိုင္းတစ္ပိုင္းေလးပဲ
ငါ့ကိုယ္ငါ ျပန္သံုးသပ္မိတာပါ ...။

ငါ့ရဲ႕ .. နဂါးမေလးေရ .........။

ေလးႏွစ္တစ္ခါ နင့္ကိုငါ လြမ္းတယ္ ...
တစ္ခါလြမ္းရင္ ေလးႏွစ္ၾကာေလရဲ႕ ။ ။

Monday, January 4, 2010

မ်က္မျမင္ပုဏၰားေလးေယာက္ႏွင့္ ဒီမိုကေရစီ


ေရွးယခင္ကေတာ့ မ်က္မျမင္ ပုဏၰား ေျခာက္ေယာက္သည္ ဆင္တစ္ေကာင္ကို ကိုင္စမ္း၍ ထင္ရာ ေျပာခဲ႔ၾကဖူးေလသည္။ ယေန႔ေခတ္၏ မ်က္မျမင္ ပုဏၰားေလးေယာက္သည္လည္း အားက်မခံ ဒီမိုကေရစီ ဆိုတာႀကီးကို ကိုင္စမ္း၍ ထင္ရာေျပာေနၾကေလၿပီတကား ...။
ပထမဆံုး မ်က္မျမင္ပုဏၰားကား ေရႊပုဏၰားဟု အမည္တြင္ေလသည္။ ထိုေရႊပုဏၰားသည္ ဒီမိုကေရစီ၏ လူ႔အခြင့္အေရးဟူေသာ အစိတ္အပိုင္းအား ကိုင္စမ္းမိေလသည္။ ထိုအခါ ေရႊပုဏၰား စဥ္းစားေလသည္ ... လူ႔အခြင့္အေရး ......
“လူ႔အခြင့္အေရးတဲ႔ .. ငါဟာ လူပဲေလ ... အဲဒီေတာ့ လူျဖစ္လာရင္ ရသမွ် အခြင့္အေရးကို မလြတ္တမ္း ကို္င္စြဲသိမ္းပိုက္ထားရလိမ့္မယ္” ......
ထို႔ေၾကာင့္ ထိုေရႊပုဏၰား၏ ဒီမိုကေရစီ ဖြင့္ဆိုခ်က္ကား အခြင့္အေရးကို ရသမွ် ဆုပ္ကိုင္ထားႏိုင္ေရး ျဖစ္ေလသည္။
ဒုတိယပုဏၰားကား ေအးပုဏၰား ဟူေလ၏။ သူသည္ကား ဒီမိုကေရစီ၏ လြတ္လပ္ခြင့္ကို ကို္င္စမ္းမိေလသည္။ သူသည္လည္း စဥ္းစား၏ .....
“လြတ္လပ္ခြင့္ .. ငါသိတာ လြတ္လပ္ခြင့္ေတာ့ မသိဘူး လြတ္လပ္ေရးဆိုတာကိုေတာ့ တခ်ိဳ႕ေတြ ေျပာၾကတာ လက္နက္ကိုင္တိုက္မွ ရမယ္ဆိုပဲ ... အဲဒါဆို လြတ္လပ္ခြင့္ဆိုတာ လက္နက္နဲ႔ သက္ဆိုင္လိမ့္မယ္ ထင္တယ္”
ထို႔ေၾကာင့္ ထိုေအးပုဏၰား စဥ္းစားမိသည္မွာကား ဒီမိုကေရစီဆိုသည္မွာ ေသနတ္ကို တြင္တြင္သံုးရသည္ဟု။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ထိုေအးပုဏၰားသည္ မည္သည့္အေရးကိစၥ၌မဆို ေသနတ္ျဖင့္သာ ေျဖရွင္းေလေတာ့၏။
မန္းပုဏၰားဟူေသာ တတိယပုဏၰားကား ကိုယ္ပိုင္စည္းကမ္းဆိုသည္ကို ကိုင္စမ္းမိေလသည္။ ထိုအခါ သူသည္လည္း စဥ္းစား၏ ...
“ကိုယ္ပိုင္စည္းကမ္းဆိုတာ ငါတို႔ရဲ႕ စည္းကမ္းကို ေျပာတာပဲ” ...
ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔ စိတ္ႀကိဳက္ စည္းကမ္းမ်ား ထုတ္၍ ဒီမိုကေရစီ၏ စည္းကမ္းဆိုသည္မွာ သူတို႔ထုတ္ေသာ စည္းကမ္းမ်ားသာ ျဖစ္ေလသည္ဟု တရားေသ ေျပာေနေလသည္။
စတုတၳပုဏၰားသည္ ေရြးေကာက္ပြဲ အစိတ္အပိုင္းကို ကိုင္စမ္းမိေလသည္။ ထိုပုဏၰား၏ အမည္သည္ကား စိန္ပုဏၰား ျဖစ္ေလသည္။ စိန္ပုဏၰား စဥ္းစားမိသည္မွာကား ...
“ေရြးေကာက္ပြဲဆိုေတာ့ ဘာခက္တာမွတ္လို႔ ... ငါတို႔ ေရြးထားတဲ႔သူကို ေကာက္ၿပီး တင္ေျမွာက္လိုက္႐ံုေပါ့ ဟားဟား ..”
မ်က္မျမင္ပုဏၰားေလးဦး ေပါင္းစပ္၍ ဒီမိုကေရစီကို အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ၾကေလသည္။
“ဒီမိုကေရစီဆိုတာ ရသမွ် အခြင့္အေရးကို မလြတ္ေအာင္ ေသနတ္ကို တြင္တြင္သံုးၿပီး ငါတို႔ထုတ္ထားတဲ႔ စည္းကမ္းအတိုင္း ေရြးထားတဲ႔သူကို တင္ေျမွာက္တာဟာ ဒီမိုကေရစီပဲကြ ဟားဟား ဟားဟား ဟားဟား ....”
ေခတ္သစ္ မ်က္မျမင္ပုဏၰားေလးဦးသည္ ထင္ရာစိုင္းေနၾကေလၿပီတကား။ ။