Saturday, December 4, 2010

ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သိသြားတဲ႔ ကဗ်ာ

မင္းတို႔ကို ထမ္းထားရတာ
ငါ မေလးပါဘူးလို႔ ... ေအာ္ဟစ္ရင္း
ပင္လယ္ဟာ က်န္ရစ္တယ္။

လိႈင္းေတြကေတာ့ တဝုန္းဝုန္းနဲ႔
ပင္လယ္ကို ထားၿပီး
ထြက္ေျပးေနၾကတုန္း .....။

အဲဒီမွာ ....
ငါ စဥ္းစားေတာ့တာပဲ ....။

ေဟး .... ေကာင္မေလးေတြေရ ....။

ငါဟာ ...
လူမဟုတ္ဘူးကြဲ႕
တကယ္ေတာ့ ...
ပင္လယ္ႀကီး တစ္ခုပါ .....။ ။

6 comments:

အျဖဴေရာင္နတ္သမီး said...

ည ..ည ဆိုရင္ ပင္လယ္ဟာ ညည္းညဴရင္း ငိုေနတတ္ၿပန္ေရာ...

တခါတေလ...
သူေပါက္ကြဲလို႕ ထြက္ေပၚလာတဲ႔အသံကိုေတာ႔
“ပင္လယ္ေအာ္သံ”..လို႕ လူေတြက ေၿပာႀကတယ္...။

Anonymous said...

ပင္လယ္က ဒဏ္ရာတခ်ဳိ႕ကုိ ေျပေပ်ာက္ေစတယ္..

ငါဟာ ...
လူမဟုတ္ဘူးကြဲ႕
တကယ္ေတာ့ ...
ပင္လယ္ႀကီး တစ္ခုပါ .....။ ။

ကိုေဇာ္ said...

ပင္လယ္ ဆိုေတာ႔လည္း ပင္လယ္လိုပဲ ပင္ပင္ လယ္လယ္ က်င္႔ရမွာေပါ႔ဗ်ာ။ မဟုတ္ဘူးလား ေနာ႔။

kh said...

ထြက္ေျပးသြားတဲ့လွိဳင္းေတြ
အခ်ိန္တန္ရင္ေတာ့
ပင္လယ္ဆီပဲျပန္ၾကရတာပဲေလ
ကမ္းစပ္က လက္မွမခံတာ..........

ထက္သူရ

may16 said...

ကုိယ့္ကို ကိုယ္ သိသြားပါတယ္.

blackroze said...

တခါတခါပင္လယ္ဆိုတာ...
အရာရာကိုလွ်ိ႕ဝွက္ထားတတ္ျပန္တယ္...