Tuesday, September 29, 2009

ဆရာေတာ္နဲ႔ ေျပာျဖစ္တဲ႔ ပရဟိတ


ၾကယ္ကေလး အကူအညီ ေတာင္းလို႔ ဒီတစ္ေခါက္ ရြာျပန္ေတာ့ အုန္းေပါက္ရြာကို ေရာက္ျဖစ္ပါတယ္။ သူက အုန္းေပါက္ရြာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပရဟိတ ေက်ာင္းကို အလွဴေငြ လွဴခ်င္ပါတယ္ ဆိုလို႔ ၾကားကေန ကူညီေပးဖို႔ သြားျဖစ္တာပါ။ လွဴတဲ့သူေတြ သံသယ မရွိေအာင္ ၾကားက အလွဴခံမေပးပဲနဲ႔ ဘုန္းႀကီးနဲ႔ တိုက္႐ိုက္ဆက္သြယ္ၿပီး လွဴတာ ပိုေကာင္းမွာမို႔ သြားေပးျဖစ္တာပါ။
က်ေနာ္ တစ္ေယာက္တည္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ရြာက ပရဟိတလုပ္ဖူးတဲ႔ သူငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္ေလာက္နဲ႔ သြားျဖစ္တာပါ။ အုန္းေပါက္ေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာေတာ္ ဦးသီလာနႏၵနဲ႔ ေတြ႔ၿပီး အေၾကာင္းစံု ေျပာျပေတာ့ ဘုန္းဘုန္းက ေတာ္ေတာ္ ၀မ္းသာသြားပါတယ္။ မေတြ႔ရတာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ အဲဒီရြာက ရြာခံ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔လည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဘုန္းဘုန္းက သူစိမ္းမဟုတ္ပဲ ရြာကသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ညီအစ္ကို ၀မ္းကြဲ ေတာ္ေနၾကလို႔ က်ေနာ္တို႔ကို ေတာ္ေတာ္ ခင္သြားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ေက်ာင္းမွာ ရွိတဲ႔ အခက္အခဲေတြကို ေျပာျပပါတယ္။
က်ေနာ္က ေက်ာင္းရဲ႕ ေက်ာင္းသားစာရင္းနဲ႔ ၾကယ္ကေလး လုပ္ေပးမယ္ေျပာတဲ႔ ဆိုဒ္ အတြက္ ေဆာင္းပါးလို ပံုစံမ်ိဳးေလး ေရးေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုေတာ့ ေနာက္ရက္ကို ျပန္လာဖို႔ ခ်ိန္းလိုက္ပါတယ္။
ေနာက္ရက္သြားေတာ့ ဘုန္းဘုန္းနဲ႔ ေက်ာင္းကိစၥေတြအတြက္ ေတာ္ေတာ္ ေဆြးေႏြးျဖစ္ပါတယ္။ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္နဲ႔ ကဗ်ာ ႏွစ္ပုဒ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ သူကိုယ္တိုင္ ေရးတာမဟုတ္ပဲ သူ႔ေက်ာင္းက ဦးပဥၹင္း ေက်ာင္းဆရာေတြနဲ႔ လုပ္အားေပး ဆရာမေတြ ေရးတာ ျဖစ္ေပမယ့္ ေအာက္က ကေလာင္နာမည္ကို ဘယ္လို တပ္ရမလဲေမးေတာ့ အားလံုး ေက်ာင္းနာမည္ကိုပဲ တပ္ခိုင္းပါတယ္။
ၾကယ္ကေလး လုပ္မယ့္ကိစၥအတြက္ ကူညီေပးးတာ ျဖစ္ေပမယ့္ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ဘုန္းဘုန္းကို တတ္ႏိုင္သမွ် ကူညီေပးမယ္လို႔ ဂတိေပးခဲ႔လို႔ ဒီပို႔စ္ကို ေရးျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဘုန္းဘုန္းနဲ႔ ေျပာျဖစ္ၿပီး ေရးထားတဲ႔စာေတြထဲမွာ မပါတဲ႔ အေၾကာင္းအရာေတြကို ပို႔စ္ေလးတစ္ခုအျဖစ္ ေရးလိုက္ပါတယ္။
ေက်းလက္ေတာရြာတစ္ခုမွာ မိသားစု စား၀တ္ေနေရးကိစၥက အေတာ္ေလးကို အခက္အခဲ ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ဆင္းရဲသား လက္လုပ္လက္စား လူတန္းစားကို ေျပာတာပါ။ အဲဒါဆို မေျပာနဲ႔ေတာ့ ရြာတိုင္း အဲလိုေတာ့ ရွိၾကမွာပဲလို႔ ျပန္မေျပာၾကပါနဲ႔။ ဟုတ္ပါတယ္။ ရြာတိုင္းရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရြာတိုင္းေတာ့ ဦးသီလာနႏၵေတြ မရွိပါဘူး။
ဒီပို႔စ္ေလးကို ဖတ္ျဖစ္တဲ့လူေတြက အဲလိုရြာသူငယ္ခ်င္းေတြကို ျပန္ေျပာျပရင္ ဒါမ်ိဳးေက်ာင္းေလးေတြ ရွိလာဖို႔ စိတ္ကူး ၾကရင္ကို က်ေနာ္တို႔အတြက္ ကူညီရႀကိဳး နပ္ပါတယ္။
စား၀တ္ေနေရးေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ ႐ုန္းကန္ေနရတဲ႔ မိသားစုေတြမွာ သားသမီးေတြအတြက္ ပညာေရးဆိုတာ ဒုတိယ ဦးစားေပး အဆင့္မွာပဲ ရွိပါတယ္။ သူတို႔ဟာ ပညာရဲ႕ တန္ဖိုးကို မသိလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ သားသမီးေတြကို ပညာတတ္ေအာင္ သင္ေပးခ်င္တာ မိဘတိုင္းရဲ႕ ေမတၱာတရားပါ။ ဒါေပမယ့္လည္း ဒီေခတ္ရဲ႕ ပညာတန္ဖိုးကို သိလို႔ပဲ သားသမီးေတြကို ပညာသင္မေပးႏိုင္တဲ႔ မိဘေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ ႐ႈပ္သြားၿပီလား။ ရွင္းပါ့မယ္။ အားလံုးသိၾကတဲ႔အတိုင္း ဒီေခတ္မွာ ေက်ာင္း၀င္ေၾကး၊ စာရြက္စာတန္းေၾကး၊ ဘာညာသာရကာေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနေတာ့ ဒီေခတ္ ပညာေရးအတြက္ တန္ဖိုးဟာ ႀကီးသြားေတာ့တာပါပဲ။ ၿမိဳ႕ေနလူတန္းစားကေတာ့ ေတြးလိမ့္မယ္၊ ဒီေလာက္မ်ားကြာလို႔။ မထင္ပါနဲ႔။ ေတာရြာမွာရွိတဲ႔ ဆင္းရဲသား လူတန္းစားေတြအတြက္ေတာ့ တစ္ေန႔လုပ္မွ တစ္ေန႔စားရမယ္။ ရာသီဥတုေၾကာင့္ တစ္ေန႔မလုပ္ႏိုင္ရင္ တစ္ေန႔ ငတ္ပါတယ္။အဲဒီလို အေျခအေနေတြမွာ သားသမီး ပညာေရးဆိုတာ အလွမ္းရခက္တဲ႔ ခရီးၾကမ္းေတြပါပဲ။ အဲဒီလို ပညာမသင္ႏိုင္တဲ႔ ကေလးငယ္ေတြအတြက္ ျမန္မာျပည္တ၀န္းမွာ ဘ.က လို႔ ေခၚတဲ႔ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာပါရမီေက်ာင္း ေလးေတြ ေပၚေပါက္လာတဲ႔ အထဲမွာ ဆရာေတာ္ ဦးသီလာနႏၵရဲ႕ ေရလည္ေက်ာင္းေလး အပါအ၀င္ပါပဲ။
ဆရာေတာ္က ဒီႏွစ္မွ ေက်ာင္းေလး စတင္ႏို္္င္တာပါ။ ၀ါး႐ိုးေခါင္တိုင္၊ ထရံကာ သက္ကယ္မိုးေက်ာင္းကေလးကို ျပရင္း အဲလို ေက်ာင္းေဆာင္ကေလးျဖစ္ဖို႔ ရြာသူရြာသားေတြ လုပ္အားေပးေနတဲ႔ မွတ္တမ္းတင္ ဓါတ္ပံုေလးေတြကို ၾကည့္ခိုင္းေနတဲ႔ ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ ပီတိဟာ က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္စုဆီ ကူးစက္လာပါတယ္။
ေက်ာင္းကေလး စမယ္ဆိုေတာ့ မတတ္ႏိုင္တဲ႔ မိသားစုရဲ႕ သားသမီးေတြကို စုတဲ႔အခ်ိန္မွာကို ရင္နာစရာ စႀကံဳရတာပါပဲ။ အစိုးရေက်ာင္းေတြမွာ ေနလက္စ ကေလးေတြကို ဘ.က ေက်ာင္းေျပာင္းဖို႔အတြက္ အစိုးရေက်ာင္းထြက္လက္မွတ္ လိုပါတယ္။ အဲလို ထြက္ရင္လည္း ထြက္ခ်င္တိုင္း ထြက္လို႔ မရပါဘူး။ ေက်ာင္းထြက္ေၾကးဆိုတာမ်ိဳး လိုျပန္ေရာ။ အဲဒီကေလးေတြမွာ အစကတည္းက မရွိပါဘူးဆို။ ေက်ာင္းထြက္ေၾကးကို ဘယ္လို ေပးရမွန္း မသိပါဘူး။ အဲဒီအတြက္ ဆရာေတာ္က အုန္းေပါက္ အလယ္တန္းေက်ာင္း ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးရဲ႕ အကူအညီကိုယူၿပီး တခ်ိဳ႕အတြက္ ဆရာေတာ္က က်ခံ၊ တခ်ိဳ႕အတြက္ ဆရာမႀကီးက က်ခံ နဲ႔ပဲ ကေလးေတြ ေက်ာင္းထြက္လက္မွတ္ ရခဲ႔ပါတယ္။
တခ်ိဳ႕ကေလးေတြဆို ႀကီးတဲ႔အထိ ေက်ာင္းမေနဖူးပါဘူး။ အဲလို ကေလးေတြကိုလည္း ဆရာေတာ္က မိဘေတြကို ေမတၱာရပ္ခံၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းမွာ ပညာသင္ၾကားေစခဲ႔ပါတယ္။ အေပၚပံုထဲမွာ ပါတဲ႔ အရပ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ကေလးဆို သူငယ္တန္းပါပဲ။ အရပ္ရွည္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အသက္လည္း ႀကီးပါၿပီ။ သူ႔ခင္ဗ်ာ ဒီအသက္အရြယ္ေရာက္မွ ဆရာေတာ္ရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ပညာေရးဆိုတာ ဘာမွန္းသိရတဲ႔ ကေလးပါ။
က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔လည္း ဆရာေတာ္ လိုအပ္တာ ကူညီဖို႔ ကတိေပးခဲ႔ၾကပါတယ္။ ေငြေရးေၾကးေရးေတာ့လည္း အမ်ားႀကီး မတတ္ႏိုင္ၾကဘူးေလ။ အဲဒီအတြက္ ျဖစ္ႏိုင္သမွ် အႀကံဉာဏ္ လွဴခဲ႔ၾကပါတယ္။ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္ကို ေက်ာင္းအေၾကာင္း ေျပာျပၿပီး အလွဴခံေပးဖို႔အတြက္ ေျပာျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္။ ဆရာေတာ့္ဘက္ကလည္း လွဴခ်င္တဲ႔လူေတြ အတိအက် လွဴႏိုင္ေအာင္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္အတြက္ တစ္ႏွစ္စာ ကုန္က်ႏိုင္မယ့္ ပ်မ္းမွ် အသံုးစားရိတ္၊ တစ္ႏွစ္စာ သို႔မဟုတ္ တစ္လစာ ကုန္က်ႏိုင္မယ့္ ဗလာစာအုပ္ ခဲတံ အေရအတြက္ အဲဒါေတြကို စာရင္းျပဳစုထားဖို႔ အႀကံေပးခဲ႔ၾကပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆရာေတာ္က ဗလာစာအုပ္ လွဴတဲ႔လူေတြ ရွိေၾကာင္း၊ ႐ိုး႐ိုးဗလာစာအုပ္ေတြခ်ည္းပဲ လွဴၾကလို႔ ေလးေၾကာင္းမ်ဥ္း စာအုပ္ေတြ လိုအပ္ေၾကာင္း မိန္႔ပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ ေဘးကလွဴမယ့္ အလွဴရွင္ေတြကိုခ်ည္း အားမကိုးပဲနဲ႔ အၿမဲတမ္း ေက်ာင္းရံပံုေငြ ရွိေနေအာင္ ေက်ာင္းကို စိတ္၀င္စားတဲ႔ တတ္ႏိုင္တဲ႔ထဲက ရြာခံလူေတြ၊ ၿမိဳ႕ေပၚကလူေတြထဲကေန တစ္အိမ္ေထာင္ကို အမ်ားႀကီးမဟုတ္ဘူး။ တစ္လကို တစ္ရာပဲ အလွဴခံဦး အိမ္ေထာင္စု တစ္ေထာင္ဆို တစ္သိန္း လစဥ္ အလွဴေငြ ရေနမယ္ေပါ့။ အမ်ားအျမင္ရွင္းေအာင္ ေကာ္မတီေလး တစ္ခုလည္း ဖြဲ႔ဖို႔ လိုမယ့္အေၾကာင္း။ ရြာက လူႀကီးေတြနဲ႔ ဖြဲ႔ႏိုင္ရင္ ပိုေကာင္းမယ့္ အေၾကာင္း။ လစဥ္ ၀င္ေငြ ထြက္ေငြ စာရင္းကိုလည္း အတိအက်လုပ္ၿပီး အလွဴရွင္ေတြ ေကာ္မတီလူႀကီးေတြကို တင္ျပႏိုင္ရင္ ပိုေကာင္းမယ့္ အေၾကာင္းေတြ ဆရာေတာ္ကို ဆရာ ျပန္လုပ္ခဲ႔ၾကပါတယ္ ဟဲဟဲ။
ဆရာေတာ္ကလည္း ေက်ာင္းရံပံုေငြ ကိစၥအတြက္ ဒီႏွစ္ကထိန္မွာ ဆိုင္ကယ္ မဲေဖာက္ၿပီး ကံစမ္းမဲ ေရာင္းဖို႔ အစီအစဥ္ ရွိေၾကာင္းကို ျပန္မိန္႔ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း အရမ္းေကာင္းတဲ႔ အႀကံျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကူေရာင္းေပးမယ့္ အၾကာင္းေတြ ေျပာခဲ႔ၾကပါတယ္။
ဆရာေတာ္ မိန္႔ခဲ႔တဲ႔အထဲက က်ေနာ္ ျပန္ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ပရဟိတသမားဟာ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ကင္းရွင္းသင့္တယ္ ဆိုတာပါပဲ။ တကယ္ မွတ္သားသင့္တဲ႔ စကားပါ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ ေရာမသြားဖို႔ပဲလို႔ မွတ္သားလိုက္ပါတယ္။
ေျပာရင္းနဲ႔ ဆရာမ တစ္ေယာက္ျပန္ေျပာတာကို သတိရမိလို႔ ေျပာပါဦးမယ္။ တစ္ခါကဆို ေက်ာင္းသားေလးေတြ ထမင္းစားေက်ာင္းဆင္းလို႔ စားဖို႔ ထမင္းထုပ္ေလးဖြင့္လိုက္ေတာ့ ထမင္းေတြက သိုးေနပါသတဲ႔။ အဲဒါ ဘယ္ႏွစ္ရက္အဲလိုပဲ စားေနလဲ မသိဘူး။ အဲဒီေန႔ကမွ ဆရာမက ယူၾကည့္မိေတာ့ ထမင္းသိုးေတြ မစားရဘူးလို႔ ေျပာၿပီး ေက်ာင္းမွာရွိတဲ႔ ထမင္း ေကၽြးလိုက္ရပါသတဲ႔။ ျဖစ္ႏိုင္တာကေတာ့ သူ႔မိဘေတြက မနက္အေစာႀကီး အလုပ္သြားရမွာမို႔ အဲဒီထမင္းေတြကို ညကတည္းက ဒါမွမဟုတ္ မနက္အေစာႀကီးထၿပီး ခ်က္ထားတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ အညာေနဆိုတာလည္း သိတဲ႔အတိုင္း ခဏနဲ႔ ထမင္းေတြ ဟင္းေတြ သိုုးကုန္ေလာက္ေအာင္ ပူတာေလ။ အဲလိုကို ကေလးေတြရဲ႕ မိသားစုအေျခအေနက ေတာ္ေတာ္ေလးကို ဆိုးေနတာပါ။ ဆရာေတာ္သာ အလင္းမေပးႏိုင္ရင္ အဲဒီကေလးေတြရဲ႕ အနာဂတ္ဟာ အေမွာင္ထဲကကို ထြက္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ေရးေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေရးလိုက္တာ ေတာ္ေတာ္ေတာင္ ရွည္သြားၿပီ။ ဒါေတာင္ သတိရသမွ်ပဲ ေရးထားေသးတာ။ ေနာက္သတိရတာေတြရွိရင္ သတိရသလို ေရးပါဦးမယ္။
ပညာပါရမီ အုန္းေပါက္ရြာ ေရလည္ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ မူလတန္းေက်ာင္းကို လွဴခ်င္တဲ႔လူမ်ားရွိရင္ အုန္းေပါက္ရြာက ကံေစာထြန္း ၀၉ ၂၀၃၄၆၈၉ ကေနတစ္ဆင့္ ဆရာေတာ့္ကို တိုက္႐ိုက္ဆက္သြယ္ၿပီး လွဴဒါန္းႏို္င္ပါတယ္။ က်ေနာ္ကေန တဆင့္ လွဴခ်င္တယ္ဆိုလည္း စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ကူညီဖို႔အသင့္ပါ။ ဒါမွမဟုတ္ ၾကယ္ကေလးနဲ႔လည္း ဆက္သြယ္ၿပီး လွဴလို႔ ရပါလိမ့္မယ္။
ျပည္ပက လွဴခ်င္သူမ်ားအတြက္ေတာ့ ေနာက္ ရက္အနည္းငယ္မွ ဆရာေတာ္ရဲ႕ ဂ်ီေမးလ္နဲ႔ ဆရာေတာ့္ရဲ႕ ဘဏ္အေကာင့္ကို ေျပာပါ့မယ္။ က်ေနာ္နဲ႔လည္း ဆရာေတာ္က အြန္လိုင္းမွာ မေတြ႔ျဖစ္ေသးပါဘူး။ ဆရာေတာ္က ရြာမွာဆိုေတာ့ မႏၱေလး ေရာက္မွ အြန္လိုင္း တက္ျဖစ္လို႔ပါ။
ဒီပို႔စ္ေလးနဲ႔ က်ေနာ္ ကုသိုလ္ ယူလိုက္ပါတယ္။ ဒီဘ၀မွာ က်ေနာ္ဟာ ပညာပါရမီ နည္းခဲ႔တဲ႔အတြက္ ေငြေရးေၾကးေရး မတတ္ႏိုင္ေပမယ့္ တတ္စြမ္းသမွ်ေလးနဲ႔ ပညာပါရမီ ျဖည့္လိုက္ပါတယ္။ အားလံုးကိုလည္း မြန္ျမတ္တဲ့ ပရဟိတ စိတ္ထား ကုသိုလ္ပြားမ်ားၾကဖို႔ နိဗၺာန္အက်ိဳးေမွ်ာ္ ႏိုးေဆာ္လိုက္ရပါတယ္ ခင္ဗ်ား။ ။

Monday, September 14, 2009

ရင္ကြဲ ကက္ဆက္


ကက္ဆက္ထဲက ေရေတြ ပန္းထြက္လာတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ အလန္႔တၾကား ေအာ္လိုက္မိတယ္ ... ...

!!! ... ... !!!

“ေဟ့ေကာင္ ... မေအာ္ပါနဲ႔ကြာ ... ေရေတြမဟုတ္ပါဘူး ... မ်က္ရည္ေတြပါ ... မင္းက အလြမ္းသီခ်င္းေတြခ်ည္း ဖြင့္ေနေတာ့ ငါလည္း ငိုခ်င္လာလို႔ပါ ...”

“မင္းငိုလည္း မတတ္ႏိုင္ဘူး ... ငါ့ေကာင္မေလးေၾကာင့္ ငါကေတာ့ အလြမ္းသီခ်င္းေတြခ်ည္း ဆက္ဖြင့္ရမွာပဲ ...”

ေျပာရင္းဆိုရင္းပင္ အလြမ္းခလုတ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ႏွိပ္ခ်လိုက္သည္ ...

အား !!

ကက္ဆက္ႀကီး အလယ္က အက္၍ ကြဲထြက္သြားသည္။

အသည္းကြဲ၍ ရင္ကြဲနာက် ေသသြားျခင္း ျဖစ္သည္။ ။

ပံုေလးကို ဒီေနရာက ယူပါတယ္။

Saturday, September 12, 2009

အဓိပၸာယ္မရွိေသးတဲ႔ ကဗ်ာ

အဲဒီရနံ႔ေတြနဲ႔ ...
ငါ့ကို လာမမွ်ားနဲ႔ ... ...။

ငါက မိုးမရြာလည္း
ပြင့္တတ္တဲ့ ပန္းမ်ိဳးပါ ...။

တစ္ပြင့္တစ္ေလေတာ့
အဖိတ္အစင္ ရွိတာေပါ့ ... ...
ဒါေပမယ့္ စိတ္ခ်ပါ
ငါ့ ဆူးက ငါ့ကို ျပန္မစူးဘူး ...။

အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ပါမ်ားလို႔
အႏိႈးရခက္တာက လြဲရင္ ...
ငါ လူေကာင္းပါကြယ္ ... ...။

မိုးလင္းသြားရင္ေတာ့ ... ... ...။

... ... ျပန္ဆံုၾကေသးတာေပါ့ ...
မင္းအိပ္မက္ေတြကို ... ခဏ ...
... ... ျပန္သိမ္းထားလိုက္ ။ ။

Wednesday, September 9, 2009

ေစ်းသည္ႀကီး ဆန္ေရႊ

(တစ္ခန္းရပ္ ျပဇာတ္)

ပါ၀င္သူမ်ား ... ... ...
- ေစ်းသည္ႀကီး ဦးဆန္ေရႊ
- အင္တာဗ်ဴးဆရာတစ္ေယာက္
- ေစ်း၀ယ္သူ တရုတ္ ကုလား လူမ်ိဳးျခားမ်ား
- စုတ္စုတ္ ျပတ္ျပတ္ ၀တ္ဆင္ထားေသာ ဆင္းရဲသား လုပ္သားျပည္သူမ်ား

- (ေစ်းဆိုင္အိမ္ပံု ပန္းခ်ီကားကို ေနာက္ခံထား၍ ေစ်းသည္ႀကီး ဆန္ေရႊမွ ေအာ္ဟစ္ ေစ်းေရာင္းေနေစ)
- (ဆင္းရဲသား လုပ္သားျပည္သူမ်ားက ေပါက္ျပား ေဂၚျပား အစရွိေသာ ကိရိယာ တန္ဆာပလာမ်ား ကိုင္ေဆာင္၍ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ျပဳလုပ္ေနေစ)

ေရႊ ။ ။ “လာေနာ္ လာေနာ္ ... ေဟာဒီမွာ သဘာ၀ဓါတ္ေငြ႕ေတြ... ေက်ာက္စိမ္းေတြ... သစ္ေတာထြက္ ပစၥည္းေတြ ေစ်းေပါေပါနဲ႔ ေရာင္းေပးေနၿပီ... ေနာက္ရက္ကစၿပီး က်ဳပ္မေရာင္းေတာ့ဘူး... အဲဒါေၾကာင့္ ေလွ်ာ့ေပးေနတာ ... ၀ယ္ထားၾကပါ ၀ယ္ထားၾကပါ ”

- (တရုတ္ ကုလား လူမ်ိဳးျခားမ်ားက တိုးေ၀ွ႔ ေစ်း၀ယ္ဟန္ ျပဳေစ)

ေရႊ ။ ။ “သိပ္မတိုးၾကပါနဲ႔ ... အားလံုးကို ေရာင္းေပးမွာပါ... ရွိသမွ် ဘာမွ မက်န္ေအာင္ ေရာင္းေပးမွာပါ... စိတ္ခ်ပါ... သိပ္မတိုးၾကပါနဲ႔”

- (ထိုအခ်ိန္တြင္ အင္တာဗ်ဴးဆရာက ေစ်း၀ယ္မ်ားၾကားမွ တိုးေ၀ွ႔ကာ ေစ်းသည္ႀကီး ဆန္ေရႊကို အင္တာဗ်ဴးေစ)

ဗ်ဴး ။ ။ “ေစ်းသည္ႀကီး ဦးဆန္ေရႊခင္ဗ်ား ... ေနာက္ရက္ကစၿပီး မေရာင္းေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ ဆိုင္ပိတ္ေတာ့ မလို႔လား?”

ေရႊ ။ ။ “ဘယ့္ႏွယ့္ ပိတ္ရမွာလဲဗ် ... သဘာ၀ဓါတ္ေငြ႕ေတြ ... ေက်ာက္စိမ္းေတြ ထြက္ေနသေရြ႕ ေရာင္းေနဦးမွာပါ ... က်ဳပ္မေရာင္းေတာ့ဘူး ဆိုတာက က်ဳပ္က အသက္ႀကီးၿပီေလ ... ကိုယ္တိုင္ မေရာင္းေတာ့ပဲ ဟန္ျပ ေစ်းေရာင္းတစ္ေယာက္ေလာက္ခန္႔ၿပီး က်ဳပ္က ေနာက္ကေန ႀကိဳးကိုင္မလို႔ စဥ္းစားထားတယ္ဗ်”


ဗ်ဴး ။ ။ “ဟုတ္ကဲ႔ပါ ... ေစ်ူးသည္ႀကီး ဦးဆန္ေရႊ အေနနဲ႔ အခုလို ႀကိဳးစားပမ္းစား ေရာင္း၀ယ္ေနတာ ဘယ္သူ႔အတြက္လည္း သိခ်င္ပါတယ္ ခင္ဗ်”

ေရႊ ။ ။ “ေမးမွ ေမးရက္ပေလဗ်ာ ... ဘယ္သူ႔အတြက္ ရွိရဦးမလဲ ... ျပည္သူေတြ အတြက္ေပါ့ဗ်”

ဗ်ဴး ။ ။ “ ေအာ္ ... ေက်းဇူးႀကီးပါေပတယ္ဗ်ာ ... ဒါနဲ႔ ေနာက္ဆံုးေမးခြန္း ေမးပါဦးမယ္ ... ျမန္မာျပည္မွာ ျပည္သူလူဦးေရ ဘယ္ေလာက္ရွိသလဲ သိပါသလား ခင္ဗ်ာ”

ေရႊ ။ ။ “လုပ္ျပန္ၿပီ ... ဒါေမးစရာလား ... ဒီေလာက္ေတာ့ သိတာေပါ့ဗ်ာ ... ေနဦး ... အင္း (စဥ္းစားဟန္ျဖင့္) ... က်ဳပ္မိန္းမရယ္ ... က်ဳပ္သမီးေတြရယ္ ... သမက္ေတြ ေျမးေတြရယ္ ... ေဆြမ်ိဳးေတြရယ္ ... စုစုေပါင္း ငါးဆယ္ တစ္ရာေလာက္ေတာ့ ရွိတာေပါ့ဗ်ာ ...”

- (အင္တာဗ်ဴးဆရာ ပက္လက္လန္သြားေစ)
- (ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ဆင္းရဲသား ျပည္သူလူထု လမ္းေလွ်ာက္ေနရာမွ ရပ္တန္႔၍ ‘မွတ္သားေလာက္ပါတယ္ရွင့္ မွတ္သားေလာက္ပါတယ္ခင္ဗ်’ ဟု သံၿပိဳင္ေအာ္ဆိုရင္း ကန္႔လန္႔ကာ ခ်ေစ)။ ။

Sunday, September 6, 2009

အႀကိဳက္ႏွစ္သက္ဆံုး ဘေလာ့ဂ္ ၅ ခု

ေခါင္းစဥ္က မိမိ အႀကိဳက္ႏွစ္သက္ဆံုး သြားလည္ေနက် ဘေလာ့ဂ္ ၅ ခုႏွင့္ ဘာေၾကာင့္ ထိုဘေလာ့ဂ္မ်ားအား ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ရသလဲ တဲ႔။ ၀က္၀ံေလး ႐ိႈ႕တာ အဲ တဂ္ တာေလ။ ေျပာရရင္ေတာ့ အစျပဳ ႐ိႈ႕သူ သက္တန္႔ခ်ိဳ ႏွင့္ ထပ္၍ ပင့္ေပးသူ ၀က္၀ံေလး လို႔ သိရပါတယ္။ ရပါတယ္ .. ကၽြန္ေတာ္ကလည္း မီးေဘးေ႐ွာင္ မေလာင္ခင္တား သီခ်င္းေလး ညည္ရင္း ေရးေပးလိုက္ပါတယ္။
ဘေလာ့ဂ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ဖူးသလို ေရာက္သမွ် ဘေလာ့ဂ္တိုင္းကိုလည္း ႀကိဳက္ပါတယ္။ မႀကိဳက္ဘူး၊ မေကာင္းဘူးဆိုတဲ႔ ဘေလာ့ဂ္ မရွိပါဘူး။ ရွိလည္း မေျပာပါဘူး ( ဟဲ ဟဲ ေနာက္တာ ... တကယ္ really ဂယ္ ရွိဘူး )။ အေၾကာင္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္က ဘာမွ မဟုတ္လို႔ ဘယ္ ဘေလာ့ဂ္ဂါကိုမွ အထင္ မေသးရဲပါဘူး။ ထားပါေလ ... မျဖစ္မေန ေရးရေတာ့မယ္ ဆိုမွေတာ့ အဲဒီထဲကမွ အႀကိဳက္ဆံုးလို႔ ထင္ရတဲ႔ ဘေလာ့ဂ္ ၅ခု ကို ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ ... ...

(၁) http://taryarminwaimemorial.blogspot.com ပါ။ အသစ္ သိပ္ၿပီး မတင္ေပမယ့္ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ ဘယ္ႏွစ္ခါ ျပန္ဖတ္ဖတ္ ႐ိုးမသြားတဲ႔ စာေတြ ရွိေနတဲ႔ ဘေလာ့ဂ္ေပါ့။

(၂) http://aungway.blogspot.com ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ရဲရဲေတာက္ ကဗ်ာဆရာႀကီး ေအာင္ေ၀းပါ။ သူရဲ႕ ကဗ်ာ ေ၀ဖန္ေရးစာအုပ္ေတြကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ ၀ယ္သိမ္းပါတယ္။ ေလဆန္မွာ ျမွားတန္းလန္းနဲ႔ ပ်ံသန္းရဲတဲ႔ ငွက္သာ မနက္ျဖန္အတြက္ ျဖစ္တယ္ ဆိုတဲ႔၊ ကဗ်ာဆရာဆိုတာ စင္ၿပိဳင္ အစိုးရတစ္ရပ္ျဖစ္တယ္ ဆိုတဲ႔ ကဗ်ာဆရာႀကီး ေအာင္ေ၀း ပါ။

(၃) http://manorhary.blogspot.com ပါ။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ႀကိဳက္ၾကမယ့္ ဘေလာ့ဂ္ပါ။ အစ္မ မေနာ္ဟရီ ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ကိုေတာ့ ဘာေၾကာင့္ ႀကိဳက္ရလဲဆိုတာကို ေထြေထြထူးထူး ၫႊန္းစရာ လိုမယ္ မထင္ပါဘူး။

(၄) http://chaweimahn.myanmarbloggers.info ပါ။ ေခ်ာအိမာန္(မႏၱေလး) ဆိုတာ လက္ရွိ Mandalay Icon မဂၢဇင္းရဲ႕ အယ္ဒီတာပါ။ အေရးအသား ေကာင္းတဲ႔ စာေရးသူတစ္ေယာက္ျဖစ္တာေရာ၊ မႏၱေလးဆိုတဲ႔ သံေယာဇဥ္နဲ႔ပါ အၿမဲ ေရာက္ျဖစ္တဲ႔ ဘေလာ့ဂ္ပါ။

(၅) http://ahuntphonemyat.wordpress.com ကလည္း တကယ္ သြားၾကည့္သင့္တဲ႔ ဘေလာ့ဂ္ တစ္ခုပါ။ သူလုပ္ေနတဲ႔ DVB က အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာ အစီအစဥ္မွာမ်ား က်ေနာ့္ ဘေလာ့ဂ္ေလးကို ၫႊန္းမလား ဆိုၿပီး သြားသြား မ်က္ႏွာ ျပရတာေလ (ဟီးဟီး ေပါရဲလိုက္တာေနာ္ ... ဒီေလာက္ ခ်ာတူးလန္ေနတဲ႔ ဘေလာ့ဂ္ကိုမ်ား DVB က ညႊန္းရဦးမတဲ႔)။

ကဲ ေရးၿပီးပါၿပီ။ ဘာေၾကာင့္ ႀကိဳက္ရလဲ ဆိုေတာ့ သူတို႔ေတြက အင္တာနက္ဆိုတာ ဘာမွန္းမသိခင္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ဖူး ႀကိဳက္ဖူးတဲ႔ စာေရးဆရာေတြ မို႔လို႔ပါပဲ။
၀က္၀ံေလးေရ ... ကိုေႏြဆူးႀကီးက အၾကည္ေတာ္ေရးတဲ႔ လူလည္ႀကီးမ်ား ရြာကလားလို႔ လာမေအာ္နဲ႔ေနာ္။ ဆရာေသာ္တာေဆြ ဘာသာျပန္တဲ႔ ေဘာ့ပရစ္တီးေလာက္လည္း လူလည္ မက်တတ္ပါဘူး။ (အဲဒီစာအုပ္ ဖတ္ဖူးလား၊ ရွာဖတ္ႀကည့္ၾကပါ၊ အရမ္းေကာင္းၿပီး ရယ္ရတယ္။ ဤကား- ေၾကျငာခ်ပ္။ ။) ဆင္ေ၀ွ႔ရန္ေရွာင္တဲ႔။ အဓိပၸါယ္ ဘာမွန္း မသိေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ျပႆနာဆင္ႀကီး အေ၀ွ႔မခံရေအာင္ ေ၀ါင္ေ၀ါင္ေရွး ေ၀းေ၀းက ေရွာင္ပါ၏။
တကယ့္ သက္ရွိ ဆင္ကိုသာ အေ၀ွ႔ခံလိုက္ ခ်င္ပါတယ္။ မေတာ္တဆ တစ္ခုခု အေရးမွားသြားရင္ မရွိမဲ႔ ရွိမဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ အျမင္မၾကည္ ျဖစ္သြားမွ ဘယ္သူမွ မလာတဲ႔ ဘေလာ့ဂ္ဘ၀နဲ႔ ငုတ္တုပ္ႀကီး ရွင္ေနရမွာ ေၾကာက္ပါတယ္။ ။