Wednesday, August 26, 2009

မေကာင္းဆိုး၀ါး

ေလာက က ေမွာင္ရတဲ႔ အထဲ ...
အနံ႔အသက္ မေကာင္းတဲ႔
အဲဒီအပုပ္ေကာင္ေတြ ....
ငါတို႔ကို ေခ်ာက္ထဲတြန္းခ်ေနတာ ...
ၾကာေတာ့ ...
က်လို႔ကို မဆံုးေတာ့ဘူး ....။ ။


ရြာထဲက ထန္းရည္၀ိုင္း


စစ္ပြဲေတြၾကားထဲက
အနာဂတ္ကမၻာဟာ
စိုးရိမ္စရာအေျခအေနနဲ႔
ရစရာမ႐ွိေအာင္ကိုေမွာင္တယ္။
အႏိုင္အ႐ံႈးဆိုတာကို
လိုခ်င္သလိုရေနသူေတြနဲ႔
မေသခ်င္ပဲေသေနရသူေတြ
႐ွိေနၾကဦးမွာပဲေလ။
သန္းေခါင္ေက်ာ္လာရင္ေတာ့
ေ႐ႊေရာင္လႊမ္းတဲ႔မနက္ခင္းတစ္ခုကို
အေရာက္သြားႏိုင္ၾကလိမ့္မယ္လို႕
႐ူးေၾကာင္မူးေၾကာင္နဲ႔ေျပာေနၾကေလရဲ႕။
ေမာင္တို႔႐ြာထန္းရည္၀ိုင္းမွာ
ေအးေအးလူလူဆူဆူညံညံနဲ႔ပဲ
ငမိုက္သားကာလသားတစ္စု
မူးေနတာေတာင္မိုက္ေကာင္းတုန္း။
ဒီလိုညေနမ်ိဳးဆို
မိုႏိုသံစဥ္ေက်းလက္သီခ်င္းေတြ
ကေဒါင္ကဒင္တီးျပတတ္တဲ့
ေရဘင္အတုနဲ႔မယ္ဒလင္သမားကဇာတ္လိုက္။
စီကနဲဆိုခ်က္ႀကီးပါတယ္
ရထားတဲ႔လူမိုက္ဘြဲ႕နဲ႔
႐ွိေနတဲ့အရည္အခ်င္းကအံကိုက္
ေရးထားတဲ႔အေႁကြးစာရင္းကိုဂ႐ုမစိုက္။
ဒို႔႐ြာထန္းေတာမွာလူစံုရင္
အရည္မရအဖတ္မရေတြေျပာရင္း
ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ကမၻာနဲ႔ကိုခ်ီလို႔။ ။

(ဆရာေစာေ၀ကိုေလးစားလို႔ သူ႔လိုႀကိဳးစားေရးၾကည့္တာပါ
ဆရာအျမန္ဆံုးလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ပါေစ။)
(ကဗ်ာေလးကိုဖတ္ၿပီးရင္ အစဆံုး စာလံုးေလးေတြခ်ည္း
တစ္ေခါက္ျပန္ဖတ္လိုက္ပါဦး)

Tuesday, August 25, 2009

ဉာဏ္စမ္း (အေျဖ)

လာေျဖၾကတဲ့သူေတြကိုေရာ မေျဖေတာင္ ဖတ္ေပးသြားတဲ႔ သူေတြကိုပါ ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္။ ေမးခြန္းေလးေတြက သိပ္မခက္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္စိုးရိမ္တာက ဘာေမးခ်င္တာလဲ နားမလည္မွာကိုပါ။ ခုေတာ့ ေမးခြန္းကို နားလည္တဲ႔ အျပင္ မေမသူက တစ္ခုမွန္ၿပီး ကိုကိုေမာင္ ပညာရွိႀကီးက ႏွစ္ခုေတာင္ မွန္ေအာင္ ေျဖလိုက္လို႔ ငါ ေမးခြန္းထုတ္တတ္ၿပီကြ ဆိုၿပီး ၀မ္းသာရပါတယ္။ ( စာေမးပြဲရာသီက်ရင္ စေပါ့႐ိုက္ၿပီး လုပ္စားရမယ္ ... ငွဲ .. ငွဲ ...)

နံပါတ္(၁) အေျဖကေတာ့ ...
ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီးအနားမွာ ရွိတဲ႔ ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕နဲ႔ ေတာင္ႀကီးေပၚမွာ ရွိတဲ႔ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ပါ။
မေမသူက ျမစ္ႀကီးနားမွန္ၿပီး ကိုကိုေမာင္က ႏွစ္ခုလံုးမွန္ပါတယ္။ မေမသူေျဖတဲ႔ အင္းေလးက ၿမိဳ႕ မဟုတ္ပါဘူး။ အင္းနာမည္ပါ။ အဲဒီမွာ ရွိတဲ႔ ၿမိဳ႕နာမည္ကလည္း ေရႊေညာင္ပါ။ (ေရႊေညာင္လား ေညာင္ေရႊလား မကြဲပါ။ သိသူေျဖေပးခဲ႔ပါ။) ေနာက္ ကိုကိုေမာင္ေျပာတဲ႔ ေရနံေခ်ာင္းကိုလည္း စဥ္းစားမိပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေရနံေတြက ေျမႀကီးေအာက္မွာ ရွိေနလို႔ မ်က္စိနဲ႔ အလြယ္တကူ မျမင္ရတဲ႔အတြက္ ခ်န္ထားခဲ့တာပါ။

နံပါတ္(၂)အေျဖကလည္း ကိုကိုေမာင္ မွန္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ‘က’ငယ္လို႔ စဥ္းစားၿပီး သူက ‘က’ေလးလို႔ ေျဖပါတယ္။ သူေျဖသလိုပါပဲ .... ဂငယ္ရွိသလို ဃႀကီး ရွိပါတယ္။ နငယ္ရွိသလို ဏႀကီး ရွိပါတယ္။ လ ရွိသလို ဠႀကီး ရွိပါတယ္။ ကႀကီးကေတာ့ ညီေပ်ာက္ေနတဲ့ အစ္ကိုလို မ်က္ႏွာငယ္ေနသလို ကၽြန္ေတာ္ ခံစားရပါတယ္။

နံပါတ္(၃) ကေတာ့ ကိုကိုေမာင္ ေျဖထားတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားထားတာ နည္းနည္း လြဲသြားပါတယ္။
အေျဖကေတာ့ ႐ိုး႐ိုးေလးပါပဲ ... ျမ၀တီမင္းႀကီး ဦးစဆီမွာ နာရီရွိေနလို႔ပါပဲ။ နာရီရွိေၾကာင္း ေျပာခ်င္တဲ႔အတြက္ လုပ္ႀကံဇာတ္လမ္းေလး ဖန္တီးၿပီး ေမးခြန္းထုတ္လိုက္ရတာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ဇာတ္လမ္းကိုက အျဖစ္မွန္မဟုတ္တဲ႔အတြက္ ကိုကိုေမာင့္အေျဖကို မွားတယ္လို႔ သတ္မွတ္လို႔ မရပါဘူး။ သူစဥ္းစားတာလဲ ေကာင္းပါတယ္။
ျမ၀တီမင္းႀကီး ဦးစဆီမွာ နာရီရွိေၾကာင္း အေထာက္အထား ျပစရာကေတာ့ ၁၈၃၆ ခုႏွစ္ထဲမွာ ခရစ္ယာန္သာသနာေရး ကိစၥကို စံုစမ္းဖို႔ အင္း၀မွာ တစ္လၾကာ ေနထိုင္သြားတဲ႔ အေမရိကန္ ႏွစ္ျခင္း သာသနာျပဳဆရာ မယ္လကြန္ ( Malcom) ေရးသားခဲ႔တဲ႔ စာထဲမွာ ျမ၀တီမင္းႀကီး ဦးစအေၾကာင္း ခုလိုပါ ပါတယ္။
“သူသည္ ေရႊပိန္းခ်အစ္တစ္ခုကို ယူ၍ သူရထားေသာ အဂၤလိပ္လုပ္ ပစၥည္းမ်ားကို ျပပါ၏။ ထိုအထဲတြင္ မင္းႀကီး မဟာဗႏၶဳလ မက်ဆံုးမီက သူ႔ထံပို႔ေသာ နာရီတစ္လံုး ပါေလသည္။”

အေျဖေတြကို ၿပီးေအာင္ စိတ္ရွည္ရွည္ဖတ္ေပးတဲ႔ အတြက္ ေက်းဇူးအမ်ားႀကီး တင္ပါတယ္။ ။

Sunday, August 23, 2009

ဉာဏ္စမ္း

ငွက္ငယ္ေလး Tag ထားလို႔ ေရးစရာရွိေနတဲ႔ ဉာဏ္စမ္းကို ေမးလိုက္ပါဦးမယ္။ ေပ်ာ္စရာ ေမးခြန္းေလးေတြပါ။ ေခါင္းႀကီးသံုးၿပီး အတင္း မစဥ္းစားၾကပါနဲ႔။ အိုင္က်ဴတက္စ္ ေမးခြန္းႀကီးေတြ ေမးတတ္ေလာက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ မေတာ္ပါဘူး။ ငယ္ငယ္က ဖတ္ဖူးတဲ႔ မီးငယ္ ဉာဏ္စမ္းပေဟဠိလို ခပ္ေနာက္ေနာက္ ေမးခြန္းေလးေတြပါ။

(၁)
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာရွိတဲ႔ ၿမိဳ႕ႀကီးေတြထဲမွာ နာမည္နဲ႔ အရမ္းလိုက္တဲ႔ ၿမိဳ႕ႀကီးႏွစ္ၿမိဳ႕ ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားရသေလာက္ေပါ့။ ဒီထက္လည္း ပိုခ်င္ပိုမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားထားတဲ႔ အေျဖနဲ႔ မတူရင္လည္း မွန္ေနတယ္ဆိုရင္ မွန္တယ္လို႔ သတ္မွတ္ပါတယ္။ ကဲ ဘာၿမိဳ႕ေတြလဲ?

(၂)
ျမန္မာအကၡရာ ဗ်ည္း ၃၃ လံုးထဲမွာ ေပ်ာက္ေနတယ္ထင္ရတဲ႔ အကၡရာတစ္လံုးရွိပါတယ္။ အမွန္ကေတာ့ ပါကိုမပါတာပါ။ တီထြင္တဲ႔ ပညာရွိေတြ ေမ့က်န္ရစ္တာလား၊ ေသခ်ာမထည့္ခဲ႔တာလားေတာ့ မသိဘူးဗ်။ ဟီးဟီး ။ အဲဒီအကၡရာမပါေတာ့ ရွိေနတဲ႔ အကၡရာေလးတစ္လံုးဟာ မ်က္ႏွာငယ္ေနတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ခံစားရပါတယ္။ ကဲ ဘယ္အကၡရာ ျဖစ္မလဲ?

(၃)
အင္း၀ေနျပည္ေတာ္မွာ ဘႀကီးေတာ္ဘုရားလက္ထက္က ျမ၀တီမင္းႀကီး ဦးစ ရွိပါတယ္။ တစ္ရက္မွာ နာရီေမာင္းတီးတဲ႔သူဟာ အခ်ိန္နဲနဲလြဲသြားပါတယ္။ အဲဒီေခတ္က အခ်ိန္သိနည္းက ေရဖလားႀကီးထဲမွာ ေရဖလားအေသးေလးတစ္လံုးကို အေပါက္ေဖာက္ၿပီး ထည့္ထားပါတယ္။ ဖလားအေသးေလးထဲကို ေရအျပည့္၀င္ၿပီး နစ္သြားရင္ နာရီေမာင္းတစ္ခ်က္တီးရပါတယ္။ အၾကမ္းဖ်င္း တစ္နာရီေလာက္ရွိမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ သတ္မွတ္ပါတယ္။ မွတ္ကေရာ ... ဟီးဟီး။ အဲလို အခ်ိန္နဲနဲ လြဲသြားတာကို ျမ၀တီမင္းႀကီး ဦးစ သိသြားလို႔ အဲဒီမင္းခ်င္း အဆဲခံရပါတယ္တဲ႔။ ကဲ ကၽြန္ေတာ္သိခ်င္တာ ျမ၀တီမင္းႀကီး ဦးစဟာ ဘယ္လိုမ်ား အခ်ိန္လြဲတာ သိသြားပါလိမ့္?
သမိုင္းစာအုပ္ေတြ လွန္မရွာၾကနဲ႔ဦးေနာ္။ ဘယ္ထဲမွာမွ မပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ဟာကၽြန္ေတာ္ ေလွ်ာက္ေတြးထားတာ။ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္လည္း မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္အေျဖေပးရင္ေတာ့ သမိုင္းကို အေျခခံၿပီး ေပးပါ့မယ္။ ယုတၱိရွိရွိေလးေပါ့ ... ဟီးဟီး။

ကဲ ငွက္ငယ္ေလးေရ ... ေက်နပ္တယ္ေနာ္။ လာတဲ႔သူ အေပါင္း ကၽြန္ေတာ္႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္ စဥ္းစားထားသမွ်ကို ကူၿပီး အုန္းစားေပးၾကပါဦး။

Wednesday, August 19, 2009

ေတာမီးေလာင္ျခင္း ဒႆန

“မီးဗ်ိဳ႕ ! မီး ... မီး ...!!!”
၀ုန္း၀ုန္းဒိုင္းဒိုင္းနဲ႔ ေျခဦးတည့္ရာ ေျပးလႊားေနတဲ႔ တိရစာၦန္ေတြရဲ႕ အသံနဲ႔အတူ ေတာမီးမေလာင္တာၾကာလို႔ ပ်င္းရိေနတဲ႔ ေတာေၾကာင္တစ္ေကာင္ လန္႔ႏိုးလာတယ္။
အားရ၀မ္းသာပဲ လက္ခေမာင္းခတ္ဖို႔ ျပင္ဆင္လိုက္တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ .....
‘ ၀ုန္း ! ... ’
“အား !!!”
ေတာမီးက သူ႔ကိုပါ ၀ါးမ်ိဳသြားတယ္။
မီးေလာင္ေနတာက သူနဲ႔ နီးနီးေလး ...။ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္ကိုမွ မစူးစမ္း မေလ့လာေသးပဲ ေတာမီးေလာင္တိုင္း လက္ခေမာင္းခတ္ခ်င္ေနတဲ႔ ေတာေၾကာင္ ... မီးေလာင္ခံရတာေတာင္ နည္းေသး။ ။

ဒီ၀တၱဳတိုေလးနဲ႔ အတူ ဘေလာ့စလုပ္လုပ္ခ်င္း တင္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ ၀တၱဳတိုေလးတစ္ပုဒ္ပါ ျပန္တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ အသစ္ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေကာင္း အေဟာင္းတလည္လည္ေပါ့ဗ်ာ။

ကိုယ္က်ိဳး

ကယ္တင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားေသာမာရ္နတ္ကေျပာလိုက္သည္...
"ခင္ဗ်ားတို႔ၿမိဳ႕ကိုအလင္းေရာင္ေတြေပးဖို႔ ကြ်န္ေတာ္လာခဲ႔တာ..."
ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားကလည္း အထင္တႀကီးႏွင့္ ယံုၾကည္ကိုး ကြယ္မိၾကေလသည္။
မာရ္နတ္က မီးပံုႀကီးတစ္ခု ဖန္ဆင္းလိုက္၏။
" ဟုန္း !!!"
လင္းေတာ့လင္းပါသည္။ သို႔ေသာ္ မာရ္နတ္ႏွင္႔ ပတ္ဝန္းက်င္အနည္းငယ္သာအလင္းေရာင္ရၾက၍ က်န္ေသာၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားမွာ အလင္းစအနည္းအက်ဥ္းႏွင့္ မႈန္ပ်ပ်မွ်သာ။ ။

... ... ...

Sunday, August 16, 2009

စာေမးပြဲ က်တဲ႔ေန႔

အဲဒီေန႔က ...
သုညေတြ မြန္းက်ပ္ေနၾကတယ္ ...။

မ်က္လံုးေပါင္းမ်ားစြာ ၀မ္းသာ ၀မ္းနည္း
ေၾကကြဲ ေဆြးေျမ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ ၾကည္ႏူး
ငါ့အိပ္မက္ေတြ ေရျဖစ္တဲ႔ေန႔ ...
ငါ့က်ိန္စာေတြ သီခ်င္းလုပ္ဆိုတဲ႔ေန႔ ...။

အမိႈက္အိတ္ႀကီးလို ခံစားရတယ္ ...
အသံုးမက်တဲ႔ အရာေတြ အထည့္ခံရၿပီး
ေနာက္ဆံုးက် ကိုယ္တိုင္ အမိႈက္ျဖစ္ရတာပဲေလ။

ငါက ဖိနပ္တစ္ဖက္လား? ဖ်ာတစ္ခ်ပ္လား?
ဓါးတစ္ေခ်ာင္းလား? ဂစ္တာတစ္လက္လား?
မိုးတိမ္တစ္စလား? ၾကယ္တစ္စင္းလား?
အဲဒီေန႔က ငါ့စိတ္ေတြ မေရမရာနဲ႔
ေရေရရာရာပဲ ေအာက္ဆံုးကို လႊင့္ေမွ်ာျပဳတ္က် ...။

ငါဘာမွားလို႔လဲလို႔
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္ေမးလို႔ မရေလာက္ေအာင္
ကံၾကမၼာက က်ယ္လြန္းတယ္။

ဘုရားသခင္က ေႂကြအံ မကစားေပမယ့္
အဲဒီေန႔က နတ္ဆိုးေတြ ႏိုင္သြားၾကတာ ေသခ်ာပါတယ္။ ။

Tuesday, August 11, 2009

သူငယ္ခ်င္း ၀တၱဳတိုေလးမ်ား


နိဒါန္း
သတိေပးခ်က္ ။ ။ ဤအရာသည္ ၀တၱဳတစ္ပုဒ္ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သင္တို႔၏ သိပၸံနည္းက် အေတြးအေခၚမ်ားအား အျပင္ဘက္၌ ခတၱခဏ ခၽြတ္ထားခဲ႔ၾကပါကုန္။

(၁)
ေဆးစက္ေရာင္စံု စြန္းထင္းေနတဲ႔ ခပ္ညစ္ညစ္ ပန္းခ်ီကားေလးတစ္ခ်ပ္နဲ႔ အျဖဴေရာင္သက္သက္ ရွင္းသန္႔ စင္ၾကယ္တဲ႔ ပန္းခ်ီကားေလးတစ္ခ်ပ္တို႔ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သြားၾကတယ္။
“ငါနဲ႔ ေ၀းေ၀းေနပါလားကြာ ... ခပ္ညစ္ညစ္ေဆးစက္ေတြ နင္ရဲ႕ အျဖဴေရာင္ထဲကို စြန္းေပသြားမွာ မေၾကာက္ဘူးလား ....”
“ျဖစ္ႏိုင္ရင္ .... နင့္ရဲ႕ ေဆးစက္ေတြကိုေတာင္ ငါ ေ၀မွ် ယူခ်င္ပါတယ္ ....”

(၂)
ထိုေကာင္ေလးႏွင့္ ေကာင္မေလးသည္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္ၾက၏။
ေကာင္ေလး ။ ။ “ဟိတ္ ... နင္သိလား”
ေကာင္မေလး ။ ။ “ဘာလဲ?”
ေကာင္ေလး ။ ။ “ပင္လယ္ႀကီးနဲ႔ ေကာင္းကင္က သိပ္ခ်စ္ၾကတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြတဲ႔ဟ”
ေကာင္မေလး ။ ။ “ဟုတ္လား! ဘယ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သြားတာလဲ?”
ေကာင္ေလး ။ ။ “ၾကာၿပီဟ ... ကမၻာဦးအစကတည္းကပဲ”
ေကာင္မေလး ။ ။ “နင္က ဘယ္လို သိတာလဲ?”
ေကာင္ေလး ။ ။ “သူတို႔က အက်ႌ ဆင္တူလည္း၀တ္တယ္ ... ၿပီးေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံၾကဘူးေလ ...”

(၃)
ထိုေကာင္ေလးႏွင့္ ေကာင္မေလးသည္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္ၾက၏။
ေကာင္ေလး ။ ။ “ဟိတ္ ... နင္သိလား”
ေကာင္မေလး ။ ။ “ဘာလဲ?”
ေကာင္ေလး ။ ။ “ေန႔အလင္းနဲ႔ ညအေမွာင္ကလည္း သိပ္ခ်စ္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြပဲတဲ႔”
ေကာင္မေလး ။ ။ “ ဟုတ္လို႔လားဟာ ... နင္ကလည္း ... အလင္းနဲ႔ အေမွာင္က ဘယ္တုန္းကမ်ား မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လို႔ ရလို႔လဲ ...”
ေကာင္ေလး ။ ။ “ငါေျပာတာက အလင္းနဲ႔ အေမွာင္မဟုတ္ဘူး ... ေန႔ရဲ႕ အလင္းနဲ႔ ညရဲ႕ အေမွာင္ကို ေျပာတာ ...”
ေကာင္မေလး ။ ။ “ ထားပါေတာ့ ... ဘယ္တုန္းက ျဖစ္သြားတာလဲ?”
ေကာင္ေလး ။ ။ “အဲဒါလည္း ကမၻာဦးအစကတည္းကပဲတဲ႔ဟ”
ေကာင္မေလး ။ ။ “လုပ္ျပန္ၿပီ ... နင္က ဘယ္လို သိတာလဲ?”
ေကာင္ေလး ။ ။ “နင္ၾကည့္ပါလား ... ညတစ္ခုကုန္လို႔ ေန႔တစ္ေန႔ကို ေရာက္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ အလင္းေရာင္က ၀ုန္းကနဲ ေရာက္မလာဘူးေလ ... တျဖည္းျဖည္း ေမွာင္ရာကေန လင္းလာတယ္ ... အဲဒီလိုပဲ ညအေမွာင္ကလည္း ညေရာက္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ တျဖည္းျဖည္းပဲ လင္းရာက ေမွာင္သြားတယ္ မဟုတ္လား ...”
ေကာင္မေလး ။ ။ “ ဟုတ္သားပဲ ... အဲဒါနဲ႔ သူတို႔က သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ေရာလား ...”
ေကာင္ေလး ။ ။ “ ဒီလိုဟ ... သူတို႔က သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုေပမယ့္ အတူယွဥ္တြဲၿပီး ေနလို႔မရဘူးေလ ... တစ္ေယာက္ေရာက္လာရင္ တစ္ေယာက္က ထြက္သြားရမွာ မဟုတ္လား ... အဲဒါနဲ႔ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ငဲ႔ညွာၿပီး ေန႔အလင္း လာရင္လည္း ျဖည္းျဖည္းေလးလာတယ္ ... အဲဒါမွ ညအေမွာင္ကလည္း ျဖည္ျဖည္းေလး ထြက္သြားရမယ္ေလ ... ညေရာက္ေတာ့မယ္ ဆိုရင္လည္း ဒီလိုပဲေလ ... သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္က အရမ္းခင္ၾကေတာ့ အဲဒီလို မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္လို႔ရတုန္းေလးခဏမွာ စကားေတြ အမ်ားႀကီး ေျပာၾကတယ္တဲ႔ ...”

(၄)
ထိုေကာင္ေလးႏွင့္ ေကာင္မေလးသည္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္ၾက၏။
ေကာင္ေလး ။ ။ “ဟိတ္ ...”
ေကာင္မေလး ။ ။ “ဘာလဲ?”
ေကာင္ေလး ။ ။ “ဒီေန႔ နင့္ေမြးေန႔မဟုတ္လား”
ေကာင္မေလး ။ ။ “ဟုတ္တယ္ေလ ...”
ေကာင္ေလး ။ ။ “ေရာ့ ... နင့္အတြက္ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္”
ေကာင္မေလး ။ ။ “ ေပး .....”
ထိုေကာင္မေလးသည္ ေကာင္ေလးေပးေသာ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ကို ယူ၍ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေလသည္ .....။

(၅)
ေကာင္မေလး ေမြးေန႔အတြက္ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ေကာင္ေလး ေပးေသာ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္မွာ ..... ..... ..... ..... .....
သင္လည္း ဖတ္ၿပီးပါၿပီ။

နိဂံုး
ဤတြင္ ၀တၱဳၿပီး၏။ သင္တို႔၏ သိပၸံနည္းက် အေတြးအေခၚမ်ားအား မမွားေအာင္ ေသခ်ာဂ႐ုတစိုက္စီး၍ ျပန္ၾကပါကုန္။ ။


Wednesday, August 5, 2009

တာရာမင္းေ၀ =

သူဟာ လမ္းျပသူသက္သက္မဟုတ္ဘူး
..... ..... လမ္းေဖာက္သူျဖစ္တယ္ .....။
သူဟာ ေနာက္လိုက္တစ္ေယာက္မဟုတ္ဘူး
..... ..... ဦးေဆာင္သူျဖစ္တယ္ .....။

ပေလတိုရဲ႕ မွန္ကြဲစေတြေပၚ
နင္းေက်ာ္ ျဖတ္ေလွ်ာက္ရင္း
ေရွ႕ဆံုးက သြားႏွင့္သူ .....
ၾကယ္ျမင္ လျမင္ ေလာကဓံကို
ဟားတိုက္ရယ္ေမာရင္း
ေက်ာက္သားေပၚ ထြင္းထုခဲ႔တဲ႔
လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ရာဇ၀င္ .....။

သူဟာ ပန္းတစ္ပြင့္မဟုတ္လို႔
ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ျပန္ပြင့္ခြင့္ မရေပမယ့္
ထာ၀ရ ေမႊးပ်ံ႕ေနမယ့္ ရနံ႔ေတြကို
ကမၻာေျမအတြက္ ခ်န္သြားခဲ႔သူ .....။

သူေျပာခဲ႔တဲ႔ စကားအတိုင္း
သူဟာ အႏုပညာသမား မဟုတ္
သူကိုယ္တိုင္က အႏုပညာ ျဖစ္တယ္ ....။

တာရာမင္းေ၀ = အႏုပညာ
အႏုပညာ = ထာ၀ရ ရွင္သန္ျခင္း
တာရာမင္းေ၀ = ထာ၀ရ ရွင္သန္ျခင္း ။ ။

(ဆရာတာရာမင္းေ၀ ကြယ္လြန္ျခင္း ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္ အမွတ္တရ)

ဒီကဗ်ာေလးနဲ႔အတူ ဟိုးတုန္းက ေရးခဲ႔တဲ႔ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ပါ အလြမ္းေျပ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီကဗ်ာေလးကေတာ့ ကိုေအာင္ဒင္ စီစဥ္တဲ႔ တာရာမင္းေ၀ အမွတ္တရ စာစုမ်ား စာအုပ္ထဲမွာ ပါတဲ႔ ကဗ်ာေလးပါ။

ထာ၀ရလင္းမယ့္ တာရာသို႔

ဆိုင္းသံဗံုသံမပါပဲနဲ႔
ခင္ဗ်ားထြက္သြားတဲ့ေန႔က
မိုးေတြၫိဳ႕ေနလိုက္တာ...။

တာ၀န္ေက်ခဲ႔ပါတယ္ဆိုတာထက္
ပိုၿပီးတန္ဖိုး႐ွိေအာင္
ခင္ဗ်ားေနထိုင္ခဲ႔တာပါ။

လူ႔အခြင့္အေရးနဲ႔လြတ္လပ္ခြင္႔ေတြ
မိုးလိုေခါင္ေနတဲ႔ေခတ္မွာ
ခင္ဗ်ားတီးျပခဲ့တဲ့ဗံုသံေတြက
အားမာန္အစစ္ျဖစ္ေစခဲ႔တယ္။

အလံမထူခဲ့တဲ့လက္ေတြနဲ႔
ဘယ္လက္ထဲမွာ၀ွက္ထားတဲ့ပံုျပင္ေတြကို
မေျပာႏိုင္ေတာ့ေပမယ့္
မနက္ျဖန္မွာထားခဲ့တဲ့
ခင္ဗ်ားရဲ႕မ်က္ႏွာကို
အဆံုးမ႐ွိအနာဂတ္မ်ားစြာတုိင္
လူနံပါတ္ ၁၃ အျဖစ္နဲ႔
ျမင္ေယာင္ေနၾကဦးမွာပါ...။

ခင္ဗ်ားေရးခဲ႔တဲ႔
သံသရာေတးသြားထဲကလို
ယမမင္းဆီမွာ နီကိုရဲနဲ႔ေတြ႔ရဲ႕လား?
ဒါေပမယ္႔ေသခ်ာပါတယ္
ခင္ဗ်ားက ဘယ္သူ႔ရဲ႕ထိုင္ခံုကိုမွ
အတင္းအဓၶမ မလုခဲ့ဘူးဆိုေတာ့
ေကာင္းရာမြန္ရာကိုပဲေရာက္ရမွာေပါ့...။

ခင္ဗ်ားထားခဲ့တဲ့
က်ေနာ္တို႔ေနတဲ့ႏိုင္ငံက
ခင္ဗ်ားမျမင္လိုက္ရတဲ့
ေ႐ႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးအေၾကာင္း
ခင္ဗ်ားကိုေျပာျပခ်င္လိုက္တာ။

အာဏာ႐ူးဖက္ဆစ္လက္သစ္ေတြရဲ႕
ရက္စက္မႈေတြ ... ႐ိုင္းပ်မႈေတြ ...
အုိ...အစ္ကိုေ႐ႊဘုန္းလူ
ႀကံဳတဲ့အခါခင္ဗ်ားရဲ႕အိပ္မက္ေတြနဲ႔
ျမင္းစီးထြက္ၿပီးၾကည့္လွည့္ပါဦး။ ။

(ဆရာ တာရာမင္းေ၀ သို႔ အမွတ္တရ)