Friday, January 9, 2009

ေျမပံုအတု

နယ္ေျမသစ္႐ွာဖို႔ ခရီးထြက္လာတဲ႔ ရြာသူရြာသားေတြဟာ ေ႐ွ႕မွာျမင္ေနရတဲ႔ သူတို႔႐ြာေဟာင္းကို မင္သက္ၿပီး ေငးၾကည့္ေနၾကတယ္။ ရွည္လ်ားလွတဲ႔ခရီးကို ျဖတ္သန္းေမာပန္းၿပီးတဲ႔ေနာက္ သူတို႔ရဲ႕ ခရီးဆံုးဟာ နဂို ႐ြာေဟာင္းႀကီးပဲ ျဖစ္ေနခဲ႔တယ္။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ ဦးေဆာင္သူ သူႀကီးကိုပဲ ၀ိုင္းေမးၾကတာေပါ့။
“သူႀကီး ... ဘယ္လိုလဲဗ် ... နယ္ေျမသစ္႐ွာမယ္ဆိုၿပီး ခုေတာ့ က်ဳပ္တို႔ထြက္ခဲ႔တဲ႔ ႐ြာေဟာင္းႀကီးပဲ ျပန္ေရာက္ေနပါလား”
သူႀကီးက လက္ဆြဲေတာ္ ႏွစ္လံုးျပဴးႀကီးကိုင္ၿပီး စိတ္မ႐ွည္တဲ႔ ေလသံနဲ႔ ျပန္ေျပာတယ္။
“ဟ... မင္းတို႔ပဲ နယ္ေျမသစ္႐ွာခ်င္လွပါခ်ည္ရဲ႕ဆိုလို႔ ငါပဲ လမ္းျပေျမပံုထုတ္ၿပီး မင္းတို႔နဲ႔အတူ ခရီးထြက္ခဲ႔တာပဲေလ... ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး ႐ြာေဟာင္းျပန္ေရာက္လာသလဲေတာ့ ငါလည္းမသိဘူး ... ကဲပါေလ ခရီးလည္းပန္းေနၾကၿပီဆိုေတာ့ ဒီမွာပဲ ျပန္ေနၾကေပါ့ ... ေနာက္ေအးေအးေဆးေဆးမွ ခရီးသစ္စတာေပါ့”
ေျပာရင္းဆိုရင္း သူႀကီးက သူ႔အိမ္၀င္းေဟာင္းထဲ ၀င္သြားတယ္။
႐ြာသူ႐ြာသားေတြလည္း မေက်နပ္ေပမယ့္ ခရီးကလည္းပန္း၊ သူႀကီးရဲ႕ ႏွစ္လံုးျပဴးကိုလည္း ေၾကာက္ရေတာ့ ကိုယ့္ထင္ျမင္ခ်က္ေလးေတြကို တိုးတိုးေျပာရင္း ေလးလံတဲ့ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ ႐ြာေဟာင္းဆီ ေလွ်ာက္ေနၾကတယ္။
“သူႀကီးေတာ့ လူလည္က် ၿပီကြာ”
“႐ြာသစ္မွာဆို သူ႔အတြက္ ေနရာေကာင္းရဖို႔ မေသခ်ာဘူးေလ၊ ဒီမွာေတာ့ သူ႔၀ိုင္းထဲမွာ ႏွစ္႐ွည္သီးပင္ေတြေရာ၊ ေရထြက္ေကာင္းတဲ႔ ေရတြင္းေရာ၊ ေဆာက္ထားတဲ႔ အိမ္ႀကီးကလည္း အေကာင္းစားႀကီး”
“ေၾသာ္... သူႀကီးရဲ႕ လမ္းျပေျမပံုဆိုတာ ႐ြာေ႐ွ႕ကထြက္ၿပီး ႐ြာေနာက္က ျပန္၀င္တဲ႔ စက္၀ိုင္းပံု ေျမပံုႀကီး ပါလားေနာ္”
ရြာေဟာင္းမွာ သူႀကီးေဟာင္းနဲ႔ အိမ္မက္အေဟာင္းကို ဆက္မက္ေနၾကေလရဲ႕။ ။

2 comments:

poemflower said...

အေတြးအေခၚနဲ႕ အေရးအသားေကာင္းတယ္ ကိုေႏြဆူးလကာၤ ...

said...

အေညာင္းေျပအညာေျပ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္တာပါ။ ႏွစ္၂၀ ေတာ့႐ွိသြားၿပီ။ သိပ္ေညာင္းရင္ထပ္ထြက္အံုးမယ္နဲ႔တူတယ္