Wednesday, December 3, 2008

ဂ်ာနယ္ေတြငံုထားရတဲ႔ ျပက္လံုး

ေ၀ဖန္မယ္ ... ေစာင္းေျမာင္းမယ္
ကဲ႔ရဲ႕မယ္ ... တခါတခါ
မခိုင္လံုတဲ႔ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔
တည့္တည့္ပဲ ေစာ္ကားမယ္။

မထည့္ရင္ မထြက္ရ
ေဆာင္းပါးအပုပ္ေတြက
အ႐ွက္မ႐ွိဘူး ... လူရီတယ္။

ဒိုင္မ႐ွိဘူး၊ စည္းမ႐ွိဘူး
အဲဒီလက္ေ၀ွ႔သမားက
တစ္ဖက္သတ္ေတာ့ ဖိထိုးတာပဲ
ဒါေပမယ့္ ...
ေ႐ွာင္စရာမလိုေအာင္ကို လြဲပံုမ်ား။

ေမာေနၿပီလား ကိုယ့္လူ
စိတ္မေကာင္းပါဘူး ...
ပိုၿပီး၀မ္းနည္းစရာေကာင္းတာက
ၾကည့္မယ့္လူ မ႐ွိဘူး။ ။

13 comments:

ေဆာင္း said...

ကဗ်ာေလးေတြလာဖတ္ပါတယ္

အိပ္မက္နိဒါန္း said...

ကဗ်ာေလးကိုခံစားမိတယ္...

ေခါင္ေခါင္ said...

ၾကည့္မဲ့သူ မရွိတာေတာင္.. မရွက္ၾကဘူး ေနာ္...
တစ္သက္လုံးလဲ ရွက္ၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး....

Welcome said...

ႀကိဳးနီတစ္ေခ်ာင္းပါပဲ...

http://winzaw-mdy.blogspot.com/

winlatt said...

တရားမဲ႔တဲ့ ျဖတ္ထံုး
အႏွစ္မရွိတဲ့အသံုးအႏွဳန္း
အာဂါဒေတြနဲ့ဖံုး
အတၱေတြ အေရျခံဳထားတုန္း
ငါဆိုတဲ႔ မာနစြဲေတြ နဲ႔သူကေတာ႔ခပ္ျပဳံးျပံဳး
ဒုကၡႏြံထဲမွာေတာ့ အတံုးအရုန္း
ကမၻာကိုေတာ့ ၾကြားလို႔မဆံုး
အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္လံုးလံုး
ရီရတဲ့ ျပက္လံုး....။

Anonymous said...

ကဗ်ာေလာဖတ္သြားတယ္ဗ်ဳိ႕

♥ Acacia ♥ said...

ကဗ်ာေလးက မိုက္တယ္ သေဘာက်တယ္

Unknown said...

ပိုၿပီး၀မ္းနည္းစရာေကာင္းတာက
ၾကည့္မယ့္လူ မ႐ွိဘူး။ ။

မွန္တရ္ေ၀့............

Anonymous said...

ပရိတ္သတ္မ၇ိွတဲ့ ဂ်ိဳကာၾကီး တေယာက္ထဲ ျပက္လံုးေတြထုတ္ေနတာေပါ့ဗ်ာ

thinzar said...

ကဗ်ာေလးက
ဘယ္လိုေလးလဲ တိဘူး
မိုက္တယ္....

ႏွင္းပြင့္ျဖဴ said...

မေရွာင္ရင္လြတ္တယ္ေပါ့..... ဟတ္ဟတ္

Anonymous said...

ဂ်ာနယ္ေတြသာမက တျခားတျခားေတြကလဲ ငံုထားရမွာဘဲထင္တယ္။ (ဘေလာ့ခ္)ေတြမွာ ပိုမလားဘဲ။
တင့္ေဆြ

Anonymous said...

ဟီ.... ဒါေလးလဲေကာင္းသဗ်ာ။