Thursday, September 4, 2008

႐ြာထဲက ထန္းရည္၀ိုင္း

စစ္ပြဲေတြၾကားထဲက
အနာဂတ္ကမၻာဟာ
စိုးရိမ္စရာအေျခအေနနဲ႔
ရစရာမ႐ွိေအာင္ကိုေမွာင္တယ္။
အႏိုင္အ႐ံႈးဆိုတာကို
လိုခ်င္သလိုရေနသူေတြနဲ႔
မေသခ်င္ပဲေသေနရသူေတြ
႐ွိေနၾကဦးမွာပဲေလ။
သန္းေခါင္ေက်ာ္လာရင္ေတာ့
ေ႐ႊေရာင္လႊမ္းတဲ႔မနက္ခင္းတစ္ခုကို
အေရာက္သြားႏိုင္ၾကလိမ့္မယ္လို႕
႐ူးေၾကာင္မူးေၾကာင္နဲ႔ေျပာေနၾကေလရဲ႕။
ေမာင္တို႔႐ြာထန္းရည္၀ိုင္းမွာ
ေအးေအးလူလူဆူဆူညံညံနဲ႔ပဲ
ငမိုက္သားကာလသားတစ္စု
မူးေနတာေတာင္မိုက္ေကာင္းတုန္း။
ဒီလိုညေနမ်ိဳးဆို
မိုႏိုသံစဥ္ေက်းလက္သီခ်င္းေတြ
ကေဒါင္ကဒင္တီးျပတတ္တဲ့
ေရဘင္အတုနဲ႔မယ္ဒလင္သမားကဇာတ္လိုက္။
စီကနဲဆိုခ်က္ႀကီးပါတယ္
ရထားတဲ႔လူမိုက္ဘြဲ႕နဲ႔
႐ွိေနတဲ့အရည္အခ်င္းကအံကိုက္
ေရးထားတဲ႔အေႁကြးစာရင္းကိုဂ႐ုမစိုက္။
ဒို႔႐ြာထန္းေတာမွာလူစံုရင္
အရည္မရအဖတ္မရေတြေျပာရင္း
ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ကမၻာနဲ႔ကိုခ်ီလို႔။ ။

(ဆရာေစာေ၀ကိုေလးစားလို႔ သူ႔လိုႀကိဳးစားေရးၾကည့္တာပါ
ဆရာအျမန္ဆံုးလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ပါေစ။)
(ကဗ်ာေလးကိုဖတ္ၿပီးရင္ အစဆံုး စာလံုးေလးေတြခ်ည္း
တစ္ေခါက္ျပန္ဖတ္လိုက္ပါဦး)

ေရနဲ႔မီး

"အရာအားလံုးကိုေလာင္ကြ်မ္းျပာက်ေစခဲ့တဲ့မီးဟာေလာကမွာသူသာဘုရင္ဆိုၿပီး မာန္ေတြတက္ေနတာေပါ...အဲဒီအခ်ိန္မွာေရကိုသူေတြ႕လိုက္တယ္.. ေဒါသတႀကီးနဲ႔မီးဟာေရကို ျပာက်သြားေအာင္ဆိုၿပီး ဟုန္းဟုန္းေတာက္ေလာင္ကြ်မ္းပစ္တာေပါ့... ဒါေပမယ့္ မီးဟာ ေနာက္ဆံုး ေရကိုေတာ့ အ႐ွံဴးေပးလိုက္ ရေတာ့တာပါပဲကြယ္"
ကြ်န္ေတာ့္ပံုျပင္အဆံုးမွာ ၿငိမ္သက္နားေထာင္ေနတဲ့သား ကေမးပါတယ္...
"မီးက ေရက် ဘာလို႔မႏိုင္တာလဲဟင္ ေဖေဖ?"
"မီးကေဒါသႀကီးၿပီးပူျပင္းတယ္... ေရက တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းတယ္..မွတ္ထားသား ... ေလာကမွာ ပူျပင္းေတာက္ေလာင္မႈေတြက ဘယ္ေလာက္ပဲအႏိုင္ရေနပါေစ.... ေနာက္ဆံုးက်ရင္ေတာ့ ေအးခ်မ္းၿငိမ္သက္ေနသူကို အ႐ံႈးေပးသြားရမွာပါ..."
စကားအဆံုးမွာ ကြ်န္ေတာ္ေမာသြားတယ္။ သားကေတာ့ ဘာအပူအပင္မွမ႐ွိတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားေလရဲ႕။ ။

ၿပိဳင္ပြဲ

ေျမေခြးတစ္ေကာင္နဲ႔ စီးခ်င္းထိုးပြဲမွာပါ...
ကြ်န္ေတာ္အႏိုင္ရလုဆဲဆဲ.. ကြ်န္ေတာ့္ေနာက္ေက်ာကိုဓါးတစ္လက္စိုက္ဝင္သြားတယ္။ ႏွလံုးသားတည့္တည့္ ကိုထိုးစိုက္ ခ်လိုက္တဲ့ဓါး...။
နတ္ဆိုးေတြရဲ႕ ရယ္ေမာသံနဲ႔အတူ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ရန္သူ ေျမေခြးက ေကာက္က်စ္စြာၿပံဳးလို႔ ...။
ကြ်န္ေတာ္ အသိေနာက္က်စြာပဲ လဲက် ေသဆံုး ။
ဒီပြဲကိုထိုင္ၾကည့္ေနတဲ့ တစ္ေယာက္တည္းေသာပရိတ္သတ္ကေျဖးညင္းေလးသြဲ႕စြာ ေခါင္းငိုက္စိုက္နဲ႔ ထြက္ခြာသြားေလရဲ႕။ သူ႔ႏႈတ္က ခပ္တိုးတိုးေျပာသြားတယ္ ...
"လူေကာင္းကေလးရယ္...မင္းဘယ္ေလာက္ပဲေတာ္ေနပါေစ...အစကတည္းကေကာက္က်စ္ယုတ္မာ တတ္တဲ႔ေျမေခြးဘက္မွာ နတ္ဆိုးေတြကူညီေနေတာ့ မင္းပဲ႐ံႈးမွာေပါ့ကြယ္...ငါလည္းလူေကာင္းေတြအတြက္ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ခဲ့တာအေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီေလ..."
ေခါင္းရမ္းရင္း ခပ္တုိးတိုးညည္းတြားတဲ႔အဖိုးအိုကေတာ့ အမွန္တရားပဲျဖစ္ပါတယ္။ ။

ပါးစပ္

"၀ုန္း !!!"
အ႐ွိန္နဲ႔ေျပးလာၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ကို အသားလြတ္ဝင္တိုက္တယ္။
သူေရာကြ်န္ေတာ္ပါလဲက်။ ေဒါသတႀကီးနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ဆဲမလို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့... ကြ်န္ေတာ္အံ့ဩသြားတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကိုဝင္တိုက္တာ လူမဟုတ္ပဲ ပါးစပ္ႀကီးတစ္ခု ျဖစ္ေနတယ္။
"ေဆာရီးဗ်ာ... ေနာက္ကကြ်န္ေတာ့္သခင္လိုက္လာလို႔ ထြက္ေျပးေနတာပါ ..."
ၾကည့္လိုက္ေတာ့ဟိုးခပ္ေဝးေဝးမွာ ဒီဘက္ကိုေျပးလာေနတဲ႔ လူတစ္ေယာက္ကိုေတြ႕ရတယ္။ အဲ... ဟုတ္တယ္ဗ် ...သူ႕မွာ ပါးစပ္မပါဘူး။
"ေနပါဦး... မင္းကဘာလို႔လူေပၚမွာမေနပဲထြက္ေျပးေန ရတာလဲ ?"
ကြ်န္ေတာ္မေနႏိုင္လို႔ ေမးမိေတာ့ ပါးစပ္ႀကီးက ျပန္ေျဖပါတယ္ ...
"အို... အဲဒီလူေပၚမွာမေနခ်င္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ ... ဘယ့္ႏွယ္ ...
လူကျဖင့္အျဖစ္မ႐ွိပဲနဲ႔ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေတြေလွ်ာက္ေျပာေနတာ..ၾကာေတာ့သူမ႐ွက္ေပမယ့္... ကြ်န္ေတာ္႐ွက္ လာၿပီဗ်"
ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ပဲပါးစပ္ႀကီးထြက္ေျပးသြားတယ္။ ။

ထာ၀ရလင္းမယ့္တာရာသို႔


ဆိုင္းသံဗံုသံမပါပဲနဲ႔
ခင္ဗ်ားထြက္သြားတဲ့ေန႔က
မိုးေတြၫိႈ႔ေနလိုက္တာ...။

တာ၀န္ေက်ခဲ႔ပါတယ္ဆိုတာထက္
ပိုၿပီးတန္ဖိုး႐ွိေအာင္
ခင္ဗ်ားေနထိုင္ခဲ႔တာပါ။

လူ႔အခြင့္အေရးနဲ႔လြတ္လပ္ခြင္႔ေတြ
မိုးလိုေခါင္ေနတဲ႔ေခတ္မွာ
ခင္ဗ်ားတီးျပခဲ့တဲ့ဗံုသံေတြက
အားမာန္အစစ္ျဖစ္ေစခဲ႔တယ္။

အလံမထူခဲ့တဲ့လက္ေတြနဲ႔
ဘယ္လက္ထဲမွာ၀ွက္ထားတဲ့ပံုျပင္ေတြကို
မေျပာႏိုင္ေတာ့ေပမယ့္
မနက္ျဖန္မွာထားခဲ့တဲ့
ခင္ဗ်ားရဲ႕မ်က္ႏွာကို
အဆံုးမ႐ွိအနာဂတ္မ်ားစြာတုိင္
လူနံပါတ္ ၁၃ အျဖစ္နဲ႔
ျမင္ေယာင္ေနၾကဦးမွာပါ...။

ခင္ဗ်ားေရးခဲ႔တဲ႔
သံသရာေတးသြားထဲကလို
ယမမင္းဆီမွာ နီကိုရဲနဲ႔ေတြ႔ရဲ႕လား?
ဒါေပမယ္႔ေသခ်ာပါတယ္
ခင္ဗ်ားက ဘယ္သူ႔ရဲ႕ထိုင္ခံုကိုမွ
အတင္းအဓၶမ မလုခဲ့ဘူးဆိုေတာ့
ေကာင္းရာမြန္ရာကိုပဲေရာက္ရမွာေပါ့...။

ခင္ဗ်ားထားခဲ့တဲ့
ကြၽန္ေတာ္တို႔ေနတဲ့ႏိုင္ငံက
ခင္ဗ်ားမျမင္လိုက္ရတဲ့
ေ႐ႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးအေၾကာင္း
ခင္ဗ်ားကိုေျပာျပခ်င္လိုက္တာ။

အာဏာ႐ူးဖက္ဆစ္လက္သစ္ေတြရဲ႕
ရက္စက္မႈေတြ ... ႐ိုင္းပ်မႈေတြ ...
အုိ...အစ္ကိုေ႐ႊဘုန္းလူ
ႀကံဳတဲ့အခါခင္ဗ်ားရဲ႕အိပ္မက္ေတြနဲ႔
ျမင္းစီးထြက္ၿပီးၾကည့္လွည့္ပါဦး။ ။

(ဆရာ တာရာမင္းေ၀ သို႔ အမွတ္တရ)

ကိုယ္က်ိဳး

ကယ္တင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားေသာမာရ္နတ္ကေျပာလိုက္သည္...
"ခင္ဗ်ားတို႔ၿမိဳ႕ကိုအလင္းေရာင္ေတြေပးဖို႔ ကြ်န္ေတာ္လာခဲ႔တာ..."
ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားကလည္း အထင္တႀကီးႏွင့္ ယံုၾကည္ကိုး ကြယ္မိၾကေလသည္။
မာရ္နတ္က မီးပံုႀကီးတစ္ခု ဖန္ဆင္းလိုက္၏။
" ဟုန္း !!!"
လင္းေတာ့လင္းပါသည္။ သို႔ေသာ္ မာရ္နတ္ႏွင္႔ ပတ္ဝန္းက်င္အနည္းငယ္သာအလင္းေရာင္ရၾက၍ က်န္ေသာၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားမွာ အလင္းစအနည္းအက်ဥ္းႏွင့္ မႈန္ပ်ပ်မွ်သာ။ ။

မ်ိဳးဆက္သစ္အတြက္ တူညီတဲ့ဆႏၵ

ဖက္ဆစ္လက္သစ္ နာဇီ၀ါဒနဲ႔
စစ္အစိုးရ ရဲ႔ေအာက္မွာ
(ငါတို႔မ်ိဳးဆက္ရဲ႔)အနာဂတ္ေတြ
ေရစုန္ေမွ်ာရေတာ့မွာလား?

တရားကိုနတ္ေစာင့္ပါတယ္...။
အဓမၼေကာင္ေတြကို
အမွန္တရားက ဒဏ္ခတ္ေတာ့မယ္။

စစ္အစိုးရကိုမုန္းတဲ႔
ျပည္သူေတြ ရင္ထဲက အမုန္းမီးဟာ
ရတနာပံုေစ်း မီးထက္ပို ပူျပင္းတယ္။

စစ္အစိုးရအေပၚထားတဲ႔
ျပည္သူေတြရင္ထဲကေဒါသမုန္တိုင္းဟာ
နာဂစ္မုန္တိုင္းထက္ပိုျပင္းထန္တယ္။

ငါတို႔ႏိုင္ငံမွာ ...
ဘယ္ေလာက္ပဲ ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားပါေစ
ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္ဓါတ္က် မသြားတဲ႔
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လို ေခါင္းေဆာင္ရွိတယ္။

ငါတို႔ႏိုင္ငံမွာ ...
ဘယ္ေလာက္ပဲ ဖမ္းဆီးႏိွပ္စက္ေနပါေစ
ဘယ္ေတာ့မွ ယံုၾကည္ခ်က္ ပ်က္စီးမသြားတဲ႔
၈၈ မ်ိဳးဆက္ ေက်ာင္းသားေတြရွိတယ္။

ငါတို႔ႏိုင္ငံမွာ ...
အာဏာရူးစစ္အုပ္စုရဲ႔
ရက္စက္တဲ့ေသနတ္ေျပာင္း၀ေရွ႕မွာ
ရဲရဲရင့္ရင့္ဆႏၵျပရဲတဲ့
ရဲရဲေတာက္ျပည္သူလူထုရွိတယ္။

ဖက္ဆစ္လက္သစ္ နာဇီ၀ါဒနဲ႔
စစ္အစိုးရ .....
ငါတို႔ေခတ္မွာက်ဆံုးေစရမယ္။

မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြေရ .....။

အာဏာရွင္ရဲ႕ ေသနတ္ေျပာင္းကို
ငါတို႔လက္နဲ႔ ရုိက္ခ်ိဳးၿပီး
စစ္မွန္တဲ့ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံတစ္ခု
မင္းတို႔ကို လက္ဆင့္ကမ္းႏိုင္ဖို႔
ငါတို႔ေတာ္လွန္ေရး ရဲေဘာ္ေတြက
တူညီစြာ ဆႏၵျပဳပါတယ္ေလ။ ။

အသံုးမ၀င္ေသာေျပာင္းလဲမႈ

ကင္းၿမီးေကာက္ေထာင္ေနေသာလူတစ္ေယာက္ကိုျမင္၍ ကြ်န္ေတာ္ေမးမိသည္...
"ခင္ဗ်ား ဘာလုပ္ေနတာလဲ?"
ထိုလူက ကင္းၿမီးေကာက္ေထာင္လ်က္ႏွင့္ပင္ ျပန္ေျဖ သည္...
"အၿမဲတမ္းေခါင္းေပၚမွာ႐ွိေနတဲ့ ေကာင္းကင္ႀကီးကိုမေက်နပ္လို႔ဗ်... ခုေတာ့ ဒင္းဘာတတ္ႏိုင္ေသးလဲ ...ကြ်န္ေတာ့္ ေျခေထာက္ေအာက္မွာ ေရာက္ေနၿပီေလ.."
"..... ..... ..... ....."
ကြ်န္ေတာ္ထိုလူ႕ထံမွလွည့္မထြက္ခင္ေျပာလိုက္သည္
"အင္း ... ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္ပါတယ္... ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားဟာကေဇာက္ထိုးႀကီးဗ်ာ"။ ။

အနာဂတ္မွာေျပာမယ့္က်ဳပ္တို႔သမိုင္း

ဆရာေတာ္ဘုရားေျပာသလိုပဲ
ႏိုင္ငံလည္း ... အထက္ကျပာပံု
ေအာက္ကအမိႈက္ပံုျဖစ္ေနၿပီ။

သန္းေရႊကဘုရင္႐ူး ႐ူးတယ္
ေမာင္ေအးကအၿမဲတမ္းမူးတယ္...
အ႐ူးနဲ႕အမူးဖ်က္ဆီးလို႕
စိတ္ဓါတ္ေတြလည္းပ်က္စီးကုန္ၿပီ။

ေပါင္မုန္႔မ႐ွိရင္ကိတ္မုန္႔စားလို႔ေျပာတဲ႔
ေမရီအင္တိြဳင္းနက္ ကေတာင္
တိုင္းသူျပည္သားေတြကို
စားေစခ်င္တဲ႔ေစတနာ႐ွိေသးတယ္...
က်ဳပ္တို႔မိဖုရားႀကီးႀကိဳင္ႀကိဳင္ကို
အဲဒီလိုသြားေျပာၾကည့္
'ငတ္ၾကပေလ႔ေစ' လို႔ေျပာမွာ။

ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ဆိုတာ
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမိသားစု၀င္ေတြနဲ႔
သူတို႔ရဲ႕ပါတနာေတြ
ေ၀စုခြဲယူတဲ႔စနစ္ကိုေျပာတာ။

အဆင့္မ႐ွိတဲ႔ခပ္ညံ့ညံ့ပီအိတ္ခ်္ဒီေတြကို
ေက်ာင္းအုပ္ေတြပါေမာကၡေတြခန္႔ၿပီး
ေက်ာင္းသားေတြကိုစိတ္ဓါတ္ကင္ဆာျဖစ္ေစတဲ႔
ပညာေရးစနစ္လည္း႐ွိတယ္။

လက္ေညာင္းခံၿပီးလက္ၫိႈးထိုးမေနနဲ႔
ဘယ္သူေတြတရားခံလဲဆိုတာ
တစ္ကမၻာလံုးကသိတယ္။

ကိုအငဲရဲ႕ သီခ်င္းထဲကလို
အခ်ိန္တိုင္းလူ႕သမိုင္းမ်ားေရးမွာပဲ...
က်ဳပ္တို႔ေခတ္သမိုင္းမွ
ရာဇ၀င္႐ိုင္းရေတာ့မွာလား?
အနာဂတ္မွာေရးမယ့္က်ဳပ္တို႔သမိုင္းကို
ဘယ္လိုအကၡရာေတြတင္ေစခ်င္လဲ?

ကဲ... ရဲေဘာ္တို႔
ေျပာတာ ေဖာတာေလးေတြ နဲနဲေလွ်ာ႔
စစ္မွန္တဲ႔ဒီမိုကေရစီပန္းတိုင္ကို
တကယ့္လက္ေတြ႕ဘ၀ထဲကေန
ရဲရင္႔စြာတိုက္ပြဲ၀င္ၾကပါစို႔။ ။

ဗဟို


စက္ဝိုင္းတစ္ခု႐ွိတယ္။
အဲဒီမွာ ဗဟို ဆိုတဲ႔ေကာင္ ဒီစက္ဝိုင္းႀကီးကို သူတည္ေဆာက္လိုက္တာဆိုၿပီး မာန္ဟုန္ေတြဝင့္လို႔။ စက္ဝိုင္းအလည္ေခါင္တည့္တည့္မွာ မိန္႔မိန္႔ႀကီးၿပံဳးေနတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ သူ႔ကိုသနားလိုက္တာ။
ဗဟို ဆိုတဲ႔ေကာင္က အၿငိမ္မေနပဲ ေျခေဆာ့လက္ေဆာ့နဲ႔ စက္၀ိုင္းတစ္ခုဆြဲလိုက္ေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူျပန္ၿပီး အက်ဥ္းခ်ထားသလိုႀကီး ျဖစ္ေနေတာ့တာေပါ႔။ ဘယ္မွလည္းထြက္သြားလို႔မရေအာင္ပတ္ပတ္လည္စည္းတားခံ ထားရေသးတယ္။

သူ႔ကိုယ္သူေတာ့ဘဝင္ေတြျမင့္ေနတာေပါ႔။
ကြ်န္ေတာ့္မွာေတာ့ သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး သနားလိုက္တာ။ ။